Wandelen over het Aekingerzand
Waar het zondag nog met bakken uit de hemel kwam, is de lucht op deze maandagochtend blauw en begint het zonnetje steeds feller te schijnen. Ik had het plan om een route rondom het Canadameer te gaan lopen omdat de hond daar los mag. Maar eenmaal aangekomen op de parkeerplaats kan ik de verleiding van de prachtige kale duinen niet weerstaan. Ik pak mijn kans ook omdat Maeve vanaf maart hier niet meer mag komen in verband met het broedseizoen. Dus steek ik de straat over en ga voor de rode paaltjesroute over het Aekingerzand.
Het Aekingerzand is geen onbekend terrein voor mij, ik wandelde er wel eens op eigen houtje toen ik nog in Diever woonde. Maar het was tijdens het Drenthepad dat ik pas echt goed kennis maakte met dit prachtige natuurgebied. Tijdens de Trage Tocht Aekingerzand ontdekte ik nieuwe paadjes en ik was benieuwd of de rode paaltjesroute van Staatsbosbeheer mij nog kon verrassen. Het begin van de route was bekend maar daardoor niet minder mooi. De Kale Duinen is zo’n fantastisch natuurgebied en dat vond Maeve ook, ze keek haar ogen uit. Los zand is een van haar favoriete ondergrondsoorten en het was dan ook een ware uitdaging voor zowel haar als mij om hier gewoon rustig overheen te wandelen. Aan haar hoofd kon ik al zien wanneer haar gekke bui weer begon en dan was het aan mij om te zorgen dat ik niet duizelig werd van het draaien van alle rondjes. Gelukkig waren alle kleine duinen een welkome afleiding van de zandbak, want het liefst wandelde ze over de richeltjes om zich vervolgens geheel te laten overdonderen door het uitzicht. Maeve vond het fantastisch!
Paaltjesroute Kale Duinen
De paden zijn in het begin lang en recht maar dat is dit keer niet zo erg, want zo heb je alle tijd om te genieten van het landschap om je heen. Op een gegeven moment pak je een afslag en wandel je ineens dwars door de Kale Duinen heen. Een fijne bijkomstigheid is de beschutting die de duinen brengen, want er staat toch wel een flink windje. Over een soort karrespoor vervolgen we de route en veranderd het landschap langzaam maar zeker van een grote zandbak naar een meer heideachtig terrein. Dan spot ik in de verte de uitkijktoren van het Aekingerzand. Wow, zijn we al zover in het natuurgebied? Waar het in het hoogseizoen een komen en gaan is van de fietstoeristen kan ik nu rustig op het fietspad lopen. Maeve mag model staan voor de uitkijktoren, deze toren is toch een beetje de Eifeltoren van het Aekingerzand. Beklimmen doen we de toren niet, als excuus heb ik Maeve die nog niet zoveel trappen mag lopen. Heel erg vind ik het zelf ook niet, de Kale Duinen zijn ook vanaf de grond al indrukwekkend genoeg.
Aekingerzand of Kale Duinen, je moet er zijn geweest
Wat ook indrukwekkend is is de wind die ineens flink aangetrokken lijkt te zijn. We lopen er recht tegenin en het enige dat ik nog hoor is het suizen van de wind. Maeve loopt dapper voorop en kijkt nieuwsgierig naar het donkerblauwe water dat in golfjes naar het wandelpad loopt. Dit water hier ken ik helemaal niet, leuk, nieuw terrein! Ook Maeve vindt het water interessant en zou het liefst aan de waterkant blijven lopen, ware het niet dat dat voor mij natte voeten zou betekenen. Het wandelpad is aardig modderig geworden en op een gegeven moment heeft iemand met planken en stenen een pad gecreëerd om toch nog droog de overkant te kunnen bereiken. Langzaam lopen we weer terug naar de bekende zandduinen en slingeren we terug naar de parkeerplaats. Zowel Maeve als ik hebben een voldaan gevoel, WAT een prachtige wandeling. Maeve was zichtbaar onder de indruk en heeft de 5.5 kilometer door de zandbak goed volbracht, ondanks de verleidingen van het losse zand. En ik, ik ben trots op mezelf dat ik de 5.5 kilometer met 5 kilo op mijn rug in mijn nieuwe backpack zonder problemen volbracht heb. Dit smaakt naar meer!
