Paaltjesroute de Franse Put
Het is nog rustig op de parkeerplaats, een ander koppel bekijkt de wandelplattegrond en lijkt te besluiten precies dezelfde paaltjesroute te lopen. Hmm. Ik klooi wat met mijn camera om afstand te creëren en als zij aan het eind van het wandelpad zijn begin ik met lopen. De piramide van Austerlitz doemt meteen op aan het eind van het wandelpad maar ik ben eerst afgeleid door houten portretten die hoog in de bomen hangen. Wie zijn zij en waarom hangen ze hier? Een paaltje met de Franse vlag (of Nederlandse het is maar net hoe je het bekijkt) siert het wandelpad. Dan is het tijd voor de laatste selfie met de piramide nu die niet in regendruppels gehuld is. Het koppel loopt wat heen en weer, “zijn we nu de route al kwijt?” hoor ik de vrouw zeggen. Het had mijn vriendin kunnen zijn die dit altijd zegt als er een routepaaltje lijkt te missen. Ik lach wat en hoop dat ze snel de route weer vinden. Ik spot het paaltje al en ze verdwijnen het bos in, precies de Franse Put route volgend. Gelukkig kom ik zoveel fotogenieke plekjes tegen dat ze al snel uit mijn zicht verdwijnen en ik mij alleen waan in het bos.
Wandelen over de Utrechtse Heuvelrug
Tranen wellen op in mijn ogen, het is hier ZO MOOI. De kleine heuveltjes, de slingerpaadjes, de brede statige lanen, al het groen. Waarom is dit al mijn laatste dag hier?! Ik zet mijn bril af (heuj, ik hoefde een keer geen dag lenzen in!) en veeg het traantje weg. Ik ben pas aan het begin van de wandelroute, ik mag nog even genieten van de Utrechtse Heuvelrug. Dan kom ik aan bij de rand van een heideveld en ik zie blauwe lucht. Blauwe lucht met wolkjes en een zon die er doorheen probeert te komen. Zo blij als een kind neem ik plaats op het bankje om van het uitzicht en vooral de zon te genieten. In de verte zie ik een wandelaar met een hond een bospad inschieten, ik mag ook het bos weer in! Maar niet voordat ik bijna ondersteboven gelopen wordt door een kleine roedel vrolijke honden. Ze gaan vol in de ankers als ze dichter bij mij komen en kijken mij vrolijk aan. De glimlach op mijn gezicht groeit alleen maar meer, ik word ook blij van deze omgeving!
Genieten van de omgeving van Austerlitz
De bospaden veranderen in uitdagende modderpaden en dan herken ik de wandelpaden van de dagwandeling die ik twee dagen eerder maakten. De wandeltocht van 17 kilometer rondom Austerlitz. Maar al snel lijken alle bospaden op elkaar en weet ik niet meer zeker of ik hier al eerder gewandeld heb. Het mooie weer trekt meer mensen naar het bos, een groepje mountainbikers komt luid pratend voorbij en ik spot meer wandelaars. Dan zie ik een parkeerplaats in de verte, ah nee ben ik er nu al? Ik wil nog helemaal niet naar huis! Tot mijn opluchting zie ik dat dit niet mijn parkeerplaats is en sla ik linksaf weer een modderig wandelpad op. De zon verdwijnt langzaam achter het dichttrekkende wolkendek en dan komt er toch ook voor mij een einde aan deze wandeling. De parkeerplaats staat ineens bomvol en vele mensen lopen mij tegemoet. Was die regen van de afgelopen dagen misschien toch zo verkeerd nog niet!
