Drenthepad: van Diever naar Appelscha – 21.5km

De etappe Diever-Appelscha werd mijn allereerste ‘micro-avontuur’ . Een heel hip concept anno 2020 maar het is in mijn ogen eigenlijk een veredeld weekendje weg met een avontuurlijke touch van bijvoorbeeld kamperen. Door corona was het OV geen optie maar met behulp van de fietsendrager van mijn schoonouders was deze etappe van het Drenthepad ineens binnen handbereik. Ik boekte twee nachtjes op camping Alkenhaer in Appelscha en na een hele dag werken reed ik om 8 uur s’avonds met de tent achterin naar de camping en stond om kwart voor 10 mijn tijdelijke onderkomen. Tijd om goed te slapen en de volgende dag deze lange etappe te lijf te gaan. Reistijd vanaf Groningen? 50 minuten. Wandeltijd? 5 uur. Genieten maar!

Je zou denken dat na een lange dag werken je als een roosje slaapt in je tentje in Drenthe. Maar niks was minder waar. Het was koud, de buurmeisjes bleven tot half 2 s’ snachts praten tot een buurman ze tot stilte maande en om 7 uur s’ ochtends werden de glasbakken geleegd die naast het trekkersveldje stonden. Ik was dan ook wat laat wakker geworden, 9 uur en had het gevoel mij te moeten haasten. Maar waarom eigenlijk, ik had de hele dag voor deze etappe. Rustig at ik mijn yoghurt, pakte ik mijn wandeltas in en stapte op de fiets. Het was nog ruim 15km fietsen naar het beginpunt van de etappe wat dik driekwartier fietsen in hield. Eenmaal aangekomen bij het Landhotel in Diever bestelde ik eerst een koffie met een glas water. De temperatuur was aangenaam, zo rond de 22 graden, perfect wandelweer. Nadat ik nog een tijdje met mijn oud werkgever had staan praten vertrok ik uiteindelijk om 12 uur naar de befaamde geel-rode markering. Nog maar 21.5 kilometer te gaan!

Het eerste gedeelte van de etappe was geen onbekend terrein. Als ik bij de zandheuvel kom met een boom waarvan de wortels prachtig zichtbaar zijn denk ik terug aan de foto’s die ik daar maakte van mijn hond en wandelmaatje Rocky. De foto hangt nog steeds in mijn slaapkamer en met weemoed kijk ik naar de boom. Waar ik vroeger rechtsaf sloeg moet ik nu rechtdoor en dan bevind ik mij op onbekend terrein. Het is er stil, ik had verwacht op deze mooie dag meer wandelaars tegen te komen maar het zijn vooral fietsers die ik sporadisch tegen kom. Eenmaal midden in het bos ligt er een prachtig tapijt van dopheide zo ver als het oog rijkt. een magische sfeer hangt hier en ik maak vele foto’s. Dan loop ik ineens op een fietspad maar gelukkig mag ik snel een klein klaphekje door en sta ik op de Hoekenbrink. De aangename wandeltemperatuur is langzaam verschoven naar iets minder aangenaam en zeker op dit open heideveld begin ik de warmte te voelen. Gelukkig is daar al snel weer de verkoeling van de bossen en de smalle bospaadjes. Eenmaal aangekomen op een breed zandpad begin ik last te krijgen van een terugkomend pijntje onder in mijn rug. Ojeej, ik moet nog dik 15 kilometer. Terwijl ik wat rek en strek oefeningen doe zie ik in mijn ooghoek een bruine vlek. Het blijkt een ree te zijn, nog niet al te oud, die rustig van wat bosjes knabbelt. Het duurt een tijdje voor hij mij doorheeft maar dan schiet ook hij verder het bos in.

Het is hier prachtig in het Drents-Friese Wold, ik ben verbaasd over de rust alhoewel ik op bepaalde punten genoeg fiets toeristen tegen kom. Als ik nogmaals de weg naar Oude Willem oversteek besluit ik mijn krentenbol met kaas op te eten op een geïmproviseerd bankje. Het blijkt een van de laatste momenten in de schaduw van het bos te zijn. Ik loop richting de uitkijktoren op het Aekingerzand en dat is best pittig. Vol in de zon, op een lang recht pad naast het betonnen fietspad met een pijnlijke onderrug. Ik mag plaats nemen op een picknickbank naast een ouder stel en geniet van de schaduw en mijn water. Het is hier druk bij de uitkijktoren, eigenlijk te druk gezien de corona maatregelen. Als ik weer wat op temperatuur gekomen ben vervolg ik mijn route en dan komt echt het zwaarste gedeelte van deze etappe. Door mul zand, in een prachtig, bijzonder landschap in de volle zon. Ik geniet volop van het landschap, het doet bijna buitenlands aan, maar besef mij ook dat mijn water bijna op is en er geen plek is om het bij te vullen. Ondertussen is mijn rug echt pijn gaan doen en merk ik dat mijn rechterbeen een nieuw loopje aangenomen heeft. Google Maps vertelt mij dat ik nog op dik 50 minuten loopafstand van de camping ben. Het wordt een kwestie van doorzetten. Bij een waterzuiveringshuisje (de ironie dat daar dan geen watertappunt is) drink ik mijn laatste beetje water op. Het is ondertussen ook al half vijf en het gevoel van haast begint weer op te borrelen. Waarom? Geen idee. Maar ik ben er ondertussen ook wel een beetje klaar mee, de pijn in mijn rug, de warmte, het idee dat ik straks nog met de auto mijn fiets moet ophalen. Wat een zelfmedelijden allemaal he. Dan kom ik blauwe paaltjes tegen, he die herken ik! Die zijn van de Bosberg route die ik eerder dit jaar liep. Dat betekent dat ik bijna in Appelscha ben! Daar ga ik sowieso een ijsje halen EN een blikje cola. Nog geen 10 minuten later loop ik voldaan met mijn perenijsje en blikje ijskoude cola langs de weg naar de camping. Om 5 uur ben ik weer bij mijn tent, waar ik mezelf geen rust gun maar meteen de autosleutels pak om mijn fiets op te halen. In de supermarkt in Diever koop ik een pasta salade, een flesje bier en wat nootjes, die heb ik wel verdiend na deze pittige etappe. Moe maar voldaan zit ik s’avonds naast mijn tent op mijn campingstoeltje. Eigenlijk wilde ik de volgende dag de opvolgende etappe van het Drenthepad lopen. Maar gezien de weersvoorspellingen van die dag (27 graden) en de pijn in mijn onderrug besluit ik dat de etappe Appelscha-Veenhuizen verschoven wordt naar een volgend micro-avontuur. Deze etappe van het Drenthepad krijg van mij als wandelscore een 8.8.

Bereikbaarheid: 10/10

Hou er rekening mee dat tussen Diever en Appelscha geen directe OV verbinding is. Als tussenoplossing kan je er voor kiezen station Assen als hub te gebruiken want vanuit daar gaat er zowel een bus naar Diever als naar Appelscha en weer terug. Ga je met de auto dan kan er in beiden dorpen op verschillende plekken prima geparkeerd worden om de route vanuit het centrum op te pikken.

Wandelpaden: 9/10

Deze etappe is vrijwel geheel onverhard en gaat over vele smalle paadjes. Vanuit Diever loop je voornamelijk in het bos en hoe meer je richting Appelscha loopt hoe opener het landschap wordt. Met warm weer is het Aekingerzand best pittig te noemen want je loopt door redelijk mul zand in een open landschap. Houdt hier rekening mee om warme, zonnige dagen.

Dierenvriendjes: 8/10

Ik stond oog in oog met een ree, zag en hoorde vele vogels en het leek alsof ik achtervolgd werd door een hele familie citroenvlinders. Dierenvriendjes genoeg!

Kluizenaarsgehalte: 8/10

Andere wandelaars kwam ik bijna niet tegen, wel veel fietsers maar gelukkig loop je niet heel veel langs/op fietspaden. Alleen bij de uitkijktoren op het Aekingerzand was het vrij druk, maar daar kan je snel vandaan wandelen. Zelfs in het hoogseizoen met perfect wandelweer viel het mij alles mee.