Drenthepad: van Vennebroek naar Zuidlaren – 23km

Mijn beste vriendin verklaarde mij voor gek. 23 kilometer wandelen, wat doe je jezelf aan? Nou, ik kan je eerlijk vertellen, dat dacht ik s’avonds op de bank ook. Mijn lichaam ging hevig in protest en voor een uur lang lag ik iet wat misselijk op de bank. Te weinig gedronken, gegeten en gepauzeerd. Maar ik moest natuurlijk wel voor het donker thuis zijn en dat was nog best een opgaaf zo in november. Half elf stapte ik uit bij de bushalte in Paterswolde, half vijf stapte ik pas weer in op de Brink in Zuidlaren. Hoe het er in de tussentijd aan toe ging? Dat is nog een heel verhaal, wat wil je anders met 23 kilometer? Daarom een extra lang wandelverslag, geen zin in woorden maar wel in plaatjes? Scroll dan even door naar beneden. Reistijd vanaf Groningen? 20 minuten. Wandeltijd? 6 uur. Genieten maar!

Landgoed Vennebroek is geen onbekend terrein meer voor mij, het Drenthepad volgt een groot deel van de rode paaltjesroute die ik er al eens eerder liep. Het is nu wel meer glibberen en glijden als toen, waterdichte wandelschoenen zijn hier nu zeker een pre. Eenmaal op de dijk loop ik ineens achter twee andere wandelaars. Gelukkig pauzeren zij op een bankje en als ik de dijk verlaat loop ik in niemandsland. Dan herken ik ineens het tankstation in de verte en de witte molen. Ik loop naast de A28! Gelukkig wel op een flinke afstand zodat het geraas van de auto’s compleet aan mij voorbij gaat. Wat niet aan mij voorbij gaat zijn de vele (roof)vogels; buizerds, valken, spreeuwen, reigers en zilverreigers die de weilanden onveilig maken. Ze vliegen op gemak tussen de pony’s en schapen welke natuurlijk ook op een aai van mij konden rekenen. (En een awww voor het fjorden veulentje.) De weg is lang en kaal maar de bossen lonken. De bossen van het landgoed Vosbergen!

Ook hier liep ik al eens eerder een paaltjesroute al volgt het Drenthepad hier duidelijk een andere route. Het is hier zo prachtig midden in de herfst, helaas ben ik niet de enige hier die geniet van de pracht en praal. Vele kleine groepjes mensen passeren mij, duidelijk mensen die een werkpauze hebben. Wie er geen werkpauze hebben zijn de werklui die druk bomen aan het snoeien zijn op het landgoed. Hun werkgebied is een soort van afgezet met linten maar ik moet toch echt passeren op mijn wandelroute te kunnen vervolgen. Zonder problemen kan ik doorlopen maar het duurt nog een tijdje voor het oorverdovende lawaai echt op de achtergrond is verdwenen. In plaats daarvan komt het geluid van de snelweg weer in het verschiet. Ik ga er notabene onderlangs! Laten we hopen dat dit het laatste is wat ik van de A28 zie. Het enige dat op een gegeven moment nog herinnert aan de snelweg is een ouderwetse ANWB paal die dienst lijkt te doen als deurbel. Via de rand van het dorp Glimmen loop ik over een asfaltweg in de richting van het Noordlaarderbos. Het is echt een flink stuk doorbijten, want het is en blijft een lange rechte asfaltweg die ik moet volgen waar vele auto’s mij op passeren. Zij zijn op weg naar de golfclub die zich aan het eind van deze weg bevindt. Ik mag de andere kant op, het zandpad richting het Noordlaarderbos.

Hier hou ik even pauze, ik check de wandelroute in het NIVON boekje en zie dat ik nog dik 10 kilometer moet. O mijn god, denk ik, dat is nog minimaal 2.5 uur lopen en met uiterlijk 3 uur gaat het toch echt donker worden. Dat wordt doorlopen. Waar ik bang ben dat ik niet door het Noordlaarderbos mag dwalen, mag ik toch de kronkelende bospaadjes op maar word ik tegen mijn zin in toch al snel terug geleid naar de lange rechte zandweg in de richting van Zuidlaren. Ook dit stuk herken ik, hier liep ik namelijk al eens eerder tijdens de OV-stapper van Haren naar Zuidlaren. Waar ik toen geen gebruik maakte van het rustpunt doe ik dat nu wel even, ik moet echt nodig naar de wc en mijn waterfles kan wel een re-fill gebruiken. Dan bevind ik mij ineens tussen twee wandelaars in en lopen we een loslopende shetlandpony tegen het lijf. Ik probeer hem terug het weiland in te leiden maar meneer heeft er overduidelijk geen zin in. Aanbellen bij de dichtstbijzijnde buren levert niks op, niemand thuis. Hmm, dan hoop ik dat die uit zichzelf terug het weiland in gaat naar zijn mede shetlandpony. Want ik moet echt nog een flink stuk om voor het donker thuis te zijn. Via het dorpje Midlaren vervolg ik mijn weg naar mijn eindbestemming Zuidlaren, wat nog steeds heel ver weg lijkt.

En dan is die daar ineens, de zon! Precies op tijd want mijn lichaam begint wat te sputteren en een beetje zon helpt altijd voor de gemoedstoestand. Weer loop ik over een dijkje en het uitzicht is prachtig. Hoe Hollands wil je het hebben, water aan de ene kant, weilanden met knotwilgen keurig op een rijtje aan de andere kant. Het water mondt uit in het Zuidlaardermeer, het is gigantisch! Veel tijd om er van te genieten heb ik niet, de zon begint langzaam onder te gaan. Vlug maak ik nog een foto van mijn droomhuisje (maar dan aan de rand van het bos in plaats van het Zuidlaardermeer) en voor ik het weet heb ik het dorp Zuidlaren in mijn kielzog. Via een smal pad tussen de weilanden doemt er ineens een semi-hoge brug op en mijn angst wordt waarheid. Oorspronkelijk had ik er niet overheen gemoeten maar door werkzaamheden aan het wandelpad moet ik nu over de brug, via het fietspad Zuidlaren binnen lopen. Ik moet mezelf er echt doorheen slepen die laatste kilometers, zeker op dat fietspad naast de autoweg. Als ik doorheb hoe ik Zuidlaren binnen loop laat ik de gehele markering voor wat het is en loop ik zo snel mogelijk naar de bushalte. Ik ben precies op tijd, de bus is er met nog geen vijf minuten. Het is nu toch echt schemerig, ik heb het gehaald!

Deze etappe van het Drenthepad viel mij eerlijk gezegd wat tegen. Er zit zoveel lang, recht asfalt tussen en als er dan slingerende bospaadjes zijn mag je er maar heel even van genieten terwijl je er echt langer had kunnen lopen. Maar, het is wel een hele afwisselende etappe die uitstekend te doen is met het OV, dat is ook wat waard. Deze etappe van het Drenthepad krijgt van mij dan ook een wandelscore van 8.5.

Bereikbaarheid: 10/10

Helaas is er geen bushalte recht voor landgoed Vennebroek maar je hebt wel de keuze uit 2 bushaltes die beiden op nog geen 5 minuten van het startpunt afliggen. Vanaf Zuidlaren is het helemaal feest, hier gaat bijna praktisch elk kwartier wel een bus naar Groningen. Kom je liever met de auto, dan is in beiden dorpen meer dan genoeg ruimte om je auto te parkeren (gratis).

Wandelpaden: 6.5/10

Op zich is de verdeling verhard/onverhard gelijk, al loop je voor mijn gevoel meer op asfalt dan op zand. Beiden hebben wel de neiging om lang en recht te zijn, het geeft je wel de mogelijkheid om goed om je heen te kunnen kijken. Maar echt spannend is het niet. De markering is prima, op het stuk voor het landhuis Vennebroek zelf na. Daar heb ik toch echt wel 10 minuten staan puzzelen voor ik doorhad dat ik er eigenlijk gewoon een soort van rechtdoor omheen moest.

Dierenvriendjes: 9.5/10

Uit eerdere ervaring weet ik dat je met een beetje geluk een ree kan spotten, deze keer mocht ik hem in een weiland nabij Glimmen bewonderen. Tevens schijnt er in het Noordlaarderbos een dassenfamilie te wonen en ik heb er sowieso eerder een glimps van een uil en een vos opgevangen. Deze keer kwam ik geen van deze dieren tegen maar werd ik wel verblijd met duikvluchten van valkjes, dansen van spreeuwen en knuffels van schattige pony’s.

Kluizenaarsgehalte: 8/10

Grote delen van de wandelroute kun je in stilte afleggen, maar de twee landgoederen zal je hoogstwaarschijnlijk moeten delen met andere wandelaars en ook het Noordlaarderbos is geliefd bij mensen uit de omgeving. Loop je doordeweeks dan heb je meer kans om alleen te lopen als in het weekend.