Wandelen op de Veluwe
Een keer eerder in mijn leven spotte ik een wild zwijn. Het was tijdens onze vakantie in de Eifel, een heel gezin stond vredig op een veldje in de verte te grazen. Tijdens mijn trekkershut avontuur op de Veluwe vorig jaar had ik goede hoop wilde zwijnen in Nederland te zien. Maar verder dan een hout gesneden beeldje uit de toeristen winkel kwam ik niet. Tijd om naar kroondomein Het Loo af te reizen, een prachtig natuurgebied op de Veluwe dat notabene voor de jacht gesloten is van 15 september tot en met 25 december. Waar jacht is, zijn wilde dieren, let’s go!
Â
Â
Wandelen in Kroondomein Het Loo
Het was een flinke autorit maar dan stap je ook uit in een glooiend landschap. Bijzonder dat dit op nog geen 2 uur rijden van Groningen te vinden is. Ik vind het nog wat frisjes op deze maandagochtend om half elf en ik ben blij dat ik mijn korte broek thuis gelaten heb. Met een flinke pas ga ik op pad, zo word ik vanzelf wel warm. Om mij heen staan schattige huisjes waar ik allemaal wel zou kunnen wonen. Vooral als het hekwerk nadert van kroondomein het Loo, nu gaat het pas echt beginnen! Misschien is het omdat ik al een tijdje geen ongemarkeerde wandelroute gelopen heb, maar ik ben wel 20 minuten bezig om het juiste pad te vinden. Ik raak in de war door de beschrijving van een bospad, welke er wel is maar door het grote hek kom ik uit op een ‘grindpad’ die niet rechtdoor gaat maar juist linksaf gaat. Ik besluit eerst het bospad te volgen maar dat werkt niet, dan toch maar terug naar het grindpad en ja hoor, ik sta weer op de route. Even inkomen.
Oog in oog met een wilde zwijn
Of het nou de wilde zwijnen zijn die de grond zo omgewoeld hebben of dat Staatsbosbeheer bezig is geweest? Ik heb nog nooit wilde zwijnen meegemaakt maar ik heb wel van horen zeggen dat ze houden van de grond omwoelen op hun zoektocht naar eten. Zou er dan een wild zwijn in de buurt zijn? Want het is hier echt best wel omgewoeld. Met de verrekijker in de aanslag sluip ik bijna op mijn tenen door het bos. In elk bosje verwacht ik wel een wild zwijn en voor elk geluid sta ik ineens doodstil. Maar nee, geen wild zwijn te zien. Dan loop ik ineens langs de rand van de Asselse Hei, rustgebied voor wild leest het bordje. Al het wild is vast in diepe slaap want er is niks te zien, behalve een magnifiek landschap. Het is lang genieten van dit On-Nederlandse landschap (of is het misschien juist wel typisch Nederlands?) voordat de route mij weer volledig het bos in stuurt. Ik steek een asfaltweg over en dan zie ik een eindeloos zandpad voor mij omhoog verdwijnen. Op de foto is het amper te zien en het was ook geen enorme helling, maar toch stond ik er even van te kijken. Dit Gronings/Drents meisje is geen glooiingen gewend. Ik kan ver voor mij uit kijken en er is geen mens te zien. Het is sowieso heel rustig op deze maandagochtend in de zomervakantie, terwijl het toch echt perfect recreatie weer is. 20 graden, zonnetje, windje, perfect! Meer als 1.5 kilometer loop ik over deze zandweg als het moment daar eindelijk is. Mijn oog valt op iets bruins in het struikgewas, WAAR IS MIJN TELEFOON?! Het is een jong zwijntje dat zich dicht bij het wandelpad begeeft. Ik probeer een filmpje te maken maar omdat de zon op mijn scherm schijnt zie ik niet wat ik film en stelt hij iets te laat scherp. Maar! Ik heb wel een klein wild zwijntje op beeld dat vlug terug naar zijn mama rent. Want oja, waar een baby is is ook vaak een mama. Vindt mama het wel zo leuk dat ik in de buurt van haar jong kwam? Door mijn verrekijker speur ik het groen af en dan zie ik ineens de enorme kop van mama. Ojeej, wat nu, ze kijkt mij aan, moet ik al langzaam achteruit lopen of een sprintje trekken? Maar mama heeft jeuk, draait zich om en loopt naar een omgevallen boom om te krabben. Tot zo ver de spannende wilde zwijn verhalen.
Trage Tocht Hoog Soeren
Het laatste gedeelte van de route zijn veel lange, rechte paden door de stilte van kroondomein Het Loo. Het is hier zo groot en zo stil, best wel bijzonder. Maar dan hoor ik geritsel in de bosjes, vast een merel denk ik. Toch wint mijn nieuwsgierigheid en ik loop terug naar het bosje en beweeg mijn voet in het gras. Dan schiet er ineens een best wel grote muis zijn hol in, ik schrik er zelf van. Als er dan ook nog eens grote bonte spechten met elkaar beginnen te ‘vechten’ is het feest compleet. In Hoog-Soeren voeren de dieren de boventoon. Behalve op echt het laatste stuk van deze trage tocht. Eenmaal door de hekwerken heen komt de ene na de andere elektrische fiets mij voorbij gesjeesd. Schijnbaar is dit brede grindpad dwars door het bos een populaire fietsroute. Gelukkig mag ik er snel van afwijken maar wat ik dan zie. Verschillende ladekasten zijn gedumpt met inhoud en al. Wie doet nou zo iets? Ik maak foto’s, zie een geadresseerde brief liggen en maak ook daar een foto van. Eenmaal terug bij de auto google ik waar ik dit moet melden. Via milieuklachten.nl dien ik een melding in en vandaag heb ik te horen gekregen dat de melding afgehandeld wordt door de gemeente Apeldoorn. Hopelijk krijgt de persoon in kwestie een dikke boete want dit slaat natuurlijk nergens op. In zo’n prachtig mooi natuurgebied je grof vuil storten, dan heb je geen hart voor de natuur.
