Wandelen vanaf Natuurkampeerterrein Borger
Ik verlaat het natuurkampeerterrein aan de achterkant, sla linksaf, op het volgende kruispunt ga ik rechts en al snel word ik begroet door het bruine routepijltje. Ik blijf bruin een beetje een rare kleur voor een paaltjesroute vinden, het is wel een hele erg schutkleur, focus dus! Voor mij lopen hele groepen mensen, maar ik vind ze niet het type dat 9 kilometer wandelt (dat voel je gewoon als wandelaar) en als mijn routepaaltje een weg naar rechts aangeeft en iedereen recht door blijft wandelen haal ik opgelucht adem. Het wordt geen file lopen! Voor ik het weet staat ik voor een enorme vlakte, het Drouwenerveld.
He, liep ik hier ook niet langs tijdens de paarse paaltjesroute ‘Heide en Vennen? Als ik een paars schildje tegen kom worden mijn vermoedens bevestigd. Maar die route gaat niet dwars over het veld en de Erfgoed route wel. Dus open ik het klaphekje en wandel het weidse landschap tegemoet. Huh, koeien? Zwart-witte koeien staan verderop wat te grazen, zijn dit niet gewoon onze Hollandse melkkoeien? Je verwacht ze niet zo snel als natuurgrazers, maar waarom ook niet? Een kalfje staat midden in een vennetje, tja, wat te doen eigenlijk? Water drinken, grassprietjes plukken en vooral lekker lol hebben. Ik geniet eventjes van het tafereel maar voel mijn inwendige klok tikken. Het is al 3 uur s ‘middags, normaal gesproken ben ik dan juist klaar met wandelroutes en deze ben ik net begonnen! Het wandelpad slingert over het veld, langs een kudde heideschapen die rustig grazen en komt uit bij een water. Het Lunsveen leert het routebord. Die wandeling wil ik ook wel lopen!
Genieten in de Boswachterij Gieten-Borger
Het is echt een schitterende dag en bij elke foto die ik neem hoor ik in mijn hoofd ‘ah, wat mooi, ah alweer zo’n mooi shot’ en ik hoef er amper moeite voor te doen. De natuur doet het zelf! Ik wandel over smalle en bredere bospaden, langs felgroene lariksen en opkomende varens. Ondertussen wandel ik zonder jas maar als ik op de grens van bos en weiland aanbeland is de wind toch wat fris. Ik wandel stevig door want de jas ‘even’ aandoen is weer zo’n gedoe. Zoals het een goede wandelroute in Drenthe betaamd kom ik langs een hunebed, het laatste hunebed waar opgravingen gedaan zijn. Wat er precies gevonden is verteld het informatiebord niet, zonde. De paaltjesroute duikt weer het bos in waar het meteen een paar graden warmer is. Het frisse groen, de felle zonnestralen, ik kan er maar niet over uit hoe prachtig het allemaal is. Als de route vervolgens uitkomt bij een plas besluit ik even te genieten van de dag. Omdat er geen bankje in de buurt is loop ik zo ver naar het water als het kan en ga dan zitten. WAT een uitzicht. Alsof je je in Scandinavië begeeft. De Heide en Vennen wandeling komt ook langs dit water, maar tijdens die wandeling hadden we geen moment van rust gepakt. Daarom blijf ik nu extra lang zitten.
