Rondje Tweelingen
Als we het dorp Schoonloo inrijden ben ik even bang dat we richting het startpunt van de wandelroute Wolvenspoor rijden. “Ze zal toch wel onthouden hebben dat we die al eens gelopen hebben“. Maar als we de straat voorbij rijden weet ik zeker dat we een nieuwe wandelroute gaan lopen. Over kleine Drentse keien stuiteren we naar de parkeerplaats waar het routebord al klaar staat met een gele stip. Het “Rondje Tweelingen” heet deze paaltjesroute en laat dat er nou net een zijn die nog op mijn wensenlijstje stond! Het is best aangenaam in de buitenlucht dus we besluiten onze jassen in de auto te laten en de route te starten. We duiken meteen het bos in en komen daar voorlopig ook niet uit. Ik ben meteen onder de indruk van het bos, het is overduidelijk een productiebos geweest aangezien alle bomen netjes in rijen staan maar het is toch indrukwekkend. Meteen spot mijn vriendin een enorme paddenstoel en ze wil er graag mee op de foto, klik. We spotten best wel wat paddenstoelen en ook best hele bijzondere. Zoals heksenboter, zwavelzwam, eekhoorntjesbrood en bijzondere kleine paarse. Laat de herfst maar beginnen!
De Tweelingen ontmoet het Wolvenspoor
De gele paaltjes zijn goed te volgen tot we een pad inlopen in de richting van een beukenbos en het pad verdwijnt in een heleboel dorre bladeren. Vrolijk schop ik de blaadjes in de lucht tot ongenoegen van mijn vriendin want zij verwacht nog dieren te spotten. Die hoop heb ik al opgegeven om 12 uur s’ middags. Er lijkt wel steeds minder een pad te zijn en op een gegeven moment lopen we beiden ergens anders in de zee van bladeren. Uh, waar is de route gebleven? We lopen in de richting van een breed zandpad en dan zien we weer een geel wandelpaaltje, ergens zijn we duidelijk verkeerd gelopen maar gelukkig is in de Nederlandse natuur een routepaaltje nooit ver weg. We slingeren door het Hart van Drenthe en ons oriëntatiegevoel raakt steeds meer de weg kwijt. Soms denken we stukken te herkennen of verwacht mijn vriendin al bijna bij de auto te zijn maar beiden blijken onwaar te zijn. Tot we een groot heideveld in het bos oplopen en ik dit zeker wel herken. Hier liepen we ook tijdens de Wolvenspoor route, maar toen hebben we echt iets bijzonders gemist.
