Wandelen in Westerbroek
Volgens mijn telefoon is het -4 en schijnt de zon, voor mij het teken om mijn eigen provincie in te trekken. Want waar ik normaal gesproken altijd voor het bos zal kiezen, is het met dit soort weer toch net een tikkeltje magischer op het weidse, Groningse land. Maar waarheen? Natuurmonumenten wijst mij op een route bij Westerbroek, nog geen kwartier rijden voor mij. Laten we dat natuurgebied eens verkennen!
Het is nog geen 9 uur in de ochtend als ik het parkeerterrein van het Van der Valk hotel Westerbroek op rij. Het voelt wat vreemd om hier te parkeren, maar Natuurmonumenten geeft toch echt aan dat dit het startpunt is. Ergens verwacht ik een klein informatiebord maar ergens ook weer niet, dus wandel ik een stukje langs de weg om het natuurgebied te betreden. Het is een lange rechte laan maar met het uitzicht aan weerszijden verre van saai. Er vliegt een buizerd vlak voor mij kalm over en in de verte denk ik een haas te spotten die ook het pad oversteekt. Wat een wild zo dichtbij de stad! Want ja, dit natuurgebied zit enigszins ingepropt tussen allerlei bedrijvigheid. Zo is het de gehele wandeling geen een keer echt stil en ruik je soms bij vlagen de vuilverwerking. Maar dat lijkt de wilde dieren niet te storen want ik zie en hoor er genoeg!
Wilde dieren op de wandelroute
Op de website van Natuurmonumenten stond niet echt duidelijk aangegeven of de route bewegwijzerd was en ik begin steeds meer hoop hierop te verliezen. Wel kom ik de routepaaltjes tegen van het wandelnetwerk Groningen die enige steun bieden. Gelukkig heb ik zo dicht bij de stad genoeg bereik en kan ik aan de hand van het kaartje wel zien welke kant ik op moet. Eerst passeren we nog twee huizen en dan is de beschaving even ver weg. Ik verlaat de laan en kijk uit over een groot bevroren water. Wat een cadeautje deze ochtend, terwijl ik een filmpje maak voor de Insta hoor je het geluid van een roofvogel op de achtergrond en zie je mijn adem in wolkjes door het scherm zweven. Dan besef ik mij pas dat Maeve al op het ijs staat, o gut! Mevrouw haar eerste keer op het ijs en ze is er zelf niet van onder de indruk. Ik wel want ik weet dat dit ijs nog helemaal zo dik niet is en met haar 14 kilo zou ze er zomaar doorheen kunnen krakken. Op haar dooie gemak wandelt ze weer naar de kant en laat mij grijnzend achter. Tot zo ver het ‘bijzondere’ moment dat Maeve voor het eerst op het ijs staat, haha.
Het pad kronkelt om het water heen en dan spot ik Schotse hooglanders in de verte. Leuk! Maeve vindt ze beduidend minder leuk want ze loopt laag met haar staart alert met mij mee en gromt zachtjes. De runderen zijn er niet van onder de indruk en kijken ons nieuwsgierig aan. Ik laat Maeve rustig zitten en samen kijken we even naar deze magnifieke beesten. Dan blijkt dat we gewoon door hun begrazingsgebied moeten lopen! Ojeej, mogen honden hier wel mee, of kan ik het hele stuk weer terug naar de auto lopen? Het bordje geeft aan dat ze aangelijnd mee mag, wat ik raar vindt omdat de hond in dit hele natuurgebied aangelijnd moet zijn maar enfin, ze mag mee! Zo lopen we dus door de bevroren weilanden en zien we vele vogels hun kostje bij elkaar scharrelen.
Wandelroute Westerbroek is leuk!
Dan wijst het pijltje van het wandelnetwerk naar rechts maar betwijfel ik of ik deze wel moet volgen. Mijn intuïtie zegt dat ik rechtdoor moet en Natuurmonumenten ook, dus verlaat ik via een klaphekje de tuin van de Schotse hooglanders en lopen we over een lang, bevroren graspad. Maeve vindt al dat ijs maar geweldig interessant en slaat met haar pootjes op de bevroren plasjes water op het wandelpad. Terwijl zij zich zo vermaakt valt mijn oog op allerlei pootafdrukken die vastgevroren zijn in de grond. Hier hebben reeën gelopen! Meteen hou ik mijn ogen en oren open en speur ik de omgeving af. Helaas voor mij kom ik ze niet tegen, zelfs niet als ik bovenop een kleine heuvel sta en de omgeving eens goed kan scannen. Ik kijk uit over twee grote bevroren plassen en kan alleen maar glimlachen, wat een prachtige ochtend. De wandelroute eindigt weer op de lange laan en zo loop ik voldaan terug naar de parkeerplaats.
De wandelroute Westerbroek is een pareltje om te lopen in de winter; bevroren waters, krakende wandelpaden, ruige Schotse hooglanders en de vele vogels die bezig zijn hun maaltje bij elkaar te scharrelen maken dit tot een klein wintersprookje. Het is natuurlijk jammer dat je de weg en bedrijvigheid overal hoort, daartegenover staat dat ik niemand op de route tegenkwam. Westerbroek kan wel eens een onontdekt pareltje naast Groningen stad zijn.
