Wandelen door het Sprielder- en speulderbos
Voor mijn 30ste verjaardag nam mijn vriendin mij mee voor een overnachting op de Veluwe. Een beter verjaardagscadeau kan je mij bijna niet geven. Er kwamen gratis twee wandelingen bij waarvan de paaltjesroute voor het Sprielder- en Speulderbos er een van was. Het Speulderbos had ik geregeld voorbij zien komen op de sociale media als het bos met de dansende bomen. Die wilde ik natuurlijk met eigen ogen bekijken! “Het zou toch droog blijven” zegt mijn vriendin als het hemelwater op onze autoruiten neerstort. Angstvallig hou ik Buienalarm in de gaten, please please please, laat het droog zijn als wij bij het startpunt aankomen. De regen wordt langzaamaan minder en als we de auto parkeren op de parkeerplaats miezert het alleen nog een beetje. “Laten we eerst een drankje en een hapje halen bij dat boshuisje de Drie.” Zij zijn gelukkig in het weekend geopend voor take-way en dus beginnen wij de wandeling met een beker warme chocomelk met een goede toef slagroom en een bekertje warme tomatensoep. Zo houden we die 8.5 kilometer wel vol. De regen is ondertussen gestopt en we verlaten de verharde wegen voor een breed zandpad. “Kan je een foto van mij maken?” grijns ik als we langs het plaatsnaambord Drie lopen, ik ga er naast staan en probeer mezelf tot een 0 op te vouwen. “Kijk, nu is het 30, net zo oud als ik ben.” Als ik de foto bekijk moet ik lachen, de soepelheid is er op 30 wel af, haha.
Wandelen over de Veluwe
We verlaten het brede zandpad en dan spot ik de eerste dansende bomen. Dit ziet er gaaf uit! Een mysterieuze platte, vierkante steen, omringt door paaltjes ligt naast het wandelpad maar Chris is al verder gelopen. De miezer is ondertussen weer begonnen en ik doe mijn capuchon op. Het is stil in het bos, deze regenachtige dag trekt geen mensen en dat is stiekem best wel fijn. We lopen langs verschillende grafheuvels, die onze aandacht eigenlijk amper nog trekken gezien de hoeveelheid die ik op het Drenthepad ondertussen gezien heb. Maar fotogeniek blijven ze wel, net zoals Chris, die altijd graag poseert voor een foto. We wandelen langs een prachtig mozaïeken bankje en ik zeg Chris het hek te sluiten. Ze kijkt mij vreemd aan, het hek sluiten? Je kan er gewoon langs lopen toch. Ik wijs naar het bordje op het hek en moet lachen, een vreemd bordje. Lang lacht ze niet met mij mee want er is een bijzondere vogel gespot. Een staartmees opper ik en een vlugge Google search bevestigd mijn vermoeden. Ze zijn druk bezig nestjes te bouwen en vliegen af en aan met spul in hun snavel. Chris, de grote dierenvriend die zij is, wil ze graag helpen met hun nestjes en verzamelt takjes en mos en legt het voor ze neer. Maar ze maken er geen gebruik van en vliegen juist alleen maar weg. “Laten we doorgaan” zegt ze.
Wildspotten op de Ermerlose heide
Waar we de hele tijd door het bos gelopen hebben lopen we nu een open heideveld op. De Ermelose heide leert ons het toegangsbord. Mulle, brede zandwegen leiden naar de schaapskooi waar ik al snel een lammetje spot. Het is er maar één jammer genoeg, maar schattig genoeg. Het hek rondom de kooi is verhoogd en dit blijkt te zijn tegen de wolven. “ZIJN HIER WOLVEN” meteen begint Chris om haar heen te kijken. O god, daar gaan we. Het hele stuk over de hei wordt er uitgekeken naar een wolf, pootafdrukken, poep, haar, zelfs de verrekijker wordt uit de broekzak gehaald.
Dan herinner ik mij dat er een enorme bui zou komen rond dit tijdstip en als ik Buienalarm check zie ik dat we nog een half uur hebben voor er een stortbui aankomt. Dan wil ik niet midden op de hei staan en dus zet Chris de pas erin. We rennen zo ongeveer het bos in en 10 minuten later lopen we veilig onder het bladerdak. Een echte stortbui wordt het niet, maar toch ben ik blij dat we niet op de open hei lopen. We komen nog langs het onderduikershol, of nouja, de contouren van het enorme hol dat er gemaakt was ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Met gekleurde palen worden de verschillende vertrekken gemarkeerd die uitgelegd staan op een informatiepanel. Het was echt groot en de vluchtroute enorm lang, bizar dat ze dat hebben weten te maken. We vervolgen de paaltjesroute en ik besef mij dat ik nog helemaal geen goede foto heb gemaakt van ‘het bos met de dansen bomen’ en dan ineens weet ik een magische foto te schieten. Ik zou hem zo willen laten afdrukken als fotobehang.
