Wandelen in het Westerkwartier
Ik wandel praktisch nooit in mijn eigen provincie Groningen; te weinig bos, teveel asfalt. De gemeente Westerwolde is hierop de uitzondering maar was niet de bestemming die ik vorige week koos. Nee, we gingen het Westerkwartier verkennen, er zou bos zijn en heide, klinkt als de provincie Drenthe. Maar zo goed als daar de paaltjesroute onderhouden worden, daar kan Groningen nog wat van leren. Deze blog wordt dan ook iets uitgebreider dan normaal, want ik heb deze wandeling niet 1 maar 2 keer moeten lopen eer ik hem kon voltooien. Dus zet je maar schrap, verwacht wat tegenstrijdige paaltjes, een verdwaalde hond en een camouflage ree.
Hondenlosloopgebied Trimunt
Als wij op zondagochtend om half elf komen aanrijden staat de parkeerplaats al aardig vol. Vele andere mensen weten dit wandelgebied al te vinden. Dus lopen we in een kleine optocht het bos in. Er lopen mensen voor en achter ons, niet de meest ideale situatie en ik probeer de hekkensluiter te worden door expres wat langer over de foto’s te doen en Chris mee de bosjes in te sleuren om haar een gele trilzwam te laten zien. Gelukt! We lopen achteraan. Voor even. Het is niet moeilijk om de route te volgen omdat iedereen de gele paaltjes lijkt te volgen.
Behalve een stel met een hond, die voor ons rechtsaf slaat en we niet veel later weer tegen komen met de vraag of wij een hond missen. Een oudere Australian Shepherd met tuigje komt vrolijk aangelopen naast zijn nieuw gemaakte hondenvriendje. Het lijkt bijna wel alsof ik verdwaalde honden aantrek, er passeren meer mensen maar niemand is zijn hond kwijt. Iet wat verloren blijven wij en het andere stel staan, wat nu? Hij heeft een tuigje om, dus hij moet wel van iemand zijn. Zij besluiten hem mee te nemen omdat die al een hechte vriendschap met hun hond gesloten heeft. Maar een paar passen verder en hij draait abrupt om en loopt kwispelend terug van waar hij vandaan kwam. Het andere stel loopt door en wij blijven ongemakkelijk staan. Moeten we erachter aan? Maar er lopen ook wel heel veel mensen al achter ons, misschien dat zij wel de baasjes zijn? En dan horen we iemand herhaaldelijk fluiten. Dat zal vast het baasje zijn! Wij draaien ons weer om en willen de route vervolgen maar dan…
Verdwalen op een paaltjesroute
Op het kruispunt staat een lange routepaal wijzend naar niks. Hij staat precies tussen linksaf en rechtdoor, we besluiten toch eerst linksaf het fietspad naar de weg te volgen. Maar als we aan de overkant van de weg geen paaltje meer zien keren we om en proberen we de andere richting. Al snel zien we een geel routepaaltje naar rechts, maar in de verte is ook duidelijk een paaltje te zien. Als we rechtsaf gaan, gaan we alweer richting de auto en zo snel kunnen we geen 6 kilometer afleggen. “Misschien slingert het door het bos heen in de richting van dat paaltje verderop.” oppert mijn vriendin. “Hmm, zou kunnen.”
Maar je raadt het waarschijnlijk al, we slingeren inderdaad door een donker dennenbos maar zijn ook alweer in de buurt van de auto en als we een parkeerplaats zien kan het niet anders dat we een heel stuk van de wandelroute gemist hebben. Het is ondertussen 12 uur en de parkeerplaats staat vol. Wij besluiten terug naar huis te rijden terwijl we wat mopperen over het onderhoud van deze wandelroute. In de auto bekijk ik de website van Staatsbosbeheer en op het kaartje zie ik dat we inderdaad meer als de helft van de route gemist hebben en we op het kruispunt toch inderdaad linksaf hadden gemoeten. Waarom zetten ze dan geen paaltje aan de overkant van de weg neer. Enigszins ontevreden komen we thuis aan, of nouja, vooral ik, mijn vriendin vond het krappe uurtje wandelen wel prima. Ik besluit de volgende ochtend een tweede poging te doen, ik kan toch geen blog schrijven over een halve wandelroute?
Poging 2 op de paaltjesroute Trimunt
Dus daar sta ik dan de volgende dag om 8:15 in de schemer op de parkeerplaats. Ik heb mijn vriendin naar werk gebracht maar ik had er niet zo over nagedacht dat het nog niet echt licht zou zijn. Gelukkig heb ik de route nog wel onthouden van de dag ervoor en wandel ik dit keer helemaal alleen door het bos. Dan kom ik aan op het punt waar we gisteren de verdwaalde hond tegen kwamen en ligt het routepaaltje ineens in de bosjes. Huh? Ik probeer hem weer rechtop te zetten maar de onderkant is zo verrot en de grond te hard, dat ik hem terug moet leggen. Dan volgt het beruchte kruispunt en huh? Nu staat het paaltje ineens wel netjes naar links. Wat gebeurd hier in dit bos? Ik volg het fietspad, steek de weg over en ben nog steeds ontevreden dat ze hier geen routepaaltje hebben neergezet. Pas aan het eind staan er weer routepaaltjes. Een naar links en een naar rechts, dan valt mijn oog op een bord in de bosjes, linksaf is om naar de heide te gaan. Dus hop, linksaf, dat heideveld van Groningen wil ik wel eens zien!
Wandelen over de Jilt Dijksheide
Ik mag gelukkig al snel het asfalt inruilen voor een kronkelig bospaadje en het wordt zelfs nog een stukje avontuurlijker als ik een betonnen bruggetje over de sloot moet nemen en dan ontwaard zich daar ineens een enorm heideveld. De Jilt Dijksheide, het laatste heideveld van het Westerkwartier. Voor Groningen is het best indrukwekkend maar als je het Dwingelderveld gezien hebt stelt dit niks voor. Het heideveld is netjes afgezet met schrikdraad en de route leidt je er precies langs. Dan steekt er een ijzige wind op, precies als ik het water passeer. Het zorgt voor een mooie foto maar ook voor een bevroren gezicht. Ik ben blij dat ik hier gisteren niet liep met al die andere mensen. Dit soort natuur is om in je eentje van te genieten, om je echt nietig te voelen en niet in een treintje van andere wandelaars.
Als ik het gebied weer wil verlaten via een klaphekje valt mij op dat het klaphekje bijna letterlijk uit elkaar klapt. Weer zo’n voorbeeld van matig onderhoud. Wie er niet zo rouwig is om het gebrekkige onderhoud is de ree die ik in een oogwenk spot. Hij staat geweldig goed verdekt opgesteld in het hoge gras en ik moet echt twee keer met mijn ogen knipperen. Het levert mooie plaatjes op. Wat minder mooie plaatjes oplevert is het asfalt waarover ik moet lopen op de weg terug. Waarom je niet over het onverharde pad langs de hei moet lopen maar over het gebrekkige fietspad is mij niet geheel duidelijk.
Dan kom ik aan bij het routepaaltje welke wij gisteren in de verte hadden zien staan en hoopten te bereiken via dat donkere dennenbos. Het duurt een seconde voor ik doorheb dat ik weer op het punt in de route ben gekomen waar wij gisteren ook al gelopen hadden en niet veel later zie ik de Saxo weer staan. Er zijn drie andere auto’s bijgekomen, een beter aantal dan dat er gisteren geparkeerd stond.
