Eerste ontmoeting op Natuurkampeerterrein Voscheheugte
Zij woonden in Deventer, wij in Groningen, dan kom je in het midden uit, op Natuurkampeerterrein Voscheheugte. Met een volgepakte Twingo gingen we op pad, het onbekende tegemoet. Wat als het niet zou klikken, dan zaten we daar op de camping in onze tent. Vriendinnen keken mij bijna met open mond aan toen ik vertelde dat ik een nachtje zou kamperen met mensen die ik op het internet had leren kennen. Maar ik kon het mij bijna niet voorstellen dat het niet gezellig zou worden. Marshmallows boven een kampvuur roosteren, what is not to like?
Wij reden als eerste het parkeerterrein op en niet veel later kwam daar de beruchte cabrio aan. Zaten daar al hun kampeerspullen in?! Enigszins beschaamd dacht ik aan onze volgepropte auto maar ik had Corine al gewaarschuwd dat wij zeker niet licht bepakt aan zouden komen. Ik gaf de schuld aan Chris die vrij snel last van haar rug heeft en wij daarom een super de luxe zelf opblazende slaapmat hebben van 10 centimeter dik, maar die ook meteen een kwart van de auto in beslag neemt. Voor ik de walk of shame met al onze spullen moest doen was het eerst tijd om een kampeerplek uit te zoeken. Want op Natuurkampeerterrein de Voscheheugte mag je je eigen plekje uitzoeken, jeej!
Van te voren hadden we gevraagd of we ook op 1 plek mochten staan aangezien we met twee kleine tenten zouden komen en dit mocht. Een korte inspectie over het niet al te grote kampeerterrein gaf ons twee keuzes. Of we stonden in het water en de modder, of we gingen vol voor de zon. Omdat ik geen grondzeil had meegenomen en eigenlijk niemand zin had in een drassige plek gingen we voor het plekje vol in de zon. “Blijf jij bij het plekje staan?” vroeg Corine aan haar vriendin en voor zij het goed en wel door had lagen er tassen om haar heen en was ze de aangewezen bewaker van ons kampeerplekje. Corine pakte heel slim een steekkar om de spullen in een keer over te brengen, Chris koos voor de spierballen optie en liep een aantal keer op en neer. (Misschien deed ze dit ook wel om niet een enorme berg aan kampeerspullen aan de andere kampeerders ten toon te stellen, ik zal het haar eens vragen.)
Gestrand op het terras van het eethuis
De rolverdeling werd al snel duidelijk, Corine en ik zetten onze tenten op, de partners waren druk bezig met ‘andere’ dingen. Het was al snel zweten geblazen, leuk dat plekje in de zon maar niet als je de tent moet opzetten. Gelukkig was het niet de eerste keer voor ons en met een kleine twintig minuten zaten we op onze stoeltjes voor de tenten. Tijd om eens kennis te maken (en uit te puffen). Na een kleine lunch versnapering besloten we het terrein te voet te verkennen, zoals eerder gezegd is het geen groot Natuurkampeerterrein en dus zaten we al snel op het terras. Want ja ja, dit kampeerterrein heeft een eigen horecagelegenheid met terras. Waar eerst ons plan was om een paaltjesroute te lopen, strandden we op het terras waar we heerlijke speciaal biertjes en fris nuttigden en twee dikke schalen nachos soldaat maakten. Wat een leven!
Tijd voor een goed kampvuur
Het zijn Corine en ik die opperen om als nog de paaltjesroute te gaan lopen. Trek in avondeten hebben we na de schalen nachos toch nog niet, dus beter gaan we nog even wandelen. De partners stemmen in (al hadden zij nog prima willen blijven zitten op het terras) en na een korte sanitaire stop en het wisselen van schoenen vertrekken we richting het Mantingerzand. We zijn nog geen 10 minuten onderweg als we in de verte gerommel horen. Ik check buienradar en zie dat er in de omgeving inderdaad regen en onweer is, maar het zou hier droog moeten blijven. Toch vertrouwt Corine het niet en ook Chris is bang voor onweer en dus besluiten we terug te lopen naar de camping. Dan maar een fikkie stoken! Eerder die middag hadden we al een vuurschaal en een bak hout veilig gesteld en dat was maar goed ook, want het natuurkampeerterrein is volgestroomd en de vuurschalen zijn op. Voordat we marshmallows boven het vuur roosteren gaan we toch eerst nog even burgers bakken voor het avondeten maar niet veel later verdwijnen Chris en Jenny met de vuurschaal achter de tenten en gaan aan de slag om vuur te maken. Echt de tijd krijgen ze hier niet voor want de buurjongens spelen graag de redder in nood en komen met een fles terpentine aan lopen. “Ho, gast, ho, niet zo op het vuur gooien. Je moet het op en blok hout doen en die in de schaal leggen” en zo redden zijn vrienden ons weer van een vlammenzee. Corine en ik zitten nog aan de andere kant van de tenten en als het blok met terpentine in de vuurschaal beland kan ze het niet laten ‘Fire in te hole’ te roepen. Zo, dat vuur is aan. Chris bereidt met zorg de takken voor waar de marshmallows aan geprikt kunnen worden en ik schenk een glaasje limoncello in. Alweer, wat een leven zeg!
Luxe op de Voscheheugte
Het is iets na middernacht als we onze tenten induiken. Ik slaap heerlijk maar ben wel vroeg wakker. Ik besluit een douche te nemen omdat ik gezien had dat er regendouches waren. Wat een VIP sanitair op een Natuurkampeerterrein. Ik ben de eerste in het toiletgebouw en heb even een klein geniet momentje. Geen gedoe met timers, warm water dat op raakt of een klein pisstraaltje, de regendouche is heaven. Als ik terug kom bij de tent zie ik dat Chris ook al wakker is en zij heeft geen aanmoediging nodig voor de regendouche. Niet veel later hoor ik ook de ritsen in de tent van Corine en Jenny en zo zijn we allemaal op tijd wakker voor het ontbijt. Want dat hadden we gereserveerd. Echt waar, dit Natuurkampeerterrein is van alle gemakken voorzien. Er komt een goed gevulde mand met verse broodjes, eitjes, jus en beleg en ik krijg de eervolle taak iedereen van een goed kopje koffie te voorzien. We genieten van al het lekkers en dan is het moment aangebroken om de tenten af te breken. Om 11 uur zit alles weer in de auto maar dan is het nog niet uit met de pret. Want we hebben nog een wandelroute tegoed!
Wandelen op het Mantingerzand
Dit keer horen we geen onweer en dus gaan we vol goede moed terug naar de parkeerplaats van het Mantingerzand om daar de paaltjesroute van Natuurmonumenten te wandelen. Chris duikt meteen de bosjes in op zoek naar de vermeende slang van de dag er voor terwijl wij genieten van het uitzicht. Ik wandelde eerder over het Mantinger-zand en -veld tijdens het Drenthepad maar hier ben ik nog niet eerder geweest. Met een kleine twee uur zijn we terug op het Natuurkampeerterrein en kunnen we het niet laten nog een keer plaats te nemen op het terras voor een laatste hapje en een drankje. Het is een geslaagd mini kampeeravontuur geweest concluderen we samen. Dit kunnen we nog wel een keertje doen.
Dingen die je van te voren wil weten
- Je bent vrij om je eigen kampeerplekje uit te zoeken.
- Er zijn enkele stroomplekken op het terrein, wel is een lange kabel aan te raden.
- Er is een klein toiletgebouw met een viertal wc's en 4 luxe douches (regendouches alert!)
- Vanaf het Natuurkampeerterrein loop je zo het Mantingerzand op waar een tweetal paaltjesroute van Natuurmonumenten op je wachten. Een van 4.5 km en de Jeneverbesroute van 9 km.
- Er is een broodjesservice én je kunt heerlijk lunchen, dineren en borrelen in het eethuis van de Voscheheugte
