Ik heb ondertussen al heel wat van de provincie Drenthe gezien, maar de kant die ik nu op ga is echt onbekend terrein. Voorbij Exloo ben ik eigenlijk nog niet geweest, iets met ver rijden en onbekend zijn met de natuurgebieden daar. Maar de wandelgids van het NIVON stemt hoopvol, ik ga een heleboel nieuwe natuur ontdekken! Reistijd vanaf Groningen? 40 minuten. Wandeltijd? 5 uur. Genieten maar!
Dit keer heb ik wel een parkeerplek in de buurt van een bushalte in Exloo gevonden, al betekent dat wel dat ik wat ga smokkelen op de route. Het stuk Drenthepad door het dorp Exloo leg ik af met de auto, zodat ik vanaf de bushalte Zuiderhoofdstraat de bus naar station Emmen kan pakken. Ja, ik ga alweer een etappe tegen de klok in lopen omdat ik bang ben dat het gebied rondom station Emmen betaald parkeren is. Kennis achteraf leert dat dit niet het geval is. Maar op 18 januari stap ik om 10 uur uit op station Emmen en kan de terugreis beginnen. Het is even zoeken naar de achterkant van het station, ik loop niet heel logisch om het station heen maar zie dan de bekende rood-gele markering. Het duurt niet lang voor ik het bos in loop. Wat een luxe zeg van de stad Emmen! De sneeuw van de dag ervoor is grotendeels verdwenen maar toch kom ik nog genoeg witte plekjes tegen. Ik kom op dit tijdstip een enkele wandelaar met hond tegen en een grote graafmachine die bezig is boomstammen te verplaatsen. Snel loop ik door, wat een herrie! Waar ik de vorige keer al knisperend en knerpend over de wandelpaden liep, is het nu toch vooral een partijtje glibberen en glijden. Niet door de vorst maar door de modder! Ik glibber langs een grafheuvel waar een prominent bordje naast staat en kom uit bij een vennetje midden in het bos. Een laag ijs bedekt het water, ook al weet ik dat het ijs 0 dikte heeft, ik kan het niet laten even een voetje erop te zetten. Het ijs breekt al snel natuurlijk en na wat foto’s vervolg ik de route.
Wat oude mannetjes op fietsen rijden mij tegemoet in het bos, waar zullen zij heen gaan? Het is even oppassen geblazen want voor de tweede keer moet ik een drukke autoweg oversteken. Dan wandel ik het Valtherbos binnen en valt mijn oog op een geel memoblaadje. “Kap met kappen. Elke boom = zuurstof. zuurstof= leven!! Toekomst??” Ik kan het alleen maar eens zijn met de schrijver van dit papiertje, het was mij ook al opgevallen dat er hard gekapt wordt in de bossen rondom Emmen. Natuurorganisaties zullen vast een goede reden hebben maar die reden is nog onbekend bij de schrijver van dit papier en mij. Over een smal bospaadje vervolg ik de route en sta ik ineens aan de rand van een groot weiland met hoogspanningstorens. Foto. En nog een foto en nog een, want de wandelpaden doen sprookjesachtig aan. Eeuwenoude eiken met kronkelige takken hangen over de rechte wandelpaden en als de mussen en mezen voor mij uit vliegen voel ik mij bijna sneeuwwitje. Wat er ook sneeuwwit is is een stukje wandelpad voor mijn neus. Mag ik toch nog even door de sneeuw wandelen! Nouja, wandelen, schuifelen, maar terwijl ik schuifel valt mijn oog op iets knalroods in de bosjes. Ik sta stil, kijk nog eens goed en stap dan de bosjes in. Een happy stone! Happy Stones zijn met de hand beschilderde stenen die mensen in hun vrije tijd maken en achter laten op verschillende plekken om door mensen gevonden te worden en verder te laten reizen, of om zelf te houden. Ik besluit er alleen een foto van te maken en de steen voor een volgende vinder achter te laten.
Dan staat er ineens een grote prominente steen voor mijn neus. Het is een gedenksteen voor het onderduikershol van het Valtherbos. Nooit geweten dat zich hier ook een onderduikershol bevond. In stilte lees ik de informatie panelen in het onderduikershol en neem even een lunchpauze op een van de bankjes rondom het onderduikershol. Voordat ik het echt koud krijg vervolg ik de wandelroute om weer een hunebed te mogen aanschouwen, een kleintje dit keer en een heleboel grafheuvels (Waar geen prominente bordjes bij staan zoals in Emmen, zijn ze er hier al aan gewend?) Voordat ik het dorp Valthe in loop ben ik wel 5 minuten zoet op mijn hurken langs een zandpad. Verbaasde wandelaars en hardlopers slaan mij gade, wat zie ik dan? Een goudhaantje! Die voor de duivel niet bang is en en op 30 centimeter van mij druk heen en weer hipt op zoek naar voedsel. Het is onmogelijk hem scherp op de foto te krijgen en net voor ik de hoop wil opgeven bedenk ik mij dat ik ook kan filmen met mijn camera! Alsnog een uitdaging, want hij is echt vliegensvlug, maar ik heb mooi beeldmateriaal van dit kleinste vogeltje van Nederland. Wie ik wel op de foto krijg is de buizerd die op een paaltje in een naastgelegen weiland zit.
“De archeologische parel van Drenthe” leest het bordje onder het toegangsbord van het dorp Valthe. Maar ook het dorp waar ze een weg s’ avonds afsluiten voor de knoflookpad. In eerste instantie denk ik dat er een spelfout op het verkeersbord staat, maar wat moet er dan staan? Een ander informatiebord verteld dat de zeldzame knoflookpad zich in dit gebied bevindt en om te zorgen dat ze niet doodgereden worden mag je hier s’avonds niet meer rijden. Waar je dan precies heen moet rijden is mij een raadsel want het pad gaat over in een modderig zandpad in de richting van de achterkant van een vakantiepark. Ik heb al een tijdje geen markering meer gezien en ik hoop maar dat ik straks niet het hele stuk terug moet lopen. Gelukkig is er aan het einde weer een teken van het Drenthepad. Bos en open landschap wisselen elkaar af en weer moet ik een drukke autoweg oversteken. Maar dan staat er mij wel een heel mooi stukje te wachten.
Ik wandel in de richting van het Molenveld, op het kaartje is het hele gebied paars gekleurd wat verteld dat het een groot heideveld is. En groot is het zeker! Een gezin loopt mij tegemoet en dan ben ik remi alleen in dit natuurgebied. De wandelroute gaat dwars over het heideveld en leidt je naar de andere kant. Waar een grote plas het wandelpad overneemt, gelukkig hebben anderen al een sluiproute gecreëerd. Mijn oog valt op een druk flapperende vogel in de lucht. Valkjes! Ze zijn hier goed vertegenwoordigd en ik weet er een op de foto te krijgen. Als ik het Molenveld verlaat weet ik dat de etappe er bijna op zit. Een betonnen pad gaat over in een grassig wandelpad en dan loop ik het dorp Exloo binnen en staat de Saxo geduldig op mij te wachten. Deze etappe van het Drenthepad krijgt van mij een wandelscore van 8.9.
- Bereikbaarheid: 9/10
Zowel Exloo als Emmen is met de bus bereikbaar, Emmen ook met de trein. Er is een directe busverbinding tussen de twee plaatsen wat handig is. Ook met de auto zijn ze beiden goed aan te rijden en kun je er prima parkeren, gratis.
- Wandelpaden: 9/10
Je zou misschien verwachten dat je een eind moet lopen voor je de verharde paden van de stad Emmen achter je kan laten maar niks is minder waar. Je loopt met 5 minuten al over de zachte bosgrond . Wel moet je een aantal keer een drukke autoweg oversteken en loop je door het dorp Valthe en Exloo over de straatstenen. Maar daartussen wisselen brede en smalle onverharde paden elkaar af. De markering is uitstekend.
- Dierenvriendjes: 9/10
Brutale mezen en mussen en onverschrokken goudhaantjes sierden de wandelpaden. Ook heb ik heel wat roofvogels gezien tijdens deze etappe. Een ree heb ik niet mogen spotten maar de wildwissels zeiden genoeg. Met een beetje geluk kom je deze dierenvriendjes ook tegen.
- Kluizenaarsgehalte: 8.5/10
Zodra je het station van Emmen verlaten hebt loop je de rust van het Drentse platteland alweer tegemoet. Op een enkele wandelaar met hond en hardloper na had ik het rijk voor mij alleen. Een goede etappe om even tot jezelf te komen.
Praktische wandel informatie
Naam wandelroute: Drenthepad etappe Exloo-Emmen
Wandelafstand: 20 km
Startpunt: bushalte Dennenlaan Exloo of station Emmen
Parkeergelegenheid: in Exloo of station Emmen
OV start- en eindpunt: bushalte Dennenlaan Exloo of station Emmen
Horeca: In Exloo en Emmen is horeca aanwezig. Onderweg kom je niks tegen.
Online routebeschrijving: Website wandelnet maar koop vooral het boekje van deze LAW wandelroute
