Het Boswachterspad Balloërveld
Het is voorjaarsvakantie, het wordt bijna 20 graden en de schaapskudde van Balloo was op het acht uur journaal van maandagavond. Wat doe je dan? Dan stap je om 9 uur s ‘ochtends in de auto en begin je om half tien met het lopen van de wandelroute om de drukte voor te zijn. Een keer eerder was ik op het Ballooërveld, toen stond de hei in bloei, kan de heide mij ook bekoren in februari? Je kunt deze wandelroute op twee punten starten, of bij de schaapskooi van Balloo of vanaf de parkeerplaats Galgenriet. Qua reistijd maakt het weinig uit, maar omdat ik verwacht dat het drukt zal zijn bij de schaapskooi kies ik ervoor om bij de Galgenriet te parkeren. Om half tien staan er een handjevol andere auto’s en wandel ik alleen het vlonder pad op. De zon schijnt fel in mijn gezicht, er staat een klein briesje, volgens mijn telefoon is het al 13 graden, heerlijk! Het vlonder pad gaat over in een brede zandweg, in de zomer was het hier een stuk zwaarder lopen. Al is het zand ook nu al redelijk mul en is het even aanzetten. Het uitzicht is weids en ook zonder dat de heide in bloei staat is het indrukwekkend te noemen.
Wandelen over het Balloërveld
Het duurt niet lang eer ik het eerste keuzepunt bereik, precies op het kruispunt met de Galgenberg staat een routepaal van Staatsbosbeheer. Hier heb je de keuze om een verkorte versie van de wandelroute te lopen van 4.5 kilometer of de volle 9 kilometer aan te gaan. Ik voel wat aan mijn linker scheenbeen, constateer dat het prima gaat en het nog veel te mooi is om al met een uurtje weer bij de auto te zijn. Ik spot twee mensen met een kinderwagen achter mij (dat moet zwaar lopen zijn in dat losse zand) en hou de pas erin. Ik hou graag de illusie dat ik helemaal alleen in dit gebied ben. Als ik dacht dat ik al op een breed zandpad liep, dan is het volgende pad bijna wel een dubbele snelweg. Dan gaat het routepaaltje naar links en loop ik ineens over een heel smal, kronkelig pad dwars over de heide. “Wow, ho, stop”. Bijna sta ik op een kikker die zich rustig staat op te warm midden op het pad. Ik had de berichten al gelezen dat de adders op het Dwingelderveld alweer actief waren en stiekem was ik al op de uitkijk, maar deze kikker is ook een mooie vondst. Het smalle pad komt uit aan de rand van de heide en dan kijk ik ineens uit op een groot grasland en vliegen de vogels af en aan. Er verschijnen eikenbomen langs het wandelpad en het is een fijne afwisseling van al de heide. Maar al snel leidt de route weer terug naar het Ballooërveld en neemt de drukte toe.
Grote grazers op het Balloërveld
Fietsers, gezinnen, iedereen trekt er op uit. En een Pieterpad wandelaarster, wij kruisen elkaars paden bij een Pieterpad monument. Na wat gepraat te hebben vervolgt zij de route maar niet voor lang, een kudde paarden blokkeert de uitgang. Ze staan pal voor het klaphekje en ik zie de vrouw al aanstalten maken om onder het schrikdraad door te kruipen. Een onmogelijke opgaaf omdat er een slootje tussen zit of een wildrooster, we moeten wel door het poortje. “Ik heb het niet zo op paarden” zegt ze, “o ik heb meer als 10 jaar paardgereden” zeg ik terwijl mijn pennyhart harder begint te kloppen. Het zijn nog redelijk jonge pony’s, die vooral heel nieuwsgierig zijn en met een beetje aanmoediging en wat geduw plaats maken voor ons om er langs te kunnen. De vrouw bedankt mij vriendelijk en al snel scheiden onze wegen. Zij loopt naar de kerktoren van Rolde die ik al van ver had gezien, mijn wandelroute leidt naar de schaapskooi.
Luister naar de Boswachter
De daken van de velen auto’s op de parkeerplaats glinsteren mij tegemoet en hele gezinnen kwebbelen er luid op los. Zucht, hier gaan we dan. Ik neem een kort kijkje bij de schuur, maar die is leeg en als de gezinnen wat verderop zijn loop ik er langzaam achteraan. Voor een klein half uur loop ik midden in een optocht van gezinnen maar bij het volgende keuzepunt blijken maar weinig mensen voor de 9 kilometer te gaan. Gelukkig. En dus loop ik al snel weer alleen. De zon schijnt nog steeds en het uitzicht is nog steeds geweldig, dit boswachterspad is volgens mij in elk jaargetijde een pareltje. Een pareltje met een addertje onder het gras, want er komt een punt dat Staatsbosbeheer je waarschuwt voor eventuele natte voeten. Ik lijk niet geleerd te hebben van mijn wandeling uit het Lauwersmeergebied, want ik kies voor de ‘natte route’. Vooral omdat de tankgracht een leuk stukje is om over te wandelen en omdat ik denk, veel erger als in Lauwersmeer kan het niet worden toch? Hier zijn geïmproviseerde bruggetjes van secuur geplaatste dode boomstammen gemaakt om droog aan de overkant te komen. Het eerste bruggetje is geen probleem, maar de tweede is uitdagender. Twee wandelaars voor mij brengen eerst de hondjes in veiligheid, het ziet er grappig uit en ik kan het niet laten snel een foto te maken van het tafereeltje. De vrouw die de honden naar de overkant bracht had weinig moeite, de tweede vrouw valt bijna, echt bijna, in het water maar weet haar balans terug te vinden. Ik zie dat ze mijn overtocht ook willen aanschouwen maar ik doe alsof ik veel foto’s maak van de omgeving en als ze uit het zicht verdwijnen is het mijn beurt. Het vergt wat concentratie maar ik kom droog aan de overkant en zie dat ik mij aan het einde van de paaltjesroute bevind.
Boswachterspad
Boswachterspaden zijn wandelroutes speciaal geselecteerd door de boswachters van Staatsbosbeheer. Wat deze routes zo bijzonder maken, is dat ze zijn geselecteerd op basis van de lokale natuurkennis van boswachters. Ontdek de geheime plekjes van de boswachters en laat je meevoeren door de rijkdom van de Nederlandse natuur.
