WANDELEN DOOR DE BOSWACHTERIJ EXLOO
Het is kwart voor acht ochtends als ik mijn vriendin afzet op haar werk en mijn navigatie in stel. Met temperaturen boven de 30 graden moet je wel vroeg op pad om het nog een beetje uit te houden. Ook als je in het bos gaat wandelen, want ook daar loopt de temperatuur snel op. Na het verlaten van de Hunebed Highway (een mooie marketingnaam voor de N34) slinger ik door de bossen van Boswachterij Exloo. Dan doemt er een hunebed op en dat kan alleen maar betekenen dat er een parkeerplaats dichtbij is. Er staat welgeteld 1 andere auto, niet geheel onverwachts lijk ik het rijk voor mij alleen te hebben. Uiteraard heb ik mijn nieuwe camera mee en het hunebed biedt goed oefenmateriaal. Met verschillende instellingen probeer ik een mooie foto tevoorschijn te toveren en het valt mij niet tegen. Dan valt mijn oog op een kompas, hé, zo’n eentje wilde ik ooit nog eens kopen! Misschien probeert het universum mij wat te vertellen. (Lees: Het is tijd voor een echte trektocht met kompas en kaart in plaats van de veilige gemarkeerde routes.) Voor vandaag volg ik toch braaf de rode pijltjes van Staatsbosbeheer. Rechtdoor het bos in over een kaarsrecht pad door een kaarsrecht bos. Er is druk gekapt en het is een waar slagveld. In dit slagveld staat trots een grote stinkzwam die een heleboel vliegen heeft weten aan te trekken. Tijd voor de camera! Ondertussen zijn er al minstens 15 minuten verstreken en ik ben nog geen kilometer van de parkeerplaats af. Tijd om door te stappen want het wordt toch al aardig warm, ook onder het bladerdak.
De Zevenheuveltjes
Een gras pad biedt zich aan, waar ik twee andere wandelaars met hond tegenkom. Gelukkig mag ik snel het bos weer in maar weer zijn het kaarsrechte bospaden die weinig aan de verbeelding over laten. Een steen en een grote eik markeren een oude grens van de dorpen Exloo, Ees en Buinen. Na het oversteken van de weg komt er verandering in de wandelpaden, ze worden wat smaller en er zitten bochten in. Jeej! Dan verschijnt er een heideveld midden in het bos vol in de zon. Diezelfde zon zorgt ervoor dat ik moeite heb om een fatsoenlijke foto te maken van dit tafereel. De pijltjes wijzen mij om het veld heen en dan zie ik een bordje staan, dit zijn de zeven heuvelen die deze paaltjesroute haar naam hebben gegeven. Volgens het bordje moet je er zes kunnen tellen, ik kom niet verder als vijf en de zevende zou in de loop der tijd verdwenen zijn. Misschien is dat zesde heuveltje mee verdwenen? Op een bankje neem ik even pauze en dan passeren de twee wandelaars met hond mij weer. En een gezin op de fiets die duidelijk de weg kwijt zijn, want dit is zeker geen fietspad. Na nog enkele pogingen om met het licht mee de heuveltjes op de foto te krijgen, welke jammerlijk mislukken, vervolg ik de route. Net als ik een kruispunt wil oversteken valt mijn oog op iets aan de voet van een boom. Het huis van kabouter Spillebeen en vrouw! Ik moet zachtjes grinniken en zet het kabouter tafereeltje op de foto, ik vraag mij altijd af wie dit gemaakt heeft en met welke intentie. Ik heb de camera nog niet goed en wel uitgezet en dan verschijnen er nog twee kabouters bij een boom. Zullen er dan ook 7 kaboutertjes verstopt zijn nabij de zeven heuveltjes? Misschien wel, maar ik kwam er geen meer tegen.
Het laatste stuk van de route is qua wandelpaadjes het leukst. Maar al met al valt deze wandelroute enigszins tegen. Het hunebed was mooi, de zeven heuveltjes grappig maar het hoogtepunt waren toch wel de kabouters. Dus als je ook blij wordt van kabouters wens ik je veel plezier op deze route en het ontdekken van hun huis. Zo niet, dan biedt de Hondsrug vele mooiere wandelingen.
