Paaltjesroute Natuurmonumenten
Alleen al tijdens de autorit naar de parkeerplaats kijk je je ogen uit. De parkeerplaats ligt praktisch middenin het Fochteloërveen en dus heb je een uitzicht waar je u tegen zegt. Het is geen grote parkeerplaats, maar ik heb alle keuze want ik ben de enige op deze zaterdagochtend om kwart voor 10. Het zonnetje is weer verdwenen achter de sluierbewolking en dus begint de wandeling wat grauw. Het informatiebord is wat onduidelijk, het lijkt alsof de rode paaltjesroute van Natuurmonumenten er niet eens op staat. Gelukkig heeft Natuurmonumenten online duidelijk aangegeven dat je de rode pijltjes moet volgen. Dus loop ik via het fietspad het Fochteloërveen binnen. Het is een indrukwekkend uitzicht, je kan zo ver kijken, ongelofelijk. Tijdens mijn Drenthepad etappe liep ik hier in de volle zon, nu is het toch nog best wel frisjes. Maar handschoenen aan doen is niet praktisch want dan kan ik geen foto’s meer maken. En foto’s maken doe ik want wauw! Ik roep dan altijd wel dat ik een bosmeisje ben, maar van dit uitzicht en vooral het kleurenpalet, kan ik ook enorm genieten. Het raaigras heeft een gouden gloed die prachtig afsteekt tegen de blauwe lucht en als het zonnetje even later zijn best doet om door te breken worden de plaatjes alleen maar mooier.
Alleen op het Fochteloërveen
Het fietspad mag ik gelukkig snel genoeg verlaten en loop ik via een smal paadje het Fochteloërveen op. “Alleen toegankelijk voor wandelaars” leest het bordje. Er zullen in het verleden vast fietsers hun best hebben gedaan om dit paadje in te slaan want je bent echt midden in het veld. Je voelt je zo klein en nietig, alsof je opgeslokt wordt door de natuur. Moeilijk is het niet om de route te volgen want er is maar één voetpad. Aan de rechterhand passeer je water, waar, als je er de tijd voor neemt, mooi vogels kan spotten. Terwijl ik een foto probeer te maken van het water laat ik schijnbaar een koppel eenden schrikken die met veel kabaal wegvliegen. Sorry! (Maar dankjewel voor de mooie foto.) Ik blijf maar foto’s maken tot ik achter mij kijk en zie dat andere mensen ook dit wandelpad zijn ingeslagen. Even doorlopen dan maar. In de verte spot ik een andere wandelaar en met de zon die vol is gaan schijnen kan ik niet anders dan een mooie foto schieten. Stiekem wenste ik dat iemand zo’n foto van mij had gemaakt, zo eenzaam alleen midden in het veld. En dan mij wel even verteld had dat ze zo’n toffe foto van mij gemaakt hadden natuurlijk. (Sorry anonieme wandelaar.)
Wandelen op het Fochteloërveen
Ik verbaas mij over het feit dat de wandelpaden nog zo droog zijn. Ik had verwacht, gezien al het hoogveen, dat ik allang van graspol naar graspol had mogen springen maar niks is minder waar. De paaltjesroute wijst rechtsaf en ik blijf midden in het veld lopen. De weg is lang en recht maar met dit soort uitzichten is dat helemaal niet erg. Maar toen…. water, op het pad en geen droge weg eromheen. Maar goed dat mijn nieuwe wandelschoenen waterdicht zijn, kunnen ze meteen hun waarde bewijzen. Ik doe een poging om van pol naar pol te hupsen, maar ontkom er niet aan dat mijn voet wegzakt in het water. “Nee, nee, nee, ik ga niet weer natte voeten halen” mompel ik tegen mijzelf. “Misschien moet ik meer vaart maken, dan heb ik minder tijd om weg te zakken.” Maar sneller betekent ook minder secuur en dus raak ik minder pollen en meer water. Er volgen nog twee andere waterplassen maar wonder boven wonder, kom ik met droge voeten aan de overkant. Mijn nieuwe wandelschoenen hebben zichzelf bewezen.
Ontdek het Fochteloërveen met deze paaltjesroute
Het smalle wandelpad leidt terug naar het fietspad vanaf waar je terugloopt naar de parkeerplaats. Op deze zaterdagochtend in maart heb ik alle tijd en ruimte om te genieten van het uitzicht. Maar zodra de temperaturen oplopen en de fietstoeristen het Fochteloërveen ontdekken kan het hier druk worden. Zo druk dat je als wandelaar goed moet opletten om niet van het pad te worden gereden. Gelukkig heb je dan al een prachtig stuk dwars door het veen heen mogen lopen. Deze paaltjesroute van Natuurmonumenten is een lust voor het oog en een genot voor liefhebbers van smalle wandelpaadjes dwars door het veld.
