Dwalen door Drenthe
Ik was zomaar een weekend vrij en besloot een nachtje te blijven logeren bij mijn moeder. Zo kon ik mooi de Trage Tocht in Echten lopen uit mijn wandelgidsje ‘Dwalen door Drenthe’. Dus reisde ik op een zaterdagochtend af naar ‘het huus met de belle’. Aangekomen op de parkeerplaats stonden er toch al wel wat auto’s en zag ik verscheidene wandelaars klaar staan voor vertrek. Ojeej, was het wel zo slim om op een zaterdag een wandeling te maken? Ik treuzel wat om te zien welke kant de wandelaars op gaan, als ze de weg oversteken in de richting van Huize Echten haal ik opgelucht adem. Zij zullen in ieder geval niet de Trage Tocht lopen. Meteen loop ik vertraging op als ik een plaggenhut zie, foto’s! Het hutje blijkt zelfs toegankelijk te zijn al is het niet meer dan een donker hok waar je je kont net in kan keren. Dat ze vroeger zo geleefd hebben zeg! Volgens de routegids moet ik even over de weg lopen, wat ik wel wat tricky vindt omdat er aardig wat verkeer is en de berm niet heel diep is. Maar gelukkig mag ik al snel een zijweg nemen welke over zou moeten gaan in een zandweg.
Terwijl de mountainbikers mij tegemoet schieten valt mijn oog op een kat in de bosjes. Wat een plaatje! Ik blijf staan om wat foto’s te maken maar besluit toch niet te lang te blijven hangen. Ik heb nog heel wat kilometers te gaan! Ook heel wat kilometers MTB route pad, gelukkig lopen/fietsen we elkaar tegemoet en hoef ik dus niet bang te zijn van achter aangereden te worden. Wel vind ik het wat irritant worden om iedereen gedag te zeggen, want het zijn echt veel mountainbikers! Dan hoor ik alarmbellen in de verte, een spoorwegovergang! Toch wel een bijzondere situatie zo, dat je bospad onderbroken wordt door de trein. Veilig bereik ik de overkant en via een asfaltweg loop ik weer een lang bospad op waar vele mountainbikers mij tegemoet fietsen.
Trage Tocht Echten
Het bos staat echt op ontploffen, het groen groet je overal en zorgt ervoor dat lieveheersbeestjes des te meer opvallen. De weg is lang en recht en als ik de routekaart bekijk zal dit zeker niet de laatste lange rechte weg zijn. Het is praktisch een vierkantje dat ik ga lopen aan de rand van alle natuurgebieden heen. Jammer dat de route er niet echt doorheen slingert, maar met dit soort paden ga ik mij ook wel vermaken denk ik. Aan het einde van het pad moet ik naar rechts en weer is het een lang recht bospad parallel aan de MTB route. Ik slaak een zucht van opluchting als die route het bos in verdwijnt en ik even de wandelpaden voor mij alleen heb. Volgens de routeomschrijving moet zich een bankje aan het einde van dit pad bevinden maar als ik dichterbij kom zie ik dat hij al bezet is door twee vrouwen. Ah nee hè. Dat wordt verder lopen. Ik sla de hoek om en moet het wandelpad uitlopen als mijn oog op een bruine stip in de verte valt. In plaats van de verrekijker erbij te pakken zoom ik in met mijn camera en zie dat het een haas is. Maar het spreekwoord is niet voor niks ‘zo vlug als een haas’ want voor ik het weet heeft hij het ‘hazenpad’ genomen. Op een stapel boomstammen besluit ik even te pauzeren en mij te verwonderen hoe weinig andere wandelaars ik tot op heden ben tegen gekomen. Zal het zijn omdat de winkels weer open zijn dat vele mensen de natuur weer gedag hebben gezegd, of is het de slechte weersvoorspelling, of komen ze er nog aan? Ik hoop van niet.
Wandelen rondom Echten
Als ik de route vervolg kom ik even in een ander landschap terecht. Die van heide en vennen, ik loop om het heideveld heen, wandel weer eventjes in het bos maar kom al snel weer een heideveld tegen waar schapen druk aan het grazen zijn. Op hun geblaat na is het stil. Geen mountainbikers, geen wandelaars, heerlijk! Wel verlang ik naar een bankje om even lekker te lunchen, als ik aan mijn rechterhand een enorm weiland vol met paardenbloemen zie is de verleiding groot om daar een kleine picknick te houden. Ware het niet dat een hele diepe sloot ons scheid en ik de sprong niet echt aan durf. Dan valt mijn oog opeens op een bankje verscholen in het struikgewas. Wat een geluk! Hier hou ik even pauze met mijn broodjes pindakaas om de energie reserves weer aan te vullen. Wat ook voor een stoot energie zorgt zijn de drie veulentjes die ik verderop in de wandeling tegen kom. Mijn penny hart gaat altijd sneller kloppen als ik paarden zie en al helemaal veulentjes. Ook dit wandelpad is lang en recht en heel groen. Aan het einde zouden twee houten palen en een bordje ‘boswachterij Ruinen’ moeten staan maar in plaats daarvan is er een begroeide verhoging te zien en een paal zonder bordje. Het is niet de eerste keer dat er attributen missen die er volgens het routeboekje zouden moeten zijn, maar ze zijn niet noodzakelijk om de route goed te kunnen blijven volgen.
Genieten in de Boswachterij Ruinen
Ik bevind mij weer in het bos en geniet van de eindeloze wandelpaden die omsloten worden door hoge bomen met felgroen en soms donkergroen blad. Ik moet lachen als er ineens een verkeersbord opduikt dat waarschuwt voor een gevaarlijke kruising. “Alleen in Nederland” hoor ik mijzelf denken, dat we verkeersborden midden in het bos neerzetten. Ik zou tegen een bankje aan moeten lopen en dat is maar goed ook want de zon is ondertussen flink gaan schijnen en met mijn jas aan is het behoorlijk warm. Dan herken ik het vennetje ineens. Hier liep ik ook tijdens de oranje paaltjesroute van het Koekangerveld! Ik loop eventjes gelijk op met deze paaltjesroute en geniet van de statige beukenlanen waar ik over mag struinen en het geluk heb prachtige plaatjes te schieten van een verliefd stelletje in de verte. Ik heb nog meer geluk als ik vervolgens een kar met paarden tegenkom en ook hier een mooie foto van weet te schieten. Soms krijg je het gewoon op een presenteerblaadje. Het bos wordt op het eind ingeruild voor een heideveld waar duidelijk wordt dat gezinnen zeker nog wel op zaterdagmiddag wandelen. 4 kinderen en 4 volwassenen komen door het klaphekje heen op een niet al te stille wijze. De kinderen roepen dat ze boeven gaan vangen, een gooit nog bijna per ongeluk een stok tegen mijn hoofd, de ouders verontschuldigen zich en ik weet niet hoe snel ik de pas erin moet houden. Een beetje een jammerlijke manier om deze prachtige wandelroute mee af te sluiten. Ik verlaat het heideterrein via een klaphekje en voor ik het weet loop ik het dorp Echten weer in. Waar ik nog een idyllisch plaatje schiet van een stokoude boerderij en de wandeling afsluit met een heerlijk, lokaal, bekertje roomijs van Hoeve Sonneclaere bij ’t huus met de belle.
