Dwalen door Drenthe
De auto parkeer ik gemakkelijk voor de pannenkoekenboerderij. Als ik een foto maak voor mijn Instagram stories parkeert een andere auto naast mij, ‘wacht je ook op mensen?’ vraagt de man. “Uhm, nee, ik wandel alleen.” “O, wat voor route ga je lopen?” En ik laat hem mijn routeboekje zien en de kaart van de wandeling. “Wat een leuk boekje!” Voor ik het weet beland ik in een gesprek van een kwartier, over (uiteraard) corona en ‘de prik’ die hij net gehaald had. Zijn wandelmaatjes zijn in nog geen heinde of verre te bekennen en ik zoek naar een vriendelijke manier om het gesprek te beëindigen en de wandelroute te starten. “Ik ga maar eens beginnen met lopen” zeg ik terwijl ik mijn boekje opsteek. We wensen elkaar veel plezier en dan scheiden onze wegen. Veel van het dorp Gasteren zie ik niet, al snel loop ik een zijweg in en spot ik een ooievaar die op gemak door een weiland struint. Het eerste dierenvriendje is present! De klinkerweg mag ik snel inruilen voor een onverhard zandpad langs een weiland, waar een enkele mountainbiker mij tegemoet komt. Er hangt een beetje een mysterieuze sfeer, het is wat heiig maar de zon doet ook een poging om af en toe door te breken. Het pad slingert langs een beek en het uitzicht is echt idyllisch. Ik waan mij bijna in Engeland, het enige dat mist zijn de heuvels.
Wandelen rondom Gasteren
Op een kruispunt passeert mij een stel dat druk aan de praat is. Het kan de Schotse Hooglanders weinig schelen en ik maak wat mooie foto’s van een die duidelijk jeuk heeft. Maar dan hoor ik meer stemmen, ah nee hè. Ik wandel snel verder om het groepje voor te blijven maar als ik dan in mijn ooghoek een bruine vlek in het gras spot sluip ik voorzichtig naar het hek. Hazen! Mijn camera bewijst weer zijn kracht en met de uiterste zoom weet ik ze op de foto te krijgen. Het groepje mensen passeert mij luid kwebbelend en hebben niet eens door dat er hazen zijn. Zelfs het hondje lijkt geen jachtinstinct meer te hebben want die waggelt vrolijk mee. Dat zijn de tweede dierenvriendjes van vandaag al! Ik blijf wat hangen bij het hek om het groepje mensen een voorsprong te geven en vervolg de route. Op een gegeven moment slaan zij linksaf, het ‘beekdal’ in (echt een dal is het niet maar het is wel gebied waar het beekje stroomt) en herken ik ineens een lichtblauw routepaaltje van het Boswachterspad Oudemolense Diep. Volgens het wandelgidsje zou hier ook een groen paaltje moeten zijn maar die is verdwenen en ook niet relevant omdat je alsnog rechtsaf moet. Het zandpad loopt langs een uitgebloeid heideveld en komt uit op een doorgaande weg welke ik oversteek. Nu kom ik in de buurt van de Gasterse Duinen!
Trage Tocht Gasteren
Een statige laan leidt je alsof je de koningin bent naar de Gasterse Duinen waar ik even een pauze hou op het bankje. Vanaf dit bankje heb je een prachtig uitzicht over de duinen, die er ook bij grauw weer mooi uitzien. Je volgt een oud karrenspoor en via een smal paadje bovenop een duin wandel je naar het hunebed. Een ouder echtpaar houdt een uitgebreide fotoshoot en dus komt het hunebed niet op mijn fototoestel. Niet veel later hoor ik ze achter mij op de elektrische fiets, huh, hier mag je toch helemaal niet met de fiets komen? Tot die conclusie komt de vrouw ook want het pad komt uit bij een hekwerkje waar ze met moeite hun zware elektrische fietsen te voet doorheen wurmen. Als ze mij maar niet achterna komen op het volgende heidepad. Dat doen ze gelukkig niet en dus heb ik het heuvelachtige heidelandschap voor mij alleen. Dit is een nieuw gebied bedenk ik mij, het eerste gedeelte van de route kwam mij zeer bekend voor maar nu dient zich nieuw terrein aan.
Ontdek de Gasterse Duinen
De heide gaat over in een graspad tussen de weilanden en dan volg ik de loop van het water weer. Het voelt echt als een oud-Hollands landschap waar ik doorheen loop en als ik dan ook nog een mooi rieten dak in de verte zie is het Ot en Sien plaatje compleet. Je zal er maar wonen! Waar de ooievaars gewoon door de tuin lopen, prachtig! Ook dit zandpad komt uit op een autoweg, de weg waar ik vanmorgen nog over reed en ik herken het dorpje Anloo dat in de verte ligt. Op een tak zit een dikke vogel rustig te zingen en ik herken hem niet meteen dus probeer ik met de zoom hem fatsoenlijk op de foto te krijgen. Dat lukt! Het vogelgidsje thuis leert dat ik een dikke vink op de foto heb gezet, weet ik dat ook weer. Anloo laat ik links liggen want net voordat je het dorp inloopt moet je een breed zandpad naar rechts pakken. Het eerstvolgende brede zandpad van rechts sla ik ook in en aan het einde mag ik via een smal pad en houten bruggetjes terug naar Gasteren. De route loopt nog een stukje door het Ubbinkbos, maar die vind ik niet zo bijster bijzonder. Al is het beter dan langs de weg te moeten lopen. Het laatste stukje loop ik door de woonwijk terug naar de parkeerplaats. Dit was een verrassende wandeling, ik herkende wat stukjes zoals de Gasterse Duinen maar zo veel van het Anloerdiepje en Oudemolense Diep had ik nog niet gezien. Zin om in een oud-Hollands landschap te lopen langs een slingerend beekje, over heidevelden en langs brede lanen? Dan moet je de Trage Tocht Gasteren zeker op je lijstje zetten!
