Wandelen vanuit Valthe
Ik ben de eerste auto op de parkeerplaats, yes. Vlug pak ik mijn spullen, lijn ik Maeve aan en wandel ik naar het beginpunt. Er starten twee paaltjesroutes vanaf hier, maar ik ga voor de rode hunebeddenroute om het aantal kilometers voor Maeve langzaam op te bouwen. De blauwe Valtherspaanroute is een kilometer langer, niet meteen een ramp maar dan bewaar ik die liever voor een later moment. De rode schildjes leiden mij een smal bospad op en daar begint de kleine uitdaging die ‘wandelen met een jonge hond aan de riem’ heet. Maeve heeft energie voor 10 maar moet tijdens de wandeling aan de riem blijven. Ik heb expres al de 5 meter lijn meegenomen en omdat ik ook foto’s wil maken heb ik letterlijk mijn handen vol. Dus besluit ik de riem aan mijn heupriem van mijn rugtas te binden. Zo heb ik toch enigszins mijn handen vrij terwijl ze wel aangelijnd is. Ik vind het goed bedacht van mijzelf.
Het Valtherbos
Het smalle bospad komt uit op een breder pad en als ik rechtsaf moet slaan loop ik naast een betonnen fietspad. Hopelijk hoef ik hier niet al te lang naast te lopen en mijn gebeden worden gehoord, rechtsaf de bosjes in zegt het paaltje. Maar niet voordat ik Maeve toch even stiekem los laat op een kleine open plek in het bos. Naast het fietspad is er ineens een kleine kom in het landschap te zien, er staat een picknickbank en ik besluit dat Maeve hier enigszins veilig haar energie kwijt kan. Zodra ik haar los klik rent ze als een ware speedy gonzales rondjes over het veld. Zo, dan lopen we straks toch een stuk relaxter de wandelroute verder. Na enkele minuten lijn ik haar weer aan en vervolgen we onze route. Over smalle bospaden welteverstaan, mijn favoriete paden.
De hunebedden van het Valtherbos
Niet veel later loop ik een bekend terrein tegemoet en het hoogtepunt van deze wandeling. De hunebedden! Ook Maeve wordt super enthousiast en trekt een sprintje terwijl ik net een foto aan het maken ben en dus ben ik niet snel genoeg om de lijn vast te pakken. Ik zet mij schrap en hoor dan een knappend geluid, het is het einde van het handsvat. Gelukkig betekent het niet het einde van de wandeling want ik heb nog gewoon 5 meter lijn over om vast te houden. Ik maan Maeve tot stil zitten en maak nog wat foto´s van de hunebedden en de omgeving. Ik zag ze vorig jaar nog tijdens mijn Trage Tocht Valthe maar ook nu blijf ik even stil staan om ze nog eens goed te bekijken. Ik pauzeer op precies hetzelfde bankje als tijdens de Trage Tocht maar nu met hond. Een hond die het nodig vindt om in de poep te rollen van een wild dier, top. Dat wordt nog een lange autorit denk ik, maar misschien waait de geur er nog een beetje uit want ik ben pas halverwege de paaltjesroute! We wandelen langs een drietal grafheuvels die mij aan teletubbieland doen denken en slingeren gemoedelijk door het Valtherbos. We kruisen soms een breed bospad en lopen een enkele keer naast het betonnen fietspad, waar ook in deze tijd van het jaar nog genoeg fietsers overheen komen. Een van de laatste smalle, slingerende bospaadjes doet mij dankbaar zijn voor deze wandelroute. Het bruine pad steekt hard af tegen het felgroene mos dat zich naast het wandelpad bevindt, ik hou van dit soort paadjes. Maeve interesseert het maar weinig, zij wil vooral terug naar de auto, 4 kilometer is duidelijk wel genoeg voor haar. Gelukkig voor haar is de auto dichtbij, zelf had ik nog wel wat langer door het Valtherbos willen dwalen, een andere keer. Want er wacht nog een andere paaltjesroute door dit bos op mij.
