Wandelen in het Noordlaarderbos
Je bereikt het startpunt alleen met de auto en daarvoor moet je ook een stukje off road. Geen verharde weg naar dit bos maar een (gelukkig vrij hard) zandpad. “Zo zagen de wegen er vroeger uit” denk ik altijd als ik naar het Noordlaarderbos kachel. Er is genoeg ruimte om de auto kwijt te kunnen, al kan het er in de weekenden en feestdagen nog best wel eens krap worden. Deze woensdag heb ik weinig problemen en wandel ik op gemak naar het startpunt. Het is niet de eerste keer dat ik de paaltjesroute loop, wel de eerste keer met mijn nieuwe fotocamera. Jammer genoeg heeft de zon moeite om door de bomen heen te breken en is het een fletse bedoeling op mijn scherm. Maar verwacht medium brede/smalle (net hoe je het wilt zien) wandelpaden met wat bochtjes en slingers in het begin. Langzaam loop je het Noordlaarderbos uit en kom je op een breed zandpad terecht. Hier heeft de zon geen moeite om zich te laten zien.
Wandelen op de grens van Groningen en Drenthe
Wie ook geen moeite doet om te schuilen is een valk. Ik zie iets wild flapperen in de lucht en denk meteen aan de opmerking van mijn vriendin. “Valkjes blijven op hun plek in de lucht, wild flapperen met hun vleugels als ze een prooi op het oog hebben.” En verrek! Ik ben live getuige van een succesvolle jacht op een muis. Sierlijk vliegt hij naar een paaltje in de wei en houdt de dode muis goed vast met zijn poten. Voorzichtig loop ik naar de rand van het weiland en haal mijn camera tevoorschijn. Ik maximaliseer de zoom en ben niet ontevreden met wat er op mijn scherm verschijnt. Scherp is die niet als je inzoomt maar je ziet toch duidelijk een muis. Dat is al heel wat vind ik. Ik ben op het punt aangekomen waarop je de route kan inkorten tot 4 kilometer, maar daarmee mis je het stukje Drenthe met de Vijftig Bunders. En 6 kilometer is geen afstand waar je blaren van krijgt, dus hup, op naar Drenthe!
Natuurgebied De Vijftig Bunders
Maar ben ik wel in Drenthe of op de maan? Er word hard gewerkt op de Vijftig Bunders, twee dikke trekkers en een grote graafmachine rijden af en aan en schrapen de bodem kaal. Het gebeurd allemaal in opdracht zodat de heide weer ruimte krijgt. Maar in de tussentijd lijkt het op een racebaan van de plaatselijke motorcross vereniging. (Gelukkig zonder de motoren.) Het wordt vast heel mooi maar nu is er eigenlijk weinig aan, ook de koeien kijken wat verloren om zich heen. Via smalle kronkelpaadjes verlaat ik de Vijftig Bunders en wandel ik het Noordlaarderbos weer binnen. Nog steeds ben ik alleen en daar verbaas ik mij enigszins over. Maar wacht, daar komt iemand aangefietst. Een oma met een meisje achterop rijdt op gemak op haar elektrische fiets over het wandelpad alsof ze nooit anders doet. Even verderop kom ik ze tegen, ze gaan schapen kijken die midden in het Noordlaarderbos grazen. Met een glimlach loop ik verder en maak ik nog een foto van een professionele tipi. Ik weet waar ik kan schuilen mocht ik hier ooit op de een of andere manier vast komen te zitten.
Mocht je het Noordlaarderbos nog niet kennen, dan is deze paaltjesroute van Natuurmonumenten een mooie manier om het bos te leren kennen. Kom je er vaker maar heb je nog nooit de rode pijltjes gevolgd, ook dan kan je nog wel eens voor mooie verrassingen komen te staan
