Wandelen in het bos van de toekomst
Het voelt wat vreemd om over een semi fietspad langs de vaart richting de parkeerplaats te rijden. Maar Google Maps zegt dat dit de route is, dus dan geloven we het maar. De kleine parkeerplaats komt in zicht en dan kijk ik toch echt even beteuterd. Er staan al een handvol auto’s, tot zo ver ‘geen mens te bekennen’. Maar hé, deze mensen zijn al onderweg, dus met een beetje geluk zijn zij een ver stuk voor mij uit en kan ik Maeve met een gerust hart even laten rennen. Een groot informatiebord zorgt voor een heus ‘a ha’ moment. Het bos van de toekomst is een project van Staatsbosbeheer waar mensen een boom hebben kunnen laten planten, ter herinnering aan iets of iemand en op deze manier een nieuw bos kunnen creëren; een bos van de toekomst. Een schets laat de plattegrond zien, zo groot is het niet. Maar hoe kom ik dan aan mijn 3 kilometer?
Stilte rondom het Esmeer
Overal staan bordjes met teksten, ter herinnering aan overleden personen; opa’s en oma’s maar ook kinderen. Ik krijg er altijd een beetje een treurig gevoel van, maar er zijn gelukkig ook bomen geplant voor een huwelijk, voor een vriendschap en ’ter herinnering aan een fout die we nooit hadden mogen maken’. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt, welke fout, wat voor fout en waarom zou je juist daarvoor een boom laten planten? Veel tijd om erover na te denken heb ik niet want Maeve heeft de zoomies. Ze wil rennen, en de 5 meter lijn is te kort. In eerste instantie durf ik het niet aan maar dit katapult systeem werkt ook niet en dus laat ik de lijn los en rent ze als een gekkie heen en weer. Ik moet gniffelen, tot ik besef dat ik de lijn weer vast moet houden nadat die door de modder en naalden gesleept is. Oeps. Dan laten we het bos van de toekomst achter ons en wandelen we door een bos van het verleden. Dit is pas echt bos en ik haal diep adem. Wat heb ik het gemist, het bos. Maeve kan haar enthousiasme ook niet bedwingen en weer laat ik de lijn los en holt ze als een gek heen en weer op het bospad. Ik geniet van de kleuren, de geuren en het geluid van de vogels. Helaas is de autoweg toch nog redelijk goed te horen waardoor het niet echt stil is. Maar ik geniet wel van de stilte in de vorm dat ik nog niemand ben tegen gekomen. Krijgen de mensen van de recensie op de Staatsbosbeheer website toch nog gelijk?
Paaltjesroute Esmeer
Terwijl Maeve een watertje inspecteert spot ik een andere wandelaar in de verte met een hond. Hmm, helaas, niet alleen. De andere hond is super enthousiast en Maeve moet er niks van hebben, we laten ze maar passeren. Dan slaak ik een gilletje van blijdschap, een kleine vliegenzwam, eindelijk! De eerste voor mij van het jaar, ik was al bang er geen meer te zien. Maeve is getriggerd omdat ik op mijn hurken zit en komt naast mij staan. Zij is minder onder de indruk van de paddestoel en wil vooral verder snuffelen. Oké dan, laten we de wandelroute vervolgen, de andere wandelaar is uit het zicht verdween en Maeve en ik genieten van de rust, met de nadruk op genieten, dit is waarom ik een hond wilde. Om samen te genieten van de natuur en het wandelen en dat is precies wat we nu doen!
Het pad komt uit bij een enorm water, het Esmeer. Wauw, dat dit hier zo verscholen ligt, bijzonder! Ook Maeve kijkt haar ogen uit en als we een bankje tegen komen besluit ik hier even pauze te houden. Maeve wil vooral gaten graven en mijn ontbijtkoek uit mijn handen kijken, het blijft toch nog een jonge hond he. Heel lang pauzeren zit er dus niet in en we wandelen verder. Misschien had ze het al geroken, aan het eind van de statige beukenlaan is de parkeerplaats al weer. De herfsttinten spatten van het scherm en het enige dat ik nog hoor is het geritsel van de bladeren onder mijn schoenen. Wat een geluk, deze paaltjesroute langs het Esmeer en door het bos van de toekomst. Een nog redelijk onontdekt natuurgebied waardoor je hier echt van de rust kan genieten.
