Drenthepad: van Beilen naar Ruinen – 20km

Drenthe, de provincie waar ik opgegroeid ben en heimwee naar heb. Waarom ga ik dit jaar niet gewoon spenderen in de Drentse natuur? In de boekhandel viel mijn oog op het gidsje van NIVON natuurvrienden, Streekpad 6, het Drenthepad. Dit word mijn nieuwe wandeluitdaging van 2020. Het 329 kilometer lange streekpad, opgedeeld in verschillende etappes. En op de allereerste mooie lentedag in maart besloot ik een deel van de etappe door het Dwingelderveld te lopen, van Beilen naar Ruinen. 20 kilometer voor de boeg, let’s go! Reistijd vanaf Groningen 29 minuten, wandeltijd 5.5 uur. Tijd om te genieten!

Jammer dat het Drenthepad op een van de meest lelijke plekken in Drenthe begint, het station en bijbehorende industrieterrein van Beilen. Je hoeft hier natuurlijk niet te beginnen, maar waar je ook begint, je zal door dit lelijke betonnen gehucht moeten lopen. Wat kleine paadjes door de woonwijken die bevolkt worden door tientallen vogels, leiden je naar de grote brug over de weg, weg uit Beilen en naar het Terhorsterzand. Er is geen wolkje aan de lucht, de zon schijnt volop en de vennen zijn helder blauw. Op een fietser na is er niemand te bekennen op dit eerste stukje natuurgebied. Wel doet de eerste hindernis zich voor, eentje waar ik al bang voor was; ondergelopen wandelpaden. Er is een heus nieuw ven ontstaan op het zandpad en omdat ik niet zeker ben dat het fietspad de juiste kant op gaat, ga ik voor de avontuurlijke route. Van pol naar pol, hupsend en balancerend om maar geen natte voeten te krijgen. Uiteraard bleek het fietspad dezelfde route te volgen maar dat mocht de pret niet drukken. Je verlaat het Terhosterzand vrij snel via een brug, dit maal over de A28, om de weg te vervolgen.

Het Dwingelderveld staat op mij te wachten, niet geheel onbekend terrein maar toch blijkt er veel nieuws te ontdekken. Ik verlaat de asfaltweg en duik een betonnen fietspad op die overloopt in een smal graspad door bosgebied. Net als ik mij thuis begin te voelen in de bossen sta ik opeens weer voor een weids open landschap. Hé, ik herken die parkeerplaats en picknicktafels. Hier zag ik op mijn ANWB-wandeling twee eekhoorntjes door de bomen rennen. Dit stuk van de wandelroute heb ik dus al een keer afgelegd maar verveeld zeer zeker niet. De bossen lonken weer en tot mijn vreugde mag ik er nog een tijdje in verblijven. Weer moet ik een grote weg oversteken, dit keer zonder brug maar na even goed links en rechts te hebben gekeken wandel ik een nieuw stuk van het Dwingelderveld op. Het lijkt wel alsof ik mij in een Lord of the Rings setting begeef, allemaal kleine, groene, beboste heuveltjes, de zon die door het bladerdak schijnt. Ook dit gebied herken ik nog, maar als ik denk te weten waar ik ben blijk ik toch heel ergens anders te zijn.

Ik sta bij de schaapskooi achter t Zaand, waar ik een blik naar binnen werp en echt een ienieminie lammetje zie staan. Helaas mag ik niet naar binnen dus breng ik nog even de geiten een bezoek. Dan begint echt het meest avontuurlijke gedeelte van de route. Het Dwingelderveld staat er om bekend het grootste natte aaneengesloten heidegebied van West-Europa te zijn. Dat heb ik ervaren! Een breed zandpad, waar maar geen eind aan lijkt te komen veranderd halverwege bijna in een rivier. Ook hier moet ik in de ‘berm’ van graspol naar graspol springen maar dit keer niet zonder natte voeten te halen. Ik schat een pol verkeerd in, verlies mijn evenwicht en mijn linkerschoen verdwijnt bijna onder water. Gelukkig kan ik er om lachen, want de zon schijnt volop in mijn gezicht en het einde van de etappe is ook in zicht. Het bezoekerscentrum Dwingelderveld is helaas dicht op dinsdag en ik loop dan ook maar snel door naar de Brink in Ruinen om daar opgepikt te worden door mijn vriendin met de auto. De eerste 20 kilometers van het Drenthepad zitten erop! Nog maar 309 kilometer te gaan. De wandelscore van deze etappe is een hoge, want het Dwingelderveld is een prachtig natuurgebied, zeker als de zon schijnt. Daarom een 8.5

bereikbaarheid: 9/10

Station Beilen is zowel vanuit het noorden als het zuiden prima te bereiken. Twee keer per uur vertrekt er een stoptrein vanuit Groningen en Zwolle naar Beilen. Ook voor de terugreis vanuit Ruinen is er een prima verbinding. Op de Brink kan je elk uur een bus pakken naar zowel station Hoogeveen als station Meppel om vanuit daar met de stoptrein naar Groningen of Zwolle te reizen.

Wandelpaden: 8/10

Er zit een goede afwisseling in verharde en onverharde paden, met een etappe van 20 kilometer is het niet per se heel vervelend om af en toe even over asfalt te lopen. Wat ik wel wat minder vond is dat het veel recht toe, recht aan is op deze route, zeker het laatste stuk door het Dwingelderveld lijkt eindeloos te zijn. Gelukkig zitten er ook smalle bospaadjes in deze route en loop je een groot deel onverhard.

Dierenvriendjes: 8/10

De hoeveelheid vogelgeluiden die ik gehoord heb was enorm, ze waren overal! De kleine huis en tuinvogels als zowel aalscholvers, buizerds en tot twee keer toe vloog er een ooievaar recht boven mij. Ander wild heb ik niet gezien maar is zeker mogelijk in dit enorme natuurgebied. Daarnaast kom je langs twee schaapkuddes, dus genoeg dieren om vriendjes mee te worden.

Kluizenaarsgehalte: 9/10

Het Dwingelderveld is populair bij toeristen, dus in de zomermaanden zal het er een stuk drukker zijn. Maar op een dinsdag in maart kwam ik maar weinig mensen tegen in dit uitgestrekte natuurgebied. Als je slim je wandeldag kiest kan je hier heerlijk alleen genieten.