Wandelen in het Lauwersmeergebied
De zon schijnt, het is 15 graden in februari en de wind is nergens te bekennen. Ideale omstandigheden om de auto naar het Lauwersmeergebied te pakken. Zou je denken. We parkeren de auto langs de kant van de weg ondanks dat Google Maps aangeeft dat de parkeerplaats verderop zou zijn. Er staan hier al zoveel auto’s en ik spot een informatiezuil, dat het mij onwaarschijnlijk lijkt dat de parkeerplaats 500 meter verderop zou zijn. Een check op Google Maps later laat zien dat de coördinaten die Staatsbosbeheer op zijn website heeft staan inderdaad niet kloppen en dat wij de auto op de juiste plek geparkeerd hebben. Wel is het meteen onduidelijk welke kant we op moeten. We besluiten in de richting van het activiteitencentrum Lauwersnest te lopen waar mijn vriendin al snel een koffie to go scoort. Ondertussen heb ik de informatiepaal gevonden over de route en blijken we een stukje terug te moeten lopen. Twee mannen met laarzen komen ons tegemoet gelopen, ik moet wat gniffelen, is dat niet wat overdreven?
Paaltjesroute Het Konijnenpad
Via het betonnen fietspad slaan we rechtsaf om over een bruggetje het Ballastplaatbos te betreden. Link van ons is de ingang van het kabouterpad waar een waarschuwingsbordje bij staat. Bij nat weer kan dit pad slecht toegankelijk zijn. Dat bordje hadden ze ook wel op onze route mogen zetten. Het begint met wat plassen op een breed bospad waar we makkelijk omheen kunnen. Maar dan verdwijnt de bocht in het water en lopen wij noodgedwongen door de bosjes. Het pad is weer droog en dus slenteren wij rechtdoor. We laten de andere mensen achter ons op het kabouterpad en volgen de groene paaltjesroute. Het bos is nog relatief jong en is duidelijk door mensen handen aangelegd. Als Chris een omgevallen boom spot kan ze niet anders dan erop klimmen. “O lieverd, moet je eens kijken! Zoveel mooie veren!” en inderdaad, er ligt hier een hele partij prachtige veren. De overblijfselen van een wreed gevecht, ik pak de mooiste en stop ze in mijn jaszak, voor in mijn collectie.
Avontuurlijke wandelroute
Dan volgt er een slingerpaadje het bos in en begint het avontuur pas echt. Het pad slingert voort tot we stuiten op een kleine barrière van water. Het routepaaltje staat eenzaam in een grote plas water en er zit niks anders op dan weer de bosjes in te duiken. Het blijkt nog best een opgaaf om de route in de gaten te houden want het water komt ook steeds meer de bosjes in en dus duiken wij ook weer dieper het bos in. “Hierheen!” roept mijn vriendin en al hoppend van droge graspol naar een ander droog stuk volg ik haar. We komen weer uit op een breed bospad en staan dan pas echt voor een probleem. De route gebied ons rechtsaf te gaan, maar dat is compleet ondergelopen, het bos waar we een sluiproute in kunnen nemen wordt afgebakend door een mini slotgracht. Dan spot ik een paar boomstammen over de mini slotgracht waar anderen ons al voor zijn geweest. Glibberend bereiken we de overkant en sjouwen we richting het pad. Water, overal water, echt genieten van wat er om je heen gebeurd zit er niet in, we hebben onze volle concentratie nodig om droge voeten te houden. Het lijkt te lukken. We komen uit op een droog stuk wandelpad, maar schijn bedriegt. Ook aan het eind van dit pad staren we weer in het water. Op een brede kruising slaan wij rechtsaf en als we op een volgende kruising links kijken kan ik niet anders als lachen.
Konijnenpad is soms iets té avontuurlijk
Dit is belachelijk. De paaltjesroute wijst naar een mooie rechte laan, die compleet onder water staat. Ik grap wat over een kano en opblaasboot maar mijn vriendin is ondertussen al vertrokken. Het wordt steeds moeilijker om droge voeten te houden en als ik een gilletje voor mij hoor weet ik hoe laat het is. Het is onmogelijk om hier droog doorheen te komen. Ook de bosjes staan compleet onder water en ook mijn schoenen verdwijnen onder het oppervlak. HOE hebben ze niet even een waarschuwing bij het Lauwersnest kunnen zetten, dit is niet te doen. Nu we allebei natte voeten hebben zijn we een stuk minder voorzichtig, we zijn nu toch al nat en banjeren we ons een weg door het water. “We zijn er bijna” zegt mijn vriendin. Gelukkig maar dat dit een korte wandelroute is, nog meer kilometers door het water had ik niet getrokken. We belanden weer op het kabouterpad, waar een gezin met mooie schoenen de grootste moeite heeft ze schoon en droog te houden. Dan is daar het bruggetje weer en soppen we naar de auto. Denk je een lekkere wandeling in de zon te maken, kom je nog nat thuis!
