Wandelen op het Holtingerveld
Ondanks dat ik ben opgegroeid in Diever en Havelte praktisch om de hoek lag, ben ik pas een keer eerder het parkeerterrein van het bezoekerscentrum Holtingerveld opgereden. Dat was tijdens een paddenstoelenexcursie vorig jaar september. Ik wist dus als dat het een groot parkeerterrein was en dat ik niet bang hoefde te zijn de auto niet kwijt te kunnen. Thuis had ik het routekaartje al even goed bestudeerd en dus liep ik vrij vlot de voormalige landingsbaan op. Ooit in de Tweede Wereldoorlog in gebruik genomen door de Duitsers en na de oorlog vrij vlot terug gegeven aan de natuur. Misschien is het omdat ik wat in gedachten ben, of omdat de routebeschrijving wat onduidelijk is, maar ik loop de volledige landingsbaan uit en kom uit tegenover de golfbaan van Havelte. Ik pak het boekje erbij en zie dat ik ergens een afslag gemist heb. In plaats van wat kronkelpaadjes door het bos en over de hei heb ik minimaal een kilometer rechtdoor over het zandpad gelopen. Gelukkig is het niet heel ingewikkeld om de route weer op te pakken, het is een kwestie van linksaf slaan en vrij snel het eerste onverharde pad bij een picknickbank rechtsaf te gaan.
Dwalen door Drenthe
Met verkeersborden wordt duidelijk gemaakt dat het een wandelpad betreft en het verboden terrein is voor gemotoriseerde voertuigen. Hoe deze laatste denken dit pad te kunnen betreden is mij een raadsel. Het pad slingert wat door het bos dat pal naast de golfbaan ligt. Dan hoor ik diep geroffel in de verte, wat kan dat nou zijn? Om de hoek verschijnt er ineens een dame op een IJslander die aan het tölten is over het pad. Ik ben te verlegen om te vragen of ik een foto mag maken want het ziet er zo gaaf uit! In plaats daarvan zeg ik netjes gedag en kijk ik na het passeren nog even om hoe ze uit mijn beeld verdwijnt. Het is opletten geblazen want het pad is aardig nat, op een enkele plek is een kleine overstap met boomstammetjes gecreëerd en slingeren iet wat drogere paden om de plassen heen. Het bospad komt uit op een breed zandpad en langzaam begint het een lampje te branden. Liep ik hier ook niet tijdens het Drenthepad? Als ik de markering tegenkom is het zeker. Het voelt wat nostalgisch, om bijna een jaar later weer een stuk van het Drenthepad te lopen. Het boekje laat ik even in de zak want het lijkt erop dat ik een stuk gewoon de markering kan volgen. Ik weet dat er aan einde van het smalle slingerpad naast de heide een bankje staat, waar ik even rustig een broodje kan eten, nu alleen nog fingers crossed dat het bankje vrij is. En hij is vrij! Jeej. Wel kom ik er daar achter dat ik van de route ben afgeweken en dat ik een stukje terug moet lopen. Voor nu heb ik in ieder geval een mooi bankje waar ik even kan rusten.
Trage Tocht Havelte
Het Drenthepad laat ik achter mij en ik bereik nieuw terrein. Vanuit een smal bospad sta ik ineens voor een heel breed zandpad. Weer hoor ik een dof geluid in de verte, wat nu weer? Maar voordat ik op onderzoek uit ga spot ik ineens 3 dixies aan het zandpad. Wat is dit dan, dixies midden in het bos, is dit speciaal voor corona ofzo? Eigenlijk moet ik wel plassen, maar er loopt een man wat zoekend rond en ik heb nog steeds niet ontdekt wat dat geluid veroorzaakt. Heel lang hoef ik niet te zoeken want er komt een enorme trekker met een groot gevaarte aan die het zand aan het gladstrijken is. De zoekende man is ondertussen het bos ingetrokken, nu moet ik alleen nog subtiel kijken of de dixies überhaupt open zijn en proberen te voorkomen dat de man op de trekker boos wordt dat ik er gebruik van maak. (Misschien is het wel voor hem? Maar waarom staan er dan 3 en niet gewoon 1? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden.) Ik doe wat iedereen doet om bezig te lijken, ik pak mijn telefoon. Als de trekker man mij voorbij is loop ik langs de dixies en zie ik dat ze gewoon open zijn. Er hangt notabene wc papier in, deze wc’s zijn nog schoner dan op een gemiddeld festival! Ik maak dankbaar gebruik van deze gratis, comfortabele toiletvoorziening en vervolg mijn wandeling. Weer vind ik de routeomschrijving iet wat onduidelijk en loop ik wat heen en weer om vervolgens toch maar mijn instinct te volgen. Welke juist blijkt te zijn. De brede zandpaden zijn een thema in deze wandeling, maar toch vind ik ze minder erg dan tijdens de Trage Tocht in Norg. Vraag me niet waarom.
Wandelen rondom Havelte
Ik wandel nog een enkele keer een stukje parallel aan het Drenthepad en kom dan ineens uit bij een ander stukje nostalgie. Ik moet echt even een paar keer goed kijken, is dit niet waar ik vroeger wel eens heen reed met de hond om samen te gaan wandelen? Achter bij Wapserveen, waar ik een keer met mijn zusje en ex-stiefvader midden in de zomer in de brandende zon liep en zei dat ik dat nooit meer ging doen? JA! Wow, dat ik hier nog eens weer zou wandelen. Gelukkig niet in de brandende zon, al is het met de winterjas aan toch behoorlijk warm. Via een smal schelpenfietspad loop ik langzaam terug naar de auto. Ik heb nooit geweten dat ik zo dicht in de buurt was van het Holtingerveld. Ik passeer het Nivonhuis, dat boven op een heuvel ligt zo blijkt. Nog even een goede laatste klim voor ik rustig terug loop naar de auto. Na Norg zou je denken dat ik een hekel heb aan brede zandpaden en dat heb ik ergens ook wel een beetje. Maar tijdens deze Trage Tocht kon ik het waarderen. Het was zo rustig, zo stil, alle ruimte om je gedachtes de vrije loop te laten gaan. De beschaving was eventjes ver weg en dat was eigenlijk wel even fijn.
