Wandelen door Uffelte
Het voelt raar om weer op station Meppel te zijn, drie jaar lang reisde ik doordeweeks met buslijn 20 van huis naar school en andersom. Dit keer stap ik in lijn 20, niet om naar huis te gaan maar om de Groene Wisselwandeling in Uffelte te lopen. Er is weinig veranderd aan de busrit en de omgeving concludeer ik tevreden, bij het uitstappen bij de bushalte aan de Dorpsstraat valt meteen de rust op. Letterlijk, als de bus uit het zicht verdwenen is zie en hoor ik geen ander verkeer. Welkom in Drenthe! Ik maak een foto van het plaatsnaambordje en stuur deze naar mijn beste vriendin. Ik loop door haar geboorteplaats en zwaai symbolisch naar haar ouderlijk huis waar ik net niet langs kom.
Het dorpje Uffelte is idyllisch. een tractor komt mij op hoog tempo tegemoet over de zandweg en de boer steekt vriendelijk zijn hand op. Een andere meneer veegt netjes de herfstbladeren op een hoopje terwijl hij mij gedag zegt. De paarden kijken mij nieuwsgierig aan en ik geniet van het uitzicht. Er was regen voorspelt, een heleboel, daarom loop ik op flink tempo over de relatief saaie esweg die mij naar het bos zal leiden. Helaas niet hard genoeg, ik pak een paar druppels regen mee voordat ik mij onder de bomen begeef. Gelukkig bleken dat de enige druppels te zijn van de dag, het zonnetje komt ineens tevoorschijn en ineens is het warm! Zo warm dat ik zelfs mijn jas om mijn middel bind en mij verwonder over het prachtige open veld waar ik mij ineens in begeef. De zon zorgt voor een magische gloed over het veld, welke ik helaas niet mooi op de foto krijg.
Struinen door het bos
Wat ik wel mooi op de foto krijg zijn de prachtige bospaden waar ik over wandel. Het lijkt allemaal redelijk recht toe, recht aan in het bos, maar de maker van deze wandeling weet je steeds weer over slingerpaadjes te laten struinen. De eikenbomen staan er prachtig bij, het blad kleurt geel/oranje/rood en de wind zorgt voor de natuurlijke confetti. De paddenstoelen zijn er te over, op een gegeven moment besluit ik alleen nog maar de echt bijzondere op de foto te zetten omdat ik anders voor het donker niet thuis zal zijn.
Oktober is echt een goed seizoen om deze route te wandelen, wel zijn waterdichte schoenen aanbevolen want het is soms redelijk drassig op de paden. Al geeft het naar mijn mening een avontuurlijke touch aan deze wandeling. Geregeld hups ik van het ene droge plekje naar het andere, moet ik goed uitkijken voor de kruipende boomwortels over de paden en is zelfs één pad zo dicht begroeit dat ik de takken uit mijn gezicht moet slaan. Ik geniet met volle teugen want ik ben echt helemaal alleen in dit prachtige bos. Tot ik de routebeschrijving er op mijn telefoon bij pak en stemmen in de verte hoor. “Ah nee, geen mensen”, hoor ik mijzelf denken. Ik blijf expres wat meer in het struikgewas staan, turend naar de routebeschrijving en hopend dat de mensen niet dezelfde kant op gaan. Het zijn twee wandelaars met een hond die inderdaad een andere kant op gaan, pieuw. Mijn lonely road continues. Naar het hoogtepunt van deze wandeling, het Brandeveen.
Het BRandenveen
Zoals gezegd is het Brandeveen mij niet onbekend, ik heb er al heel wat rondjes omheen gewandeld toen ik nog in Diever woonde. Eén winter heb ik er zelfs op geschaatst! Dat was echt een magische ervaring, midden in het bos, op de plas, het geluid van het ijs, mooi maar beangstigend tegelijk. Want wat als er wat gebeurde? Er was niemand! Gelukkig is het allemaal goed gekomen anders schreef ik dit nu niet, maar elke keer als ik er weer ben verbaas ik mij erover dat ik ooit op dit prachtige meer geschaatst heb. Het is groot, heel groot voor Drentse begrippen. Je kan er helemaal rondom lopen en dat is wat deze wandeling ook doet. Slingerend over kleine bospaadjes met af en toe een doorkijkje naar deze ‘Zweedse schone’. Loop vooral ook op het eind naar dat doodlopende paadje voor een prachtig uitzicht over het ven. De route komt op zijn eind, maar niet voordat je nog door het ‘bambi-veldje’ loopt, zo genoemd door mijn beste vriendin en haar familie omdat ze er zo vaak herten en reeën spotten. Helaas voor mij vandaag niet. Ik smokkel een klein beetje op de route omdat ik anders bang ben de bus te missen. Ik heb er tenslotte al een uur langer over gedaan dan gepland maar ik had dan ook niet gedacht dat dit zo’n prachtige wandelroute zou zijn.
Groene Wissel
Groene Wisselwandelingen zijn rondwandelingen van 10 tot ruim 20 kilometer die beginnen en eindigen bij een treinstation of bushalte, waardoor ze eenvoudig te bereiken zijn met het openbaar vervoer. De wandelroutes zijn verspreid over heel Nederland en voeren je door prachtige landschappen. Elke Groene Wissel is voorzien van een uitgebreide routebeschrijving en een gedetailleerde wandelkaart waarop de route is ingetekend, zodat je eenvoudig je weg kunt vinden. Groene Wissels zijn een initiatief van Bart van der Schagt en Wandelzoekpagina.
