Paaltjesroute in de Appèlbergen
De Appèlbergen paaltjesroute van Staatsbosbeheer is tot op heden de enige wandelroute waar ik op de fiets bij het startpunt verscheen. Jaren terug, toen ik nog geen auto had en de natuur rondom de stad Groningen maar vaag kende, was deze paaltjesroute mijn kennismaking met dit mooie natuurgebied dichtbij de stad. Dit keer stapte ik niet op de fiets maar pakte ik de auto, want dit keer ging er een hond mee. Ik ontdek al snel dat je met de fiets toch iets comfortabeler aankomt, in de auto is het vooral een kwestie van gaten ontwijken. De onverharde toegangsweg naar de parkeerplaats van paviljoen Appèlbergen kan wel een kleine opknapbeurt gebruiken zeg maar. Er staan al een aantal auto’s en ik zie een groepje ouderen met Nordic Walkingsticks klaar staan, heb ik het net verkeerd getimed. Als ik Maeve uit de auto haal vertrekt het groepje en volgen zij meteen de gele paaltjes, shit hé. Zo kan ik Maeve niet los laten want die gaat geheid naar die oude mensjes toe en daar zit niemand op te wachten. Dus loop ik precies de andere kant op en laat Maeve even rennen om haar eerste energie eruit te krijgen. Dan draai ik mij om en pak de paaltjesroute op, hopelijk heb ik de oude mensjes genoeg voorsprong gegeven.
Wandelen in de Appèlbergen
Ik start bijna aan het eindpunt van de officiële route want al snel moet ik de onverharde weg oversteken en loop ik via een bospad in de richting van het paviljoen. De verleiding om nu al een warme chocomelk to go te halen is groot maar ik weersta hem, ik ben tenslotte pas net begonnen. Dan sta ik niet veel later aan het officiële startpunt en komen de eerste oudere mensen met nordic walkingsticks alweer aangelopen, of zij waren zo vlug of ik was zo langzaam. (Waarschijnlijk het laatste.) Met een gerust hart laat ik Maeve weer los en geniet ik van de stijf bevroren grond onder mij. Al snel ben ik de gele paaltjes kwijt en kom ik uit bij een kleine zandvlakte midden tussen de bomen. Het uitgelezen moment om Maeve haar zoomies vrij baan te geven, maar na een paar sprintjes is ze er wel weer klaar mee. Alsof ook zij zegt, ‘kom op, laten we de paaltjesroute terug zoeken’. Een ander stel loopt ook over de zandvlakte en hoor en zie ik even later ook zoeken naar de route. Gelukkig liep ik hier al eens eerder en weet ik welke kant ik op moet. Zij lopen in tegengestelde richting maar pakken niet veel later de route weer de juiste richting op. Het voordeel van zo’n relatief klein natuurgebied zullen we maar zeggen.
Ultieme wandelroute voor hondeneigenaren
Dan kom ik een paaltje tegen op de grond en een paar meter verderop ligt er een in de sloot, wat is hier aan de hand? Wil iemand niet dat mensen deze route lopen ofzo? Ook de wandelpaden werken niet echt mee, het is een grote blubber bende en best wel een uitdaging om droge voeten te houden. Op een punt is het wel heel erg, zelfs Maeve kijkt mij aarzelend aan. Maar we zetten door en voor we het weten lopen we over het mooiste stuk van de Appèlbergen, althans naar mijn mening. Het heeft toch altijd wel iets, een open gebied met water en dode bomen en dan zeker in iet wat mistige omstandigheden. Ik geniet volop en voor ik het weet ben ik alweer bij ‘mijn’ beginpunt, waar Maeve nog even een spelmoment heeft met twee andere honden. Die ligt de rest van de dag lekker te slapen. In tegenstelling tot mij, ik heb wel zin in wat kilometers meer, maar ik moet nog even geduld hebben.
