Wandelgids 'Wandelen over de Utrechtse Heuvelrug'
Austerlitz, de plaats op de Utrechtse Heuvelrug waar het mij allemaal om te doen was tijdens mijn mini wandelvakantie in de eerste week van februari. Ik werd op Instagram jaloers gemaakt door andere wandelaars met hun foto’s van eindeloze bossen. “Als je van bos houdt ga je het hier geweldig vinden.” werd er tegen mij gezegd. Dus markeerde ik de pagina Austerlitz in mijn wandelgids ‘Wandelen over de Utrechtse Heuvelrug’ van uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig met een ezelsoor. 2 februari was het moment dan eindelijk daar, ik kon de ezelsoor ontvouwen.
Wandelen rondom Austerlitz
Het is rustig als ik om 10 uur het Dorpsplein in Austerlitz kom oprijden. In de auto bereid ik mij voor op een wandeltocht door de regen. Regenhoes om de rugzak, camera veilig in mijn jaszak, ik stop mijn bril voor de zekerheid in de tas (je zal net zien dat ik een lens verlies onderweg) en dan rest mij alleen nog mijn muts opdoen en ik ben klaar om te gaan! De wandelgids past net in mijn jaszak waardoor ik er niet continu mee in mijn handen hoef te lopen. Ik lees wat vooruit, probeer het te onthouden (met de nadruk op probeer, aan het eind blijkt mijn geheugen vaak niet optimaal meer te werken en loop ik alsnog met de wandelgids in mijn hand naar de auto) en loop al snel een bospaadje op. Daar spot ik een auto bovenop een container die ik ook op de blog van Willems Wonderlijke Wandelingen voorbij zag komen en ik kan het niet laten een bijna identieke foto te maken.
Ik laat de autosloperij achter mij en stap het eerste prachtige bospad op, waarvan er nog velen gaan volgen. Er hangt een mysterieus sfeertje in het bos, als ik in de verte vele witte palen spot gaan mijn gedachten met mij aan de haal. Het lijkt bijna wel een kerkhof, maar het is juist de geboortegrond van vele nieuwe bomen! De witte buizen zijn ter bescherming van nieuwsgierige, hongerige dieren. En het bos heeft nog een opvallende beschermheer. Mijn oog valt op ‘iets’ in een bosje, in eerste instantie denk ik dat het een blaadje is maar als ik dichterbij komt blijkt het een lego poppetje te zijn. Batman om precies te zien! Wat hij hier doet en wie hem met heeft opgehangen is een raadsel, maar het brengt wel een glimlach op mijn gezicht. Alhoewel die glimlach zich er al vanaf het binnenstappen van het bos bevond.
Landgoed Heidestein
Want kijk nou zelf, je wordt toch instant verliefd op dit soort wandelpaden? Het miezert lekker door en ik ben blij met mijn keus om dag lenzen in te doen in plaats van om de haverklap mijn bril te moeten schoonmaken. De regen heeft ook als voordeel dat ik eigenlijk alleen een enkele hondenbezitter tegenkom en de bossen rondom Austerlitz voor mij alleen heb. Dan stuit ik op een stukje geschiedenis, in het moment heb ik geen idee waar ik naar kijk. S ‘avonds op de bank in mijn huisje kom ik erachter dat het de resten zijn van onder andere een klein treinperronnetje van landgoed Heidestein en de fundering van een huisje.
De wandelpaden zijn adembenemend, terwijl ik een recht wandelpad volg lonken de smalle bospaadjes die weglopen van dit hoofdpad. Aan mijn rechterhand staat een afscheiding waar af en toe een trappetje toegang biedt tot dit begrazingsgebied. Waarom er niet gewoon een klaphekje in kan is mij niet duidelijk. Volgens de informatieborden grazen er Drentse Heideschapen (Drenthe achtervolgt mij zelfs als ik in Utrecht ben!) en ze lijken mij niet het soort dier dat een klaphekje open krijgt of overheen springt. Maar oké, deze overstapjes brengen mij wel terug naar Schotland en Ierland en zorgen voor een nog grotere glimlach op mijn gezicht. Het duurt niet lang eer ik zo’n trapje mag bestijgen en dan loop ik aan de rand van een heideveld.
Hier kom ik de eerste andere wandelaars tegen, waaronder een jongen en meisje waarvan de jongen een korte broek aan heeft en zijn vest open heeft hangen. Hoe dan? De regen neemt toe, uiteraard, precies als ik een open veld moet oversteken. En dan blijkt de routebeschrijving hier ook niet meer up to date te zijn! Waar ik het bruggetje over moet en meteen rechtsaf moet staat nu een verboden toegang bordje. Er zit niks anders op om terug het bruggetje over te gaan en het pad aan de andere kant van het watertje te volgen. Het blijkt geen enkel probleem op te leveren omdat je uiteindelijk via een ander bruggetje terug op het oorspronkelijke wandelpad komt.
Austerlitz Heuvelrugroute
De jongen en het meisje voor mij slaan linksaf waar ik rechts over een metalen brug moet en meteen weer linksaf sla. Ik kan mijn camera niet snel genoeg erbij pakken, wat doet het hier sprookjesachtig aan. Een smalle hoge brug met een enkele reling, een stenen brug met daarachter een scène die zo uit Harry Potter kan komen. Het water is fel blauw/groen en in het midden bevindt zich een bebost eiland. Ik maak de ene na de andere foto en zie tot mijn vreugde dat ik om het meer heen mag lopen. Misschien was het het betoverende eiland, of het lonken van een overdekte tunnel, maar weer raak ik een stukje van de route kwijt. Ik kan geen houten deur vinden en ik besluit terug naar de tunnel te lopen. Kan ik in ieder geval even droog het routeboekje erbij pakken. En inderdaad, ik ben te ver doorgelopen. Ik eet eerst rustig een koek op en drink wat water terwijl de regen buiten zachtjes verder gaat. Dan loop ik terug naar het punt waar volgens het routeboekje zich een houten deur moet bevinden, deze is ondertussen ingeruild voor een deur van hetzelfde materiaal als het hekwerk. Maar ik kan de route in ieder geval weer oppakken, al is het volgende punt ook niet geheel duidelijk maar het komt er op neer dat ik het hekwerk moet volgen en een drukke weg moet oversteken.
Van Austerlitz naar Zeist
Zeist prijkt er op de toegangsborden, ben ik hier al? Via een klaphek loop ik een ander landgoed op. Landgoed de Breul, bij het huis staan de duurste auto’s, Tesla’s, een Aston Martin en oké, ook een paar Citroen C1-tjes. Het landgoed weet mij niet per se te bekoren, misschien is het de regen, misschien is het de luxe van eerst het landgoed Heidestein te hebben bezocht. Via hetzelfde klaphekje als waar ik binnen kwam verlaat ik het landgoed en steek ik nogmaals de verkeersweg over. Dan loop ik alweer in het bos, wat een luxe zeg, zoveel bos aan de rand van een stad! Het is ondertussen lunchtijd en als ik zie dat ik richting de Schaapskooi wandel hoop ik dat ik daar eventueel beschut mijn lunch kan opeten.
Maar eerst wacht er weer een mysterieus gebouw midden in het bos op mij. Ik kom er niet achter waar het voor diende, geen informatiebordje te vinden. Dus wandel ik naar de Schaapskooi, welke uiteraard gesloten is en ik dus op een bankje in de drup mijn broodjes eet onder het toeziend oog van de schaapskudde. Het is geen lange lunchpauze, want zo in de regen koel je toch vrij snel af. Weer stuit ik op een wegversperring in de route, ik zou via zo’n mooie trappetje het grazersgebied in moeten, maar er is geen trappetje te bekennen. Alleen een houten hek waar ik niet overheen durf te klimmen. Sowieso, het zal wel niet voor niets weggehaald zijn, dus zit er niks anders op dan om te lopen. Gelukkig is het ook hier niet heel moeilijk om de route vrij snel weer op te pikken. Waar ik over het hekje terug had moeten komen hangt een informatiepapiertje. Door de grote drukte door corona heeft het Utrechtse Landschap moeten besluiten delen natuur af te sluiten. En aangezien de natuur hier zo van lijkt te profiteren is er besloten dit permanent te maken. Prima natuurlijk! Je moet het alleen even weten als je deze wandelroute gaat lopen.
De piramide van Austerlitz
Via een ellenlang hek waar af een toe een bordje prijkt met de tekst ‘bewaking door honden’ kom ik naast het sportcentrum van de KNVB uit. Dat is het terrein dat deze niet bestaande honden (of ze hadden pauze natuurlijk) moeten bewaken. De route kruist een drukke autoweg en komt uit op het terrein van de Paasheuvelgroep. Hier spot ik bankjes die net onder de overkapping van het dak staan en dus een perfecte schuilplek bieden. Eindelijk kan ik weer even droog zitten en mijn voeten rust geven. Ondertussen is de regen bijna gestopt en komt ook het einde van de etappe in zicht. Als ik stemmen hoor besluit ik verder te gaan, via een kleine omweg (oeps, weer niet helemaal de routebeschrijving 100% gevolgd) kom ik uit op een groot heideterrein en wandel ik via een eindeloos bospad in de richting van de piramide van Austerlitz.
De regen heeft voor zoveel condens gezorgd dat ik het topje nog maar net kan zien. Het doet allemaal wat treurig aan, maar tegelijkertijd heeft het ook wel wat. Zo’n enorme piramide die zomaar opdoemt als je het bos uit komt lopen. Ik herken de autoweg waar ik s ‘ochtends overheen reed om naar het startpunt te komen, wat betekent dat mijn auto niet ver weg meer kan zijn. Ik steek de autoweg over en ga nog even op de foto met een Franse soldaat en dan zie ik daar na bijna 5 uur lopen mijn Saxo weer.
Warm en droog rij ik terug naar de camping met een enorme glimlach op mijn gezicht. Austerlitz heeft mij niet teleurgesteld. Natuurlijk was het fijner geweest als het droog was, maar dan was het waarschijnlijk ook drukker geweest. Mocht je de wandelgids van uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig hebben, hou er dan rekening mee dat de route op een aantal punten niet correspondeert met de werkelijkheid. Maar met een beetje logisch nadenken kom je er wel, het is mij tenslotte ook gelukt!
