De boswachterij Gieten-Borger is het decor van deze Trage Tocht. Groene wandelpaden, grillige eikenbomen, paarse heidenvelden en een heuse gletsjerkuil maken deze wandeling tot een waar genot. Naar mijn persoonlijke smaak zijn de paden iets te recht, maar ze bieden je wel de gelegenheid goed om je heen te kijken en wild te spotten. Het buurtschap Papenvoort loop je voorbij voordat je er erg in hebt. Toch aardig dat het de naam van deze Trage Tocht mag dragen.
Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER.
Papenvoort, ik had er nog nooit van gehoord en was ergens in de veronderstelling dat het in het westen van het land zou liggen. Waarschijnlijk ben ik door de plaats Papendrecht op het verkeerde been gezet. Toen ik het wandelgidsje “Dwalen door Drenthe” erbij pakte en deze wandelroute uitkoos zag ik dat het startpunt midden in de boswachterij Gieten-Borger lag. Dat kende ik! Dus parkeerde ik de auto op de parkeerplaats midden in het bos en probeerde ik mij te oriënteren welke kant ik op moest. Rechtsaf over de keienweg het bos in. Trage Tocht Papenvoort, here I come!
Het ziet er leuk uit, dat keien pad door het bos, maar echt lekker loopt het niet. Als ik op het stuk gras naast het pad ga lopen valt mijn oog op een enorm mierennest. Het blijft toch altijd fascinerend zo’n mierennest. Ik kom uit op het eerste kruispunt en mijn tactiek wordt beloond. Als ik op een kruispunt aankom loop ik altijd heel voorzichtig omdat je wel eens dieren in de verte kan spotten. Zo ook deze ochtend, een enorme haas hupt over het pad en zodra die mij in het vizier krijgt gaat die er met grote sprongen vandoor. Maar niet voordat ik hem op de foto zet, weer eentje voor in de collectie. Ik ben dit jaar al een aantal keer hazen tegen gekomen valt mij op, terwijl ik ze eerdere jaren amper tot niet tegen kwam. Het gaat goed met de hazenpopulatie volgens mij. De boswachterij Gieten-Borger is van oorsprong een productiebos en dat zie je goed terug aan de genummerde stenen op elke hoek van een bosperceel. Heel handig voor een ongemarkeerde wandelroute, alleen niet als de cijfers langzaam aan het vervagen zijn. Soms moet ik een steen toch echt even van dichterbij bekijken om zeker te zijn van het cijfer. Maar als in de routebeschrijving staat dat ik een weg langs een akker moet volgen is het makkelijk. Het is een hele lange weg, soms langs akkers, vaak door bos. Het Pieterpad volgt dezelfde route en volgens mij heb ik de wandelaars er van achter mij lopen. Omdat de route letterlijk weinig verrassende wendingen kent valt een ‘verkeersbord’ midden in het bos mij des te meer op. Ik wijk van het pad af en loop nieuwsgierig naar het bord. “Verboden toegang. Verdrinkingsgevaar/instortingsgevaar” leest het bord aan het begin van een bospad. Verdrinkingsgevaar lijkt mij stug, tenzij dit hele pad uit drijfzand bestaat. Instortingsgevaar klinkt wat apocalyptisch maar zal misschien duiden op vallende takken? Eigenlijk zou ik het de boswachter eens moeten vragen. Ik loop terug naar het pad en wandel verder.
Iemand heeft een boodschap willen achterlaten voor de medemens. Midden op het pad ligt tot twee keer aan toe een hart gevormd van dennenappels. Zulke kleine gebaren kan ik altijd wel waarderen. De weg is recht en lang, op een kruispunt moet ik rechtsaf en dan weer kilometers rechtdoor. Het zandpad ruil ik langzaam in voor een verharde weg die uitkomt op een autoweg. De autoweg door/naar Papenvoort. Het is dat het in het routeboekje staat, anders was ik er zo aan voorbij gelopen en had ik mij achteraf gevraagd waar Papenvoort nou was gebleven in deze wandeling. Ik loop een stukje over het fietspad, langs een afgebrand café en mag op het volgende fietspad rechtsaf. Langzaam begint er mij wat te dagen en als ik de oranje paaltjes weer zie weet ik het zeker. Ik ben bij het Andersche Diep en loop een stuk gelijk op met de paaltjesroute van Staatsbosbeheer: het Boswachterspad Beek en Bos. (In het verleden al een keer gelopen maar toen niet onder de indruk door vele rechte, lange, asfaltwegen. Misschien moet ik het binnenkort toch weer eens een kans geven.) De paden zijn felgroen en heerlijk rustig. Tot ik weer op het Pieterpad aansluit. Voor mij loopt een vrouw met hond en grote rugtas duidelijk het Pieterpad. Achter mij een oudere dame met een routegids in haar hand, het Pieterpad seizoen is duidelijk weer van start. Het is een mooi stukje, slingerend met het Andersche Diepje mee en er zelfs overheen. Dan scheiden onze wegen weer en moet ik oppassen voor hardrijdende mountainbikers die van achter aan komen gescheurd.
Langzaam wandel ik weer terug de boswachterij in maar ik ben nog niet bij het eind aanbeland. Waar ik het merendeel van de route herkende kom ik nu in een onbekend stukje terecht. Ineens loop ik een langgerekt heideveld op waar schapen grazen. (En waar een schaap vast was komen te zitten onder een boom met zijn enorme wollen vacht en los geknipt werd door de beheerders van dit terrein.) De hei wissel ik in voor statige beukenlanen die uitkomen bij een klein droomhuisje. Ik moet de weg oversteken en vanaf daar gaat het even mis met de routebeschrijving voor mij. Het smalle wandelpad had ik in eerste instantie over het hoofd gezien maar vond ik terug. Een verweerd informatiebord van Staatsbosbeheer laat zien dat dit gebied niet zo populair meer is. In het gidsje staat dat ik op een driesprong het kronkelende pad moet volgen. Maar er ligt een omgevallen boom op de driesprong en daarna kronkelen alle kanten paadjes op. In eerste instantie vervolg ik de route wat rechtdoor, maar er komen zoveel zijpaadjes bij en dat rechte pad komt maar niet dat ik besluit terug te lopen en het andere slingerpaadje te proberen. Hier kom ik wel op een brede bosweg uit maar als ik dan rechtsaf zou slaan loop ik terug naar de verkeersweg en juist weg van de Gletsjerkuil, waarvan ik weet dat die zich aan het einde van dit brede zandpad begeeft. Dus besluit ik linksaf te gaan en naar de Gletsjerkuil te lopen en daar het laatste stukje van de route op te pakken. Dit gaat zonder problemen en niet veel later loop ik de parkeerplaats weer tegemoet.
Ik heb gemengde gevoelens over deze Trage Tocht. Mensen zeiden mij dat de Trage Tocht Papenvoort een van hun favoriete routes was uit het gidsje en ik snap ook wel waarom. Boswachterij Gieten-Borger is prachtig en zeker vanaf het voorjaar is het er een kleurig geheel. Alleen wat ik wat minder vindt aan deze route zijn de ellenlange rechte wegen die de verrassingen er een beetje uit halen. Voordeel hiervan is dat je wel alle tijd hebt om om je heen te kijken en proberen wild te spotten. Maar geef mij toch maar iets meer kronkelende paadjes waar je niet weet wat er na de bocht op je te wachten staat.
WandelMaara 