Paaltjesroute door de Boswachterij Ruinen
De naam is enigszins misleidend want we starten de paaltjesroute vanaf de parkeerplaats Bovenveen in Echten. Al ligt deze parkeerplaats wel aan de Ruinerweg en heet het natuurgebied officieel ‘boswachterij Ruinen’. Nadat we de weg zijn overgestoken ga ik naarstig opzoek naar een paaltje, verstopt in de bosjes naast een grote modderplas gebied het pijltje ons het smalle pad in te slaan. We kronkelen tussen het groen en verruilen de groene bladeren in voor de paarse bloemetjes van de bloeiende hei. Ik weet niet wie hem als eerste spotte, maar we zien een sprinkhaan op een strohalmpje en snel schakel ik mijn camera in om hem vast te leggen. Met een beetje geluk (en een beetje fotografietalent) weet ik de sprinkhaan net op tijd vast te leggen alvorens hij het hoge gras in springt. Een oudere vrouw passeert ons en zowel mijn moeder als ik voelen een klein stukje teleurstelling. We zijn helaas niet alleen. Als de vrouw ook het met dennennaalden bekleedde pad in slaat is het zeker, ook zij loopt deze paaltjesroute. Maar wel in een hoger tempo dan ons, want bij het minste geringste staan wij stil en de vrouw niet. Een onbekende paddenstoel in de vorm van een hartje, die moet op de foto. Als moeder natuur zulke kunstwerkjes achter laat, dan kan je daar toch niet hard aan voorbij lopen?
Wandelen rondom Echten
Als ik weer voor mij kijk zie ik tot mijn opluchting dat de vrouw is verdwenen en wanen we ons weer alleen in het bos. Aan de rand van een groot heideveld staat een bankje en hier houden we even pauze. Drie jachthonden inclusief hun baasjes passeren ons, de man praat luid aan de telefoon terwijl de vrouw rustig mee loopt. Waarom zou je in hemelsnaam hele telefoongesprekken gaan voeren in gezelschap als je aan het wandelen bent in het bos? De stem van de man is nog een tijdlang te horen, als het langzaam wegsterft vervolgen wij de route. Het brede zandpad mogen we links laten liggen en via een jong berkenbos dwalen wij verder. We komen alsnog uit op het brede zandpad maar als ik het ven zie liggen herken ik de omgeving ineens. Hier liep ik ook tijdens de Trage Tocht Echten! Het routepaaltje brengt mij iet wat in verwarring, het pijltje wijst vooruit, terwijl de weg duidelijk een bocht maakt. De Trage Tocht ging via het klaphekje, maar ik kan mij niet herinneren dat ik daar een routepaaltje was tegen gekomen. Mijn moeder ziet het probleem niet en interpreteert het pijltje als zijnde; ‘volg de weg’ dus gaan we met de bocht mee naar rechts. Weer is er een ven te zien en als ik dichterbij kom hoor ik het geplons al: kikkers!
Genieten op het Natuurpad Ruinen
Waar mijn moeder nog geen minuut eerder zei dat ze verbaasd was dat de paden zo droog waren ondanks de vele regenval van de laatste tijd, moeten we nu een klein modderstukje trotseren. Het stelt weinig voor en voor we het weten lopen we weer de bloeiende heide tegemoet. Als we in de verte de schaftkeet spotten beseffen we ons dat we aan de andere kant van het heideveld lopen waar we eerder nog op het bankje zaten. Gelukkig staat ook aan deze kant van de hei een bankje en pauzeren we hier nog een keer. We praten over van alles en nog wat, heerlijk vind ik het. Wandelen met mijn moeder is toch een hele andere ervaring dan alleen lopen. We praten heerlijk bij op de bankjes en zijn stil als we beiden genieten van de natuur tijdens het wandelen. We verwonderen ons over dezelfde kleine natuurverschijnselen en genieten intens van een met mos begroeide bosbodem. Zo’n moeder zo’n dochter zullen we maar zeggen. De smalle paadjes verruilen we op het eind in voor een breed zandpad waar we enkele andere wandelaars tegen komen. En een hond, die zo’n dorst heeft en het warm heeft dat hij besluit maar in de plas te gaan liggen te gaan drinken. Ik moet grinniken en kan het niet laten een foto te maken.
