In de boswachterij Ruinen vind je verschillende paaltjesroute van verscheidene afstanden. Als je op zoek bent naar een klein ommetje waarbij je midden in de natuur wandelt dan is de witte paaltjesroute Ruinen van 3 kilometer een hele goede keus. Je start op een klein heideveld met een groot ven waarna je vervolgens het bos in loopt, tussen de imposante dennenbomen door slingert en via een zandpad over de heide terug loopt. Voor je het weet ben je alweer terug bij de parkeerplaats, maar heb je wel even goed van de buitenlucht kunnen genieten.

Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER.

Ik schrik mij een hoedje als ik de parkeerplaats in het vizier krijg. De daken van de auto’s blinken mij tegemoet. O nee, zal ik keren en gewoon een rondje bij de boslounge in Spier maken? Maar er rijdt iemand met haast achter mij en door de druk sla ik toch linksaf richting de parkeerplaats. Ik vind het allerlaatste plekje en manoeuvreer mijn Saxo er tussen. Vlug pak ik mijn tas en wandel naar de wegwijzer. Maar liefst drie paaltjesroutes starten hier, een familie pad van krap aan 1,5km, een route van 6km en mijn witte paaltjesroute van 3km. Als ik de handwijzer met mijn ogen volg valt mijn mond open van verbazing. Ik kijk zo een prachtig heideveld op. Laten we gaan!

Een moeder en dochter, beiden met hun neus op hun scherm geplakt (wat doe je dan in het bos?) lopen mij tegemoet. De grote waterplas die het pad siert hebben ze weten te ontwijken gezien hun blinkende sneakers. Een ander groepje wandelaars komt mij tegemoet lopen maar voordat we elkaar hoeven te begroeten sla ik een pad linksaf de heide op. Een blik over mijn schouder leert dat ik geen andere wandelaars achter mij heb en ik ontspan wat meer. Ik verlaat de heide en zie dan een eenzaam poortje aan de rand van een weiland. Dit begrazingsgebied is duidelijk niet meer in gebruik. Toch moet ik nog even door een ander poortje om aan de rand van een ven te eindigen.

Het blijft toch altijd iets magisch hebben zo’n water midden in een natuurgebied. Een hardloper passeert mij en als ik even later weer naar achter kijk loopt er ineens iemand in een rode outfit. Waar komt die in vredesnaam vandaan? Ik ga er ongemerkt toch wat sneller van lopen maar zonder resultaat, ik blijf de koploper. De wandelroute is ondertussen het bos ingedoken en slingert wat heen en weer. Voor ik het weet sta ik weer bij het heideveld maar dan aan de andere kant. Drie kilometer is echt niks besef ik mij nu pas. Het heideveld blijft mooi en als ik de parkeerplaats nader zie ik dat hij nu al half leeg is. Heb ik mijn wandeling toch goed getimed!