Paaltjesroute Bakkeveen
De enorme parkeerplaats is leeg, heel leeg. Niet zo gek ook want tijdens de autorit heen reed ik van de ene bui naar de andere. Ook als ik uitstap is er een flinke miezerbui gaande, maar hè, we zijn niet van suiker. Maeve springt uit de auto en kijkt mij aarzelend aan, is dit echt de bedoeling? Ja! We wandelen in de richting van het informatiebord en daar herhaal ik voor mezelf de kleur van het routepaaltje. Rood, rood, moet ik volgen, niet blauw of groen, rood. Maar waar is dat paaltje dan? Ik besluit een onverhard pad op te lopen en dan valt mijn oog op een vierkant paaltje met twee ronde gekleurde schijven, waaronder een rode schijf. Maeve is ondertussen al druk aan het snuffelen in de blaadjes terwijl we een klein heuveltje oplopen en dan komen we aan bij een klein heideveld. Een waterig zonnetje komt tevoorschijn en het idyllische plaatje is compleet. Dan lopen we ineens op een verhard pad dat door het bos slingert, hmm, ik weet niet zo goed wat ik hier van vindt. Gelukkig mag ik het snel inwisselen voor een zandpad, maar daarvoor moet ik eerst door een hekje. We zijn in natura2000 gebied! Ik ben benieuwd.
Hondenlosloopgebied Bakkeveen
Een oudere man met een klein hondje laat ik passeren zodat ik niet het gevoel heb opgejaagd te worden. Maeve is ondertussen duidelijk onder de indruk van het grote heideveld dat verschijnt en snuffelt wat af. Dan verschijnt er weer een klaphekje met een informatiebordje voor hondeneigenaren. Honden moeten hier aan de lijn, ik laat Maeve zitten bij het hekje en maak een foto. Kijk, zo hoort het. “Het is net een model, ze gaat er echt voor zitten” hoor ik achter mij. Enigszins verschrikt draai ik mij om, een oudere dame kijkt ons lachend aan. Ook ik moet lachen, “tja, iemand moet het goede voorbeeld geven” zegt ik want eerder kwam ik allemaal loslopende honden tegen. En ik kan je verklappen, de rest van de wandeling liepen ook alle honden los, zucht. We gaan door het klaphekje en de vrouw verdwijnt al snel in de verte, wij gaan beduidend minder snel. Maeve is onder de indruk van de omgeving, ziet overal kleine wildpaadjes waar ze het liefst op schiet en ik kan niet meer dan grinniken. “That’s my girl” denk ik, niks geen saaie, lange, rechte zandpaden, doe mij ook maar kronkelende bospaadjes. Maar nu volgen we de paaltjesroute en die gaat over het zandpad langs de heide aan de ene kant en bos aan de andere kant We verlaten het heideveld weer via een klaphekje maar niet veel later moeten we weer door een klaphekje en dan lopen we weer aan de rand van hetzelfde heideveld maar dan over mijn favoriete soort paadjes. Kronkelend, stijgend en dalend, tussen oude eiken waar je moet oppassen niet over de boomwortels te struikelen, terwijl je uitzicht hebt op het grote heideveld. Al wordt het zicht ons enigszins ontnomen door de miezer die weer begonnen is en de omgeving omtovert tot een mysterieus geheel.
Wandelen over het Mandefjild
Gelukkig is Maeve niet onder de indruk van de regen en huppelt vrolijk verder. Ook ik laat mij niet uit het veld slaan door de regen, ik loop eindelijk weer eens een paaltjesroute in een prachtig nieuw gebied op nog geen half uurtje rijden van mijn huis. Wat een ontdekking! De wandeling eindigt met een slingerend bospad dat halverwege overgaat in het rolstoelvriendelijk verharde pad en uitkomt bij de, nog steeds uitgestorven, parkeerplaats. Het Mandefjild in Bakkeveen heeft mij blij verrast, dit had ik niet verwacht aan te treffen in Friesland. Het voelde alsof ik in Drenthe wandelde en dan weet je dat het goed zit, haha.
