Trage Tocht Valthe
Ik parkeer de auto voor het dorpshuis en zie dat ik niet bang hoef te zijn voor andere enthousiaste wandelaars. Ik mag meteen de eerste straat naar rechts en wandel al snel over een onverhard pad tussen de akkers. Het hunebed zie ik al in de verte liggen, wat is een wandeling in Drenthe zonder hunebed. Gewoon voorbij lopen kan ik niet, ook al heb ik ze al tientallen keren gezien, het blijven bijzondere bouwwerken. Als ik de route vervolg over ultra groene wandelpaden zie ik wat raars hangen in de lucht. Ik moet echt even een paar keer goed kijken om uit te vogelen (no pun intended) wat daar nou in de lucht hangt. De camera geeft uitsluitsel, een roofvogel, die een prooi heeft gespot en zijn klauwen alvast aan het stretchen is. Met een duikvlucht schiet het naar beneden en verdwijnt het de bomen in. Of het een succesvolle duikvlucht was kan ik niet zien helaas. Wel zie ik een succesvolle poging van een boer om een akkerrand in te zaaien met wilde bloemen. Het is een vrolijke bedoeling geworden. Via een smal paadje kom ik uit op een karrenspoor welke langs enkele boerderijen loopt en kijk ik ineens uit over een gouden vlakte. Wauw, een veld vol met granen zo ver het oog reikt. Ik breek mijn fotoshoot af als ik een auto en scooter in de verte op mij zie af komen. Ze zullen wel denken, heb je weer zo’n stadsmeisje die voor het eerst graan ziet. (Niet waar, maar het blijft wel heel mooi.)
Dwalen door Drenthe langs het Drenthepad
Het pad langs het graanveld is niet het meest comfortabele pad, het bestaat namelijk uit keien en dat loopt gewoon ongemakkelijk. Toch zie ik het als een mooie oefening voor later in de bergen als ik over meer oneffen terrein moet lopen. Al vrij snel houdt de keiweg op en wandel ik verder over betonplaten en niet veel later over asfalt. Gelukkig wacht het Valtherbos op mij en mag ik weer onder het gesloten bladerdak lopen. Ik kom een Drenthepad markering tegen maar kan mij niet heugen hier gelopen te hebben. Als ik over een zeer smal wandelpad loop langs een akkerrand denk ik het te herkennen maar niet veel later loop ik weer over zo’n zelfde soort akkerrand pad en kom daar de markering van het Drenthepad tegen. Foutje. Het gras staat kniehoog en ik ben blij met mijn lange broek en waterdichte schoenen. Dan hoor ik een gekrijs achter mij vandaan komen en zie ik een enorme buizerd het aardappelveld in vliegen. Ik blijf stokstijf stil staan omdat ik verwacht dat die elk moment weer kan opvliegen met een prooi. Seconden tikken voorbij maar er gebeurd niks en dus sluip ik zo stil mogelijk terug en dan vliegt hij luid krassend op. Wauw, wat een magnifieke vogel! Wat ook magnifiek blijft zijn de Friese paarden die mij passeren op het smalle graspad, wat zou ik toch graag ook weer eens een buitenrit maken.
Wandelen rondom Valthe
Ik kom steeds meer mensen tegen en mijn routegids verteld mij waarom. Ik ben namelijk aan de rand van Emmen. Een luid gekletter van water doet anders vermoeden, het voelt bijna alsof ik richting een waterval loop ware het niet dat ik langs een rij appartementen loop. Ik moet lachen als ik het vijvertje met fontein zie en kan niet anders dan een kleine Instagram story maken waarin ik mijn volgers wil doen geloven dat ik bij een waterval in de buurt ben. Waar ik wel echt van in de buurt ben is een veld vol met kleinere hunebedden en grafheuvels. Het Valtherbos staat bekend om zijn hoge dichtheid van grafmonumenten en op dit veld wordt dit meteen duidelijk. Het smalle pad komt uit op een breed zandpad waar ik even pauze hou op een bankje.
Scholieren fietsen mij voorbij afgewisseld met de sporadische fietstoerist. Wat een route om naar school te mogen fietsen (al zien zij dat vast anders). Het bredere zandpad wissel ik in voor een smal bospaadje wat tevens een MTB trail blijkt te zijn. Heel gerust loop ik hier niet omdat ik met de MTB route mee loop en de eventuele fietsers niet kan zien aankomen. Gelukkig ben ik er alleen en mag ik snel weer van de MTB route af en wandel ik over een lang recht graspad. Aan het eind moet ik linksaf maar ook al snel weer rechtsaf en weer is het pad lang en recht. Het eind is het minste deel van de Trage Tocht, de paden zijn lang en recht met een niet heel spannend uitzicht. Toch word ik op het eind nog blij van de prachtige ingezaaide akkerranden en de haas die mij tegemoet komt redden. Ik blijf staan en vraag mij af waarom deze haas in hemelsnaam richting mij rent. Even twijfel ik of het toch geen hond is en ik kijk of ik een mens achter de auto van de gemeente zie maar nee, geen mens te zien. Dit blijkt het moment te zijn dat de haas ineens door heeft dat het recht op mij af rent. Hij staat stil, komt op zijn achterpoten staan, draait zich om en kiest dan het hazenpad. Wat een einde van deze wandelroute.
