Paaltjesroute op de Utrechtse Heuvelrug
De paaltjesroutes worden hier op de Utrechtse Heuvelrug iets anders aangegeven. Daar kom ik bij het tweede paaltje achter als ik niet zo zeker meer ben van de kleur die ik moet volgen. Het routepaaltje is namelijk een verzameling van bonte kleuren die alleen op het startpunt worden aangegeven met de routenaam. Voor de zekerheid maak ik een foto en herhaal in mijn hoofd dat ik het fel gele plakkertje moet volgen. De asfaltweg is eindeloos en leidt langs vele parkeerplaatsen die in de zomer vast nodig zijn voor het Henschotermeer. Nu liggen ze er verlaten bij. Ik passeer enkele slagbomen en na wel een hele bijzondere soort (eerst een houten slagboom die gevolgd wordt door een hypermoderne slagboom met kentekenlezer op een onverhard pad, wie heeft dit bedacht?!) loop ik eindelijk op een zandpad.
Wandelen rondom Maarn
Maar niet voor lang, want aan het einde dient zich weer een asfaltweg aan. Een 60km weg pal naast een 80km weg en de stilte is ver te zoeken. Waar blijft dat bos? Dan spot ik een paaltje die naar rechts wijst, maar niet met de kleur van mijn wandelroute. Waar is mijn routepaaltje? Ik loop een stukje door en zie dan een los paaltje tegen een boom staan op een onverhard pad links van mij. Aarzelend loop ik het pad in, het paaltje staat wat raar maar ik kan ook niet herleiden waar die afgebroken is. Ik besluit het onverharde pad in te lopen maar hoe verder ik kom hoe meer de twijfel toe slaat. Als ik uitkom bij het hekwerk van een vakantiepark kan ik niet anders als omdraaien en terug lopen naar de asfaltweg. Op de gok blijf ik de asfaltweg volgen en ja hoor, daar is weer een paaltje! (Ik heb het paaltje twee dagen later op een logischere plek tegen een andere boom aangezet, zodat er geen misverstand kan bestaan dat je gewoon de asfaltweg moet volgen.)
Wandelroute Koeheuvels
Ik loop het dorpje Maarn in en vergaap mij aan de huizen. Hier wonen mensen met geld. Het voelt wat onbeleefd om foto’s te maken van de huizen maar neem van mij aan dat het mini villa’s waren. Weer lijk ik te gaan verdwalen door afgebroken routepaaltjes en na wat heen en weer geloop weet ik de route weer op te pakken. Over een straatstenen pad door het villa bos (je BMW zal maar vies worden) kom ik dan toch eindelijk uit bij een stukje natuurgebied. De koeheuvels, de naamgever van deze wandelroute. Ik loop nog geen vijf minuten door dit mooie heide en zandverstuiving terrein als het routepaaltjes mij alweer de bebouwing in stuurt. Waarom zo kort?! Wat is dit voor verharde wandelroute? Ik besluit dat ik gewoon pech heb met mijn keus voor de allereerste wandelroute van mijn mini wandelvakantie. Gelukkig wachten er nog wel wat onverharde wandelpaden op mij evenals een kudde spierwitte schapen.
