De mooiste wandelroute van Nederland
Vanaf mijn campingstoel in Groesbeek zocht ik online naar wandelroutes in het Duitse Reichswald, maar tijdens mijn zoektocht op Google kwam ik ineens de N70 tegen. Het klinkt als een provinciale weg en zo kan je het ook bijna wel zien maar dan de natuurvariant. De N70 is een prachtige wandelroute door de provincie Gelderland. Om precies te zijn, door natuurgebied ‘Het Rijk van Nijmegen’. Al jaren super populair maar bij mij totaal onbekend. De reacties logen er niet om, dit moest een van de mooiste wandelroutes in Nederland zijn. Tijd om het met eigen ogen te zien.
Ik word afgezet bij pannenkoekenhuis De Heksendans. Na nogmaals gecheckt te hebben of ik alles wel mee heb steek ik de straat over en volg het groene bord van de N70 wandelroute. Ik ben benieuwd of ik de route kan lopen op alleen de paaltjes, zo niet, dan heb ik een klein probleem want al snel valt mijn bereik op mijn telefoon weg. And so the adventure begins! Het grindpad langs kasten van huizen eindigt op een bospad en wat zich daar openbaart heb ik nog nooit gezien. Ik sta aan de rand van het zogenaamde Keteldal. Op de foto is het amper te zien, maar ik moest toch echt een flink stuk afdalen. Tijd om mijn wandelschoenen en benen te testen, blij dat ik dit niet omhoog hoef te lopen (maar voor de oplettende lezer, het is een rondwandeling dus ik zal aan het einde toch ook echt weer omhoog moeten lopen alleen had ik dat pas heel laat door. Zeg maar gerust, toen ik bijna op het eind was, haha.) daal ik voorzichtig af. Het is een magische omgeving, helemaal alleen in dit dal. Maar ik heb nog 16 kilometer voor de boeg dus hop, door wandelen!
Wandelen door het Keteldal
Ik steek een weg over en weer moet ik een stukje klimmen. Eenmaal boven kom ik twee wandelaars tegen die de route in tegengestelde richting lopen. Zij weten vast niet dat ze straks steil omhoog mogen in het Keteldal, gniffel gniffel. Dat gegniffel is leuk voor even maar al snel besef ik mij dat deze route een en al stijgen en dalen is. Gelukkig heb ik er perfect weer bij, een zonnetje, wat wolken, ongeveer 21 graden en een windje. Ik ben helemaal niet gewend om in dit soort terrein te wandelen en ik voel mij soms net een omaatje als ik op de diepe treden naar beneden loop. Terwijl de hardlopers mij zonder enig ongemak passeren in hoog tempo. Het voelt alsof ik in het Zwarte Woud of de Ardennen loop, zo anders is het landschap hier van alle andere gebieden waar ik tot nu toe gewandeld heb in Nederland. Op een gegeven moment kom ik aan op een pad door de velden en waan ik mij in Frankrijk. Het buitenland gevoel is hier alom vertegenwoordigd.
De Duivelsberg op de N70
Het is niet super druk op de wandelroute, wel kom ik geregeld andere wandelaars tegen maar veelal in tegengestelde richting waardoor ik nooit achter iemand loop. Rond lunchtijd is het even een kleine uitdaging om een vrij bankje te vinden om mijn broodjes op te eten. Maar met een prachtig uitzicht op de Ooijpolder eet ik mijn broodje kaas en een ontbijtkoek. Eenmaal aangekomen in Beek-Ubbergen kan ik mijn waterfles bijvullen bij een openbaar watertappunt. Vanaf hier is het even zoeken naar de route. Een ander echtpaar komt mijn kant op om te vragen of ik weet waar we heen moeten om de N70 te vervolgen maar ik heb geen idee. Tot ik ineens een groene band om een lantaarnpaal spot, volgens mij moeten we gewoon het dorp in. Ik spot nog een beekje (je loopt niks voor niks in de omgeving van Beek en Beek-Ubbergen natuurlijk), sta op de grens met Duitsland en dan ineens passeer ik het bord met ‘Duivelsberg’. Oe, spannend! Het is een flinke klim naar boven, ik probeer mijn ademhaling onder controle te houden terwijl ik het tempo erin hou. Maar eenmaal boven voel ik mijn hoofd gloeien en gelukkig ben ik niet de enige. Want ook enkele Pieterpad wandelaars staan naar adem te happen op het teleurstellende hoogste punt van de Duivelsberg. De berg is zo begroeid dat er geen uitzicht is, wat een tegenvaller! Na de Duivelsberg begint het Keteldal alweer. Oeps, nu moet ik toch nog omhoog. Of het ook echt het pittigste stuk stijgen is op de N70 weet ik niet, maar op het einde loop ik op mijn tenen huppend naar boven waar ik even op adem moet komen. Poeh! Dat was best een klim voor een meisje uit Groningen. Ik bel mijn vriendin en met 10 minuten komt de taxi voorgereden met een schoon T-shirt. Tijd voor een pannenkoek en een Radler want dat heb ik wel verdiend na deze 16 kilometer.
