Wandelen over de Posbank
“Mam, heb je zin om mee te gaan naar de Posbank?” “De Postbank, wat moet ik bij de Postbank, dat bestaat toch niet eens meer?” Zo begon ons wandelavontuur in het Nationaal Park Veluwezoom. Ik liep er al twee keer eerder de NS-wandeling (waar ik nog helemaal geen blog over geschreven heb zie ik nu) maar de paaltjesroute van Natuurmonumenten waren nieuw voor mij. Op de voorwaarde dat ik met de auto heen zou rijden wilde mijn moeder wel mee. Dus stapte ik afgelopen donderdagochtend in de Saxo om 2 uur later met mijn moeder uit te stappen bij het bezoekerscentrum Veluwezoom in Rheden.
Het is half elf als we arriveren op de parkeerplaats. De nieuwste, blinkende auto’s met fietsendragers voor elektrische fietsen staan keurig naast elkaar opgesteld. Kom ik aan met mijn Saxo uit 2001. We vinden een klein plekje waar de auto precies tussen past (lange leve kleine auto’s) en na een korte plaspauze en een muffin op het terras van het bezoekerscentrum start onze wandelroute. Het zijn de paarse pijltjes die we moeten volgen, in het begin is het even goed opletten want er starten maar liefst 4 verschillende paaltjesroute vanaf het bezoekerscentrum maar al snel zijn de paarse pijltjes de enige die we nog zien. De wandeling begint heuvelopwaarts en maakt onze benen warm voor wat komen gaat. Deze wandelroute (en de verlengde route door de Onzalige Bossen) is niet voor de tere zieltjes, je gaat een heleboel heuveltjes op en af.
Paaltjesroute door de Onzalige Bossen
We beginnen in het bos maar al snel zie ik de heidestruiken die het begin van de heidevelden van de Posbank aankondigen. Ik had gehoopt dat de hei nog een klein beetje in bloei zou staan, in Drenthe heb ik niet veel eerder nog paarse heide op de foto gezet. Maar hier is het toch echt al uitgebloeid, al maakt het het uitzicht niet minder. Eenmaal boven op ‘een berg’ (wij Noorderlingen noemen al snel iets een berg) genieten mijn moeder en ik van het uitzicht. Het is prachtig en we mogen er nog heel lang doorheen dwalen. De zandpaden gaan heuveltje op, heuveltje af, dwars door de heide. Mijn moeder moet af en toe eventjes op adem komen (en ik stiekem ook wel) maar ze houdt stug vol. We lopen de paarse pijltjesroute in anderhalf uur uit en houden een plaspauze bij het bezoekerscentrum.
Het is pas 2 uur, veel te vroeg om alweer huiswaarts te keren vind ik en ik informeer bij een medewerker naar een parkeerplek om vanuit daar de Onzalige Bossen te verkennen. Ze raadt aan de auto te parkeren bij de parkeerplaats van de Posbank en daar de rode pijltjes te volgen. Die route is wel 7 kilometer, dat vind ik te lang dus als mijn moeder terug is van de wc zeg ik dat we de auto kunnen parkeren bij de Carolinahoeve en vanuit daar de Onzalige Bossen kunnen verkennen. De medewerkster hoort mij praten en verteld mij dat ik helemaal niet met de auto bij de Carolinahoeve kan komen. O. Beter maak ik een foto van de kaart en lopen we een stuk van de rode paaltjesroute en snijden we een stuk af door middel van het knooppuntennetwerk. Dat klinkt als een beter idee. “Zonde dat jullie deze route niet gecombineerd hebben met de paarse wandelroute over de Posbank, dat had perfect gekund!” Daarom dit advies van de medewerkster van het bezoekerscentrum aan jullie allen. Mochten jullie zowel de Posbank als de Onzalige bossen willen verkennen op 1 dag, dat kan! Parkeer de auto bij het Bezoekerscentrum Veluwezoom en begin daar met de paarse route over de Posbank. Als je bij de bank op de Posbank bent wandel je naar de parkeerplaats en loop je helemaal naar het einde van de parkeerplaats linksachter. Daar staat de rode paaltjesroute. Als je deze volgt kom je op het einde van de rode paaltjesroute vanzelf de paarse paaltjes weer tegen en kan je de paarse route vervolgen terug naar de auto!
Wandelen door de Onzalige Bossen
Wij liepen de twee routes dus apart en sneden een stukje van de rode route af. Wij sloegen bij wandelknooppunt 82 de richting in van het knooppunt 47 en pakten bij knooppunt 47 de rode route weer op. Hierdoor mis je de Carolinahoeve (maar deze is vanaf vandaag tot en met het voorjaar 2021 gesloten) en de Bratsenshei. Mijn moeder is in eerste instantie niet onder de indruk van de bossen, tot we op de enorme laan uitkomen waar het mij om te doen is. Wauw! Met mijn nieuwe camera krijg ik het hoogte- en diepteverschil eindelijk op de foto. Als mijn moeder mij vraagt om een foto van haar te maken in dit prachtige tafereel doe ik dit uiteraard. De camera wordt actief gebruikt want er zijn hier zoveel paddenstoelen: porseleinzwammetjes, dennevoetzwam en de echte tondelzwam. Op een enkele wandelaar na komen we niemand tegen en we voelen ons klein en nietig tussen de grote, statige bomen.
De weg gaat weer langzaam omhoog, we laten de statige beuken achter ons en duiken een varen pad in. Alsof we op een Jurrasic Park filmset rondlopen. Als we het klaphekje achter ons dicht laten vallen en de autoweg zijn overgestoken kijken we weer uit over de Posbank. Weer mogen we rondlopen over de wandelpaden die wit afsteken tegen het donkerbruine heidelandschap. Niet veel later herken ik de wandelpaden waar we ook tijdens de paarse paaltjesroute zijn geweest en de Saxo wacht ons geduldig op. Dit was het wandeldagje wel! De combinatie van de twee wandelroutes zorgt ervoor dat je het beste van beiden krijgt. De prachtige heide van de Posbank en de indrukwekkende wandelpaden in de Onzalige Bossen.
