De heenreis: 'je wilde avontuur, dan krijg je avontuur'
Ik rij nog op de ring van Groningen als er een enorme hagelbui los barst, de wegen veranderen in no time in een witte slurrie en de stenen vallen keihard op het dak van de Saxo. Ik zet de radio maar wat harder en rij voorzichtig door. Eenmaal op de A7 rij ik de zon tegemoet en krijg ik zin in ons avontuur. Maar hoe dichterbij ik bij het Buitencentrum van het Drents Friese Wold komt, hoe meer de lucht betrekt. Buienalarm vertelt mij dat er een enorme bui om 12 uur komt, die zit ik dan maar liever uit in de auto. De parkeerplaats wordt in een witte laag gehuld en de hagel veroorzaakt een hels kabaal. Maeve piept zeurderig en loopt onrustig over de achterbank. Ik wilde avontuur en dat kreeg ik, een kort arctisch avontuur. Voordeel van dit weer, er komen 0 andere auto´s het parkeerterrein opgereden wat betekent dat ik de wandelroute voor mij alleen heb.
Wandelen in het Drents Friese Wold
Speciaal voor Maeve had ik besloten om de Natte Neuzenroute van het Drents Friese Wold te lopen. Hij was wel aan de lange kant, meer als 7 kilometer, maar ik zag er ook het voordeel van in. Dan was ze in ieder geval moe genoeg om zich hopelijk netjes in de trekkershut te gedragen. De Natte Neuzenroute was een semi succes, zelf werd ik niet altijd even gelukkig van de wandelpaden die zich of pal naast een autoweg bevonden zonder afscheiding, of moest delen met fietsers en mountainbikers. (Een uitgebreid verslag over de wandelroute vind je in deze blog) Maar Maeve kon haar geluk niet op en rende vrolijk door het bos, deed de voorinspectie in de waterplassen en leek al met al echt heel gelukkig. En als ik naar haar keek terwijl ze zo vrolijk rond liep kon ik niet anders dan breed grijnzen. Hier deed ik het voor, dit is wat ik altijd wilde, een outdoormaatje. En ik lijk haar gevonden te hebben in Maeve.
Trekkershut of sauna?
Als de wandeling erop zit rij ik door naar de camping, deze bevindt zich op nog geen 10 minuten rijden vanaf het buitencentrum. Ik ben ietwat te vroeg maar dat maakt gelukkig niet uit, de receptie is open. Hier krijg ik de sleutels van de hut en mijn privé sanitair, het hoofdgebouw is gesloten maar iets verderop staat een privé sanitair gebouw waar ik gebruik van mag maken, de luxe! De camping is uiteraard verder helemaal leeg, ik zie alleen wat auto’s staan bij enkele recreatiehuisjes maar er is geen tent of caravan te bekennen. Als ik richting de trekkershut rij zie ik een fiets bij het andere trekkershutje staan, heb ik toch buren? Maar als ik een man met een schilderskwast naar buiten zie lopen besef ik mij dat het tweede hutje in onderhoud is. De man werpt een blik op de dolenthousiaste Maeve en vraagt waarom ik haar niet even los laat op het grote kampeerveld. “Uhh, omdat honden aan de lijn moeten blijven volgens de camping voorschriften en omdat ik wel heel zeker weet dat ze niet gaat luisteren na die lange wandeling.” Dit zeg ik uiteraard allemaal niet, wel dat ze al meer als 7 kilometer gewandeld heeft en ze eigenlijk gewoon even moet rusten. De man haalt zijn schouders op en gaat verder met verven, ik installeer ons in de trekkershut. Waar godzijdank een mobiel kacheltje staat. De ramen zijn compleet beslagen en de druppels rollen er vanaf, het lijkt wel een sauna! Ik schakel het kacheltje uit maar na 10 minuten voelt het meteen al een stuk frisser en dus zet ik hem maar weer aan. Maeve is ondertussen braaf gaan zitten op haar kussen en kijkt mij met een vragend hoofd aan. “Wat doen we hier?” Ik geef haar een kluif maar daar heeft ze weinig interesse in, ze springt op het bed en valt op mijn slaapzak in slaap. Ach, wat zal het ook, lekker laten slapen die pup. Kan ik mooi even naar de wc….
Trekkershut met hond: 'het slaapzak incident'
Als ik terugkom van mijn privé sanitair staat Maeve met haar pootjes tegen het raam van de deur. Ze blaft in elk geval niet en dat stemt mij blij. Ik besluit een boek te gaan lezen op bed, ik zet mijn hand neer op de slaapzak om mij voorzichtig op het bed te installeren en iellll, ik voel nattigheid! Maeve heeft op mijn slaapzak geplast! Ah nee, bah! Maeve kijkt mij ondertussen heel zielig aan, ik zucht eventjes en geef haar dan een aai over haar bol. Het is ook allemaal wel heel spannend natuurlijk. Op dat moment ben ik heel blij dat ik een tweede slaapzak heb meegenomen, want dat betekent dat ik in ieder geval in een schone slaapzak kan slapen. Die tweede slaapzak is puur geluk, ik had hem namelijk ingepakt omdat ik niet zeker wist of er een kacheltje zou zijn. Nu kwam het heel handig uit, de andere slaapzak hing ik buiten uit over de waslijn en nam ik af met een nat doekje. Maeve was voorlopig even verbannen van het bed zoals je wel begrijpt. En ik maakte een mentale notitie: wees voorbereid op ‘ongelukjes’.
Het trekkershut leven
De rest van de avond verliep voorspoedig, Maeve at gulzig haar avondeten op en keek vanaf haar mat mij met smekende ogen aan terwijl ik mijn couscous stoofpotje at. Ik las een boek in bed terwijl zij braaf op haar mat lag en om half tien liepen we de laatste ronde. De sterrenhemel was spectaculair en de vogelgeluiden puur genieten. Maeve vond het allemaal maar wat eng, zo in het donker, zonder licht met al die onbekende geluiden. Hier merkte ik meteen dat ze in die zin nog een echte stadshond is. In onze wijk zijn overal lantaarnpalen en hoor je altijd wel auto’s rijden, mensen praten en is het zeker niet donker en stil. Gelukkig deed ze netjes haar behoeften buiten de deur en viel ze daarna meteen als een blok in slaap. De volgende ochtend werden we tegelijk wakker en stonden we om 7 uur al buiten de deur. Het had gevroren maar dat had ik s’ nachts al door gehad. Ondanks het kacheltje had ik het toch wel wat koud gehad en echt lekker geslapen had ik daardoor niet. Maar het deed mij herinneren aan mijn eerste nachtje in mijn trekkerstent en dat zorgde wel voor een kleine glimlach op mijn gezicht. En terwijl we samen ons eerste rondje liepen bleven de gedachtes maar komen: “dit is waar ik het allemaal voor doe, wakker worden en de natuur in lopen, de zon zien opkomen, de rijp op de velden, de verwonderende blik van Maeve, dit is ultiem geluk.”
Eindconclusie van dit trekkershut avontuur
Terug bij de trekkershut was het tijd voor ons ontbijt en daarna het inpakken van de spullen. Het zat er alweer op! Qua trekkershut dan, je begrijpt dat we dit avontuur alleen maar konden afsluiten met een wandeling. Dus reed ik naar de parkeerplaats bij het Aekingermeer en liepen we daar een paaltjesroute waarna Maeve toch echt wel moe was. Eenmaal thuis zocht ze een plekje op in de gang, plofte er neer en kwam er de eerstkomende uren niet vandaan. Mijn kleine avonturier, wat was ik trots op haar!
Dingen die je van te voren wil weten
- Er zijn 2 trekkershutten beschikbaar op camping Drentheland, naast nog vele andere luxe accomodaties en uiteraard de kampeervelden
- In de trekkershut zijn honden toegestaan, tegen een kleine betaling, maar daarvoor ontvang je ook wat lekkers voor je hond.
- In het najaar kun je een klein elektrisch kacheltje verwachten.
- Vanaf de camping starten verschillende paaltjesroutes, maar het Aekingerzand en het Buitencentrum Drents Friese Wold bevinden zich op nog geen 10 minuten rijden met de auto.
