Hondenlosloopgebied Gees
Het is ijzig koud op tweede kerstdag, maar dat weerhoudt ons er niet van om naar buiten te gaan. We zijn bij mijn moeder in Hollandscheveld en graag maak ik hier gebruik van om dit stukje Drenthe te ontdekken. Mijn oog was gevallen op een korte paaltjesroute speciaal voor honden. Speciaal voor honden? Jazeker, want op deze natte neuzenroute mag de hond lekker los. Een klein kerstcadeautje voor Maeve. Hoe dichterbij we bij het startpunt komen, hoe meer ik mij verwonder hoe dichtbij mijn moeder eigenlijk woont bij allerlei natuurgebieden die ik nog maar vaag ken. Wat ik wel ken is het Mantingerzand, die tot mijn verbazing niet ver van onze wandelroute ligt. Het is eigenlijk ook maar een klein wereldje. We zijn de tweede auto op de parkeerplaats en terwijl ik Maeve uit de auto haal, hoor ik mijn gezelschap al de nodige geluiden maken in het thema “jeumig wat is het koud’. Het is zeker koud, de muts wordt nog eens goed opgezet, de sjaal wordt aangetrokken en de handschoenen worden tegen elkaar aangewreven. Maeve deert het niks en volgt mij gewillig naar het informatiebord. “Kom, hier begint de route” roep ik naar mijn moeder en vriendin. Gedwee komen ze aangelopen en zo wandelen we via het fietspad naar het bospad. “Toe maar Maeve” zeg ik en los is ze!
Natte neuzenroute Gees
We lopen over een breed, rechts bospad waarop Maeve aarzelend voorop loopt. Chris doet een poging haar aan het rennen te krijgen (en waarschijnlijk zichzelf warm te krijgen) en na enkele pogingen sjeest ze door het bos (Maeve dan, niet Chris). Mijn ogen zijn gefocust op dode takken, ik hoop ijshaar te zien. Omdat drie paar ogen meer zien dan een vertel ik mijn gezelschap van mijn zoektocht en meteen kijkt iedereen de bosjes in. “Is dit het?” Chris wijst iets wits op een tak aan maar nee, dat is ‘gewoon’ schimmel. We hebben ondertussen het brede bospad verlaten voor een smaller pad, tot genoegen van ons allemaal. Ik heb mijn ijshaar missie maar Chris heeft, zoals altijd, haar wildspot missie. Ik herken haar gebaren van langzamer lopen en stil zijn maar mijn moeder heeft er geen erg in en kwebbelt vrolijk verder. De blik die Chris mij vervolgens geeft is goud waard, het is een mix van ergernis, wanhoop en verlegenheid. Mij durft ze wel tot stilte te manen maar mijn moeder is een ander verhaal blijkbaar. Maar als we alle drie het geroffel van een specht horen staan we toch echt even allemaal stil en doen we een poging tot spotten. Helaas, we horen hem wel maar zien hem niet.
Genieten van de stilte
De paaltjesroute is redelijk rechttoe, rechtaan maar toch weet het mij op een verkeerd been te zetten als ik denk dat we al bijna bij de auto zijn maar dit niet waar blijkt te zijn. We mogen nog wat langer door boswachterij Gees dwalen en dat is helemaal geen straf. Ondertussen ben ik redelijk geacclimatiseerd en geniet ik van de kou, wat een cadeautje zo op Tweede Kerstdag. We komen nog een echtpaar tegen met een hond, welke Maeve probeert te imponeren met een enorme stok maar daarmee iedereen tegen de schenen slaat. Zoals je wel begrijpt was niemand echt gecharmeerd van deze actie, ook Maeve niet en dus liepen we rustig verder. Nu kwamen we toch echt uit op het pad terug naar de parkeerplaats. Iedereen is enigszins verbaasd dat we er nu al zijn, tja, het was ook maar een route van 3 kilometer. Maar we hebben wel allemaal even lekker de benen kunnen strekken, hebben een frisse neus gehaald en genoten van de rust en ruimte in Gees. De Natte Neuzenroute was een geslaagde wandeling.
