Eigenlijk had de titel andersom moeten zijn, maar dat staat niet zo mooi als er straks een Drenthepad overzichtsblog komt. Prioriteiten he, haha. Enfin, ik parkeerde de auto op de parkeerplaats van het Mantingerzand en stapte daar op de enige bus die die ochtend reed naar Westerbork om terug te lopen naar de auto. Reistijd vanaf Groningen? 50 minuten. Wandeltijd? 3.5 uur. Genieten maar!
Nog even terug naar de bushalte, daar sloeg toch even de schrik mij om het hart. Daar stond namelijk dat er helemaal geen bus om kwart over 9 zou komen, dat er überhaupt geen bus zou rijden. Vlug bekijk ik nogmaals de 9292 app en daar staat die gewoon in, voor de zekerheid check ik ook nog eens de website van Qbuzz zelf en ook daar staat dat het busje gewoon moet komen. Als er een klein taxibusje de weg opdraait slaak ik een zucht van opluchting, de Drenthepad etappe gaat door! Enigszins onhandig, ik moet de deur zelf open trekken en weer dicht slaan, klim ik in het busje en geef ik mijn OV kaart aan de oudere meneer die achter een geïmproviseerd plastic schermpje zit. Blijkbaar heb ik de deur niet hard genoeg achter mij dicht getrokken en moet hij uitstappen om de deur met een grote zwieper weer dicht te gooien. Oeps. Met een krap kwartiertje rijden we Westerbork binnen en stap ik uit mijn privé taxi, ik was zijn enige passagier deze ochtend. Als die trend zich nou doorzet op deze wandeling…
Na even het NIVON boekje erop nageslagen te hebben verlaat ik de brink, waarop krokussen vol in bloei staan en wandel ik al snel het bos in. De markering is al oud en niet alleen die van het Drenthepad heeft zijn beste tijd al gehad. Op een paaltje kom ik de bekende rood-gele markering tegen maar ook blauw-geel en een afgebladderde sticker van het Jacobspad. Het is gelukkig duidelijk welke kant ik op moet en voor ik het weet loop ik alweer op het asfalt. Onder een drukke weg om vervolgens linksaf te mogen slaan. Is dit niet het Scharreveld? Het bordje bij de entree verraad niks, wel waarschuwt het voor Schotse Hooglanders in het gebied. Als ik het smalle pad zie waarover ik dit enorme veld moet betreden hoop ik maar dat ze zich niet op het pad ophouden. Maar dan spot ik bruine vlekken in de verte en met de zoom van mijn camera krijg ik de grote grazers mooi in beeld. Het is jammer van de provinciale weg waar toch echt veel lawaai vandaan komt, want ruimte is er zeker maar de rust is enigszins ver te zoeken. Markering is schaars op het veld, maar verdwalen is onmogelijk. Natte voeten halen ietsje minder, het pad verdwijnt in het water maar andere wandelaars hebben al een droge omleiding gecreëerd. Als ik het terrein verlaat staat er een mooi groot bord van het Drentse landschap dat mijn vermoedens bevestigd dat ik op het Scharreveld liep.
Maar het Scharreveld strekt zich verder uit maar wordt bruut onderbroken door een asfaltweg. De weg waar ik nu over loop en waar ik de aankomst van de Lente mag aanschouwen aan de hand van in bloei staande katjes. Twee auto’s passeren mij en dan spot ik een Drenthepad markering. Twee notabene, een geeft een omleiding aan voor wandelaars met hond en de ander gebied mij over het draadje te stappen en het Scharreveld te betreden. Het opstapje is ietwat krakkemikkig maar zonder kleerscheuren betreed ik de andere kant van het Scharreveld. Ergens staat mij nog iets bij van een opmerking in de Facebookgroep van het Drenthepad dat het er nat kon zijn maar tot op heden valt het alles mee. Maar je raadt het vast al waar dit verhaal heen gaat, of als je die dag mijn Instagram stories gevolgd heb weet je wat er nu komt. Voor mij zie ik een modderig pad ontstaan. Ik schat in dat ik daar met enige voorzichtigheid prima overheen kan. Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat ik op hoogveen loop en dat dat de neiging kan hebben om te drijven. Dus als ik mijn voet op een graspol zet verdwijnt deze ineens onder water. Vlug trek ik mijn schoen terug en bekijk ik een andere pol waar ik hem op kan zetten. Deze keer blijft mijn schoen droog dus zet ik mijn rechtervoet neer en dan begint de ellende. Het water golft zo naar binnen en als ik terug wil stappen verdwijnt ook die voet onder water, twee natte voeten, gatsie! Er zit niks anders op dan terug te lopen en de situatie opnieuw te bekijken. Veel opties zijn er niet, rechts is een weiland wat afgezet is met een prikkeldraad en waar ik geheid mijn broek aan kapot scheur. Proberen om in een grote omtrekkende beweging links de plas te omzeilen zal ook moeilijk worden. Ik zie wat struikgewas tegen het prikkeldraad staan en zie ook dat andere wandelaars gepoogd hebben daar droog over te komen. Nat zijn de voeten toch al, dus daar hoef ik niet zo rekening mee te houden. Maar heel veel natter heb ik ze liever niet dus ga ik van start als een soort ninja Warrior (van dat tv programma), mijzelf vasthoudend aan de dunne takjes terwijl ik met grote stappen probeer zo droog mogelijk over te komen. Het lukt, er klotste maar een klein beetje water op mijn schoen en mijn broek is nog droog. Had die man in de Facebook groep toch gelijk.
Ik kan je wel zeggen dat ik toch enigszins blij was toen ik het Scharreveld verliet en droge voetjes hield op het asfalt. Ik zag nog een kleine kudde schapen met grappige hoorns voordat ik het Mantingerzand weer op liep. De markering was hier geheel onduidelijk voor mij en ook de omschrijving in het boekje bracht weinig verheldering. Dus besloot ik op goed geluk het Mantingerzand te doorkruizen en op te letten dat ik op het juiste kruispunt de afslag nam naar de auto. Het zonnetje kwam er zelf nog even door en dat was eigenlijk best wel prettig. Mijn eigen gekozen route bleek de juiste te zijn want al snel kwam ik weer markering tegen. Als ik het paaltje tegenkom waar ik de vorige keer geëindigd was, weet ik dat deze etappe van het Drenthepad erop zit. Een etappe vol verrassingen inclusief natte schoenen. Voor alles moet een eerste keer zijn zeggen we dan maar. Deze etappe van het Drenthepad krijgt van mij als wandelscore een 7.8
- Bereikbaarheid: 7/10
Westerbork is prima te bereiken met het OV, maar als je vanaf het Mantingerzand komt moet je er wel op tijd bij zijn want in coronatijd rijdt deze bus maar 1 keer op de gehele ochtend. Wel is de bushalte prima te bereiken van de parkeerplaats en wandel je deze etappe vanaf de auto, dan kan je gemakkelijk gratis parkeren in Westerbork bij de Jumbo.
- Wandelpaden: 7.5/10
Weer een prima verhouding verhard/onverhard, maar hou vooral op het Scharreveld rekening met natte paden. Geen zin in natte schoenen, volg dan vooral de markering voor wandelaars met hond. Je mist een mooi gedeelte van het Scharreveld maar je houdt wel droge voeten. De markering kan vooral op het Mantingerzand wel beter, volg je gevoel, dan kom je er wel.
- Dierenvriendjes: 8/10
Je wandelt een stukje tussen de Schotse Hooglanders en hebt kans om hele bijzondere schapen tegen te komen in het gehucht … Wild kwam ik zelf niet tegen, maar is zeker mogelijk om te aanschouwen.
- Kluizenaarsgehalte: 8.5/10
Weer een etappe waar ik overwegend alleen wandelde. Westerbork is een vrij levendig dorp dus daar kom je zeker mensen tegen, maar je loopt zo snel het dorp uit en het bos in dat je al snel je kluizenaarshart kan ophalen.
Praktische wandel informatie
Naam wandelroute: Drenthepad etappe Mantingerzand – Westerbork
Wandelafstand: 14.5 km
Startpunt: bushalte of P1 Mantingerzand
Parkeergelegenheid: Bij de Jumbo in Westerbork of P1 Mantingerzand
OV start- en eindpunt: bushalte Mantingerdijk of bushalte Burg. van Weezelplein
Horeca: In Westerbork is verschillende horeca aanwezig, onderweg kom je niks tegen.
Online routebeschrijving: Website wandelnet maar koop vooral het boekje van deze LAW wandelroute
