De heenreis: ik ben niet voor 1 gat te vangen
Laten we het vooral niet teveel hebben over de heenreis, want dat is een hele blog op zichzelf. Er was ijzel, een code oranje voor noord Nederland, maar net toen die code werd afgekondigd reed ik Overijssel binnen en was ik officieel niet meer in het gevaren gebied. Niet dat dit betekende dat ik geheel ontspannen op Almelo station aan kwam, er was een hachelijk moment voorbij Assen geweest waarbij meerdere auto’s en vrachtwagens van de snelweg waren geraakt en ook ik ineens mijn Twingo geen grip meer voelde hebben. Maar ik zou en moest die tweedaagse wandeling maken, we hadden al met zoveel tegenslag te kampen gehad. Ik kon dit! En gelukkig kon ik dit inderdaad aan, want iets voor 10 uur pikte ik Corine op van het station en stonden we nog geen half uur later op de parkeerplaats van het Hulsbeek. Ons startpunt van de route, alhoewel….
Mijn taken deze twee dagen: Chauffeur en wandelaar
Waar ik normaal gesproken degene ben die alles van te voren uitpluist heb ik mijn gelijke gevonden in Corine. Zij was degene die de wandelroute ontdekt had, het hotel had gevonden en de route in Komoot had geladen. Ik moest ons alleen naar het startpunt rijden en gezellig meelopen, ik ken mindere taken. Nadat ik het thuisfront op de hoogte had gesteld dat ik veilig en wel was aangekomen in Oldenzaal (was ik 10 minuten later vertrokken van huis, dan had ik Groningens stad nooit kunnen verlaten volgens mij) vertrokken we voor de eerste 18 kilometer. Maar welke kant precies op? Die van de wc! Alleen bleek het toiletgebouw dat open was precies aan de andere kant van het meer te liggen, tuurlijk. Gelukkig stonden we niet op knappen dus maakten we een mooi rondje rondom het meer, hielden een plaspauze en gingen opzoek naar een routepaaltje. Welke nog niet zo gemakkelijk te vinden was, ondanks dat Corine de Komoot app aan had staan. Maar waar een wil is, is een weg en verrek, we vonden ons routepaaltje voor de komende 2 dagen.
MIJN VREES: ASFALT HAPPEN​
Thuis had ik natuurlijk al wel het routekaartje bekeken en was ik iet wat huiverig voor het hoge aandeel asfalt. Maar we zouden door 8 natuurgebieden lopen, dat is best een hoog aantal! Maar eenmaal het Hulsbeek achter ons gelaten begon mijn vrees werkelijkheid te worden. We wandelde wel wat over onverharde paadjes maar voor we het wisten liepen we naast de provinciale autoweg en over het industrieterrein. Maar Corine hielt de moed erin, beter dat we hier in het begin liepen dan dat je hiermee de wandelroute afsloot en dat was ik wel met haar eens. Het eerste bankje aan de bosrand werd meteen onze thee pauze plek om wat gewicht te lozen in Corine haar rugtas. Want waar ik mijn dagrugtas van krap 16 liter had volgepropt tot de max met een pyjama, tandenborstel, lunchtrommel, waterfles, Qwixx en mijn zitflap (een ander kerstcadeau) droeg zij wel wat meer mee en ook ten behoeve van mij. (Dankjewel nog daarvoor Corine.) Voor even ruilden we het asfalt in voor de zachte ondergrond van het bos maar waar we beiden misschien gehoopt hadden op een mooie onverharde wandeling, overheerste het asfalt helaas toch. Al doen de foto’s misschien wat anders vermoeden, maar ik maak ook gewoon liever foto’s van mooie natuurpaadjes dan saaie asfaltwegen.
Dierenvriendjes missie
De wandelpaden waren dus niet helemaal naar onze zin, maar van de vele dierenvrienden die we onderweg tegenkwamen werd ik wel heel gelukkig. Jonge stieren met krulletjes en schattige pony’s met fluffy vacht wisten een lach op mijn gezicht te toveren. We zagen vele roofvogels en je gewone huis-tuin en keukenvogels. Maar ver weg in een weiland zag ik mijn allereerste zwarte zwaan en bij een woonhuis spotten we een groene specht. Op dag twee wist Corine zelfs een haas in een weiland te vinden en toen bleef er nog maar een dier over waarvan ik verwachtte die nog wel te kunnen zien: de ree. En ja hoor, in een weiland rende een koppeltje voorbij, dierenvriendjes missie geslaagd!
Geen tent, wel een ligbad
Dag 1 verliep droog, maar dat deed onze hunkering naar een warm bad niet afnemen. De laatste kilometers waren toch stiekem even doorzetten, het was al een aantal maanden geleden dat ik meer als 5 kilometer gelopen had. Ook voor Corine was het even afwachten of haar rug het al wel helemaal zou trekken. Maar om 4 uur kwamen we aan bij ons hotel en dachten we even snel in te checken en het bad te laten vol lopen. Totdat de voordeur niet open ging en het er binnen akelig donker uit zag, ojee. Een oudere meneer sloeg het vanaf de weg allemaal gade en besloot ons een handje te helpen door te vertellen dat er ook een zijdeur was. We bedankten hem vriendelijk en liepen om het gebouw heen en daar was inderdaad een deur die wel open ging. Hoera! Na het inchecken heb ik wel een half uur op het bed gelegen om even bij te komen, het is wat. Maar toen was het tijd om het bad vol te laten lopen, wat een luxe! Om 18 uur konden we ons gereserveerde eten ophalen en dineerden we samen op de hotelkamer. Dat is eens wat anders dan buiten koken op een gasbrandertje. De volgende ochtend hadden we nog een uitgebreid ontbijt en om 10 uur verlieten we toch echt ons hotel om de Loakgang af te maken.
Dag 2 op de Loakgang: mijn favoriet
p de kaart had ik al gezien dat we een tof natuurgebied in zouden gaan. We zouden zelfs het hoogste punt van Twente bereiken, daar moest en zouden we een selfie maken. We slingerden rond de Tankenberg en vergaapten ons aan het landschap. Toen we ook nog eens langs een paalkampeerplaats kwamen waar een stel net bezig was de Hubba Hubba tent in te pakken, wisten we, hier komen we nog een keer naar terug. Maar waar was nou dat hoogste punt, waren we er al voorbij? Nee, want de weg ging omhoog en daar stond ineens een koepeltje boven op een nog hogere heuvel, we made it! En alsof dat het startsein was voor de weergoden om de watersluizen op een kiertje te zetten. Het miezert als we het hoogste punt van Twente verlaten en het houdt niet meer op met miezeren totdat we bij de auto aankomen. Maar dan zijn onze wandelbroeken al doorweekt, evenals mijn jas en muts. De lol is er op het einde wel een beetje af, we sjokken door oneindige woonwijken en raken ook nog even de markering kwijt. Gelukkig is daar de Komoot app en vinden we snel het pad weer terug. De bossen van het Hulsbeek komen als geroepen, maar echt genieten doen we toch niet. We willen vooral plassen bij het toiletgebouw en de warmte van de auto opzoeken. Eigenlijk gaat de wandelroute nog helemaal om het Hulsbeek heen, maar gezien onze natte staat laten we dat stukje voor wat het is. Precies als we van het toiletgebouw naar de auto lopen is het droog, maar dan is het voor ons al te laat. De warmte van de auto lonkt
Het eindoordeel over de Loakgang
Het vele asfalt, de woonwijken, industrieterreinen, het had allemaal vergeven kunnen worden als we uren door bossen en heide hadden kunnen struinen. Maar helaas, de 8 natuurgebieden die genoemd worden zie je allemaal, maar ook net weer niet. Het stuk rondom de Tankenberg was voor mij het hoogtepunt, dat paalkampeerterrein staat in mijn geheugen gegrift. Het stuk voor het Hulsbeek was ronduit vervelend, een en al woonwijken en dat in de regen, daar doe je niemand een plezier mee. Maar voordat je nu denkt dat ik het verschrikkelijk vond, dat vond ik het dus eigenlijk helemaal niet! De wandelroute zelf was misschien niet hetgeen wat ik ervan verwacht had. Maar het wandelen zelf was heerlijk, inspirerend en motiverend. Twee dagen lang bestond mijn leven even uit wandelen, eten, drinken, slapen en lachen. Dat klinkt toch gewoon heerlijk?! Voor de wandelroute hoef je het naar mijn mening niet te doen, maar de wandelervaring was heerlijk.
