Wandelen in de Soesterduinen
Als je beste vriendin in Haarlem woont is afspreken best een opgaaf. Tenzij je een soort van in het midden afspreekt, in de Soesterduinen bijvoorbeeld. Oke, voor mij is het nog steeds het verst reizen, maar dat heb ik er wel voor over. Want op een zonovergoten zondag mocht ik weer eens voet zetten in de Soesterduinen EN mijn beste vriendin na een half jaar weer in levende lijven zien. Ik had het al helemaal uitgedacht, we zouden afspreken op station Soest-Zuid en vanaf daar naar de Soesterduinen lopen om de blauwe paaltjesroute van 5.5 kilometer te wandelen. Deel een van het verhaal ging perfect volgens plan, na een kleine 2.5 uur in de trein te hebben gezeten stapte ik uit op station Soest-Zuid waar Karin al op mij stond te wachten. En een grote groep mensen van middelbare leeftijd die overduidelijk ook gingen wandelen in de Soesterduinen. We grapten dat we zo konden aansluiten maar besloten toch snel door te lopen om een kleine voorsprong te houden.
Slecht idee, we bleken compleet de verkeerde kant op te lopen en toen Karin achterom keek zag ze het groepje wandelaars een andere kant op lopen. Hmm, ook Google Maps gaf aan dat we de andere kant op moesten en schoorvoetend staken we de straat over in de juiste richting. Eenmaal op de goede weg was het onmogelijk om niet te weten waar we heen moesten, de parkeerhulpen wezen de auto’s verder, P1 stond vol, om half elf s’ochtends, holy shit… Overal waar je keek stonden auto’s en hoe dichterbij de ingang naar de Lange Duinen, hoe meer mensen er op doemden. Hele gezinnen inclusief honden stonden bij de Brasserie, hardlopers renden je tegemoet en ook de nodige fietsers werden door ons gespot. Het rijk voor ons alleen hadden we zeker niet, gelukkig bleken de Lange Duinen groot genoeg om enigszins het gevoel van ruimte te geven.
Paaltjesroute Soesterduinen
Voordat we over de Lange Duinen liepen was er nog sprake van een kleine desoriëntatie. Ik had namelijk een blauw paaltje gezien en wilde al vrolijk rechtsaf slaan, maar Karin zag juist links een blauw paaltje en wees mij op het feit dat ‘mijn’ paaltje aan de verkeerde kant van het wandelpad stond. Hmm, misschien had ze gelijk ook, dus sloegen we linksaf maar ook daar sloeg al snel de twijfel toe. Bij het begin van een duin stond een blauw paaltje die in mijn ogen aan gaf dat we omhoog moesten. Maar eenmaal op de duin was er in de verste verte geen blauw paaltje meer te zien. Maar wel een prachtige, zonnige zandvlakte zo ver als het oog reikte. Dat vond ik dan ook wel weer wat waard, maar we kwamen hier natuurlijk ook voor de blauwe paaltjesroute. Dus gingen we even verderop weer naar beneden en volgden we braaf de blauwe paaltjes. De route ging precies om de zandvlakte heen en dat vond ik eigenlijk wel wat jammer gezien het prachtige weer. Maar met regenachtige dagen kan ik mij voorstellen dat dit juist een heerlijke route is. Wij besloten in ieder geval de zandvlakte op te lopen en op een kleine stuifduin vol in de zon te gaan zitten en te genieten van het uitzicht. We speelden het spelletje “ra ra, bij wie hoort welke hond” want de Lange Duinen is losloopgebied en dat is op een zonnige zondag maar al te duidelijk te zien. Hier ga ik zeker met Maeve terug komen, maar dan niet op een zondag.
Genieten op de Lange Duinen
Want wat was het er druk, het was op zich niet storend omdat wij ook lekker aan het bijkletsen waren, maar als ik hier alleen was geweest was ik wel snel van de route afgeweken. Aan de wandelpaden lag het niet, deze waren heerlijk, je kon precies met z’n tweetjes naast elkaar lopen en slingerde vrolijk door het bos, soms heuveltje op en heuveltje af. De zandvlakte was op deze dag echt schitterend maar ook druk in gebruik door gezinnen, honden en paarden. Maar ja, wat wil je anders op zo’n zonnige dag in januari. Wij hebben tenslotte ook met z’n tweeën genoten van de Soesterduinen en deze paaltjesroute. En dat gewoon met de trein, heerlijk!
