Het is misschien niet het meest bekende stukje van Drenthe, maar het herbergt wel een uniek natuurgebied. De Kleibosch is de enige in zijn soort in Drenthe en het Drents Landschap heeft er een paaltjesroutes in aangelegd. Startpunt van je wandelroute is de voormalig koren- en oliemolen de Woldzigt, meteen al een plaatje waard. Wandel langs het Peizerdiep met uitzicht op de stad Groningen en treed dan binnen in het historische Kleibosch. Kom je in het voorjaar, dan wordt je door moeder natuur getrakteerd op een tapijt van bosanemonen. En een kleine portie klei aan je schoenen, je loopt tenslotte wel door het Kleibosch.

Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER

Toen ik vanmorgen mijn rondje op social media maakte zag ik een post van het Drents Landschap dat mij op ideeën bracht. Het Kleibosch in Roderwolde zou vol staan met bosanemonen, dat wilde ik zien! De website EindjeominDrenthe vertelde mij dat er ook een wandelroute was uitgezet en dus reed ik in het stralende ochtendzonnetje naar de molen in Roderwolde. Tot voor kort had ik nog nooit van dit dorp gehoord, het was dankzij het Drenthepad dat ik van het bestaan af wist. Voordat ik Maeve uit de auto haal maak ik wat foto’s van de molen en het voormalig haventje. Dan is het tijd om de Komoot app weer aan te zetten en de mannenstem in mijn broekzak weer te verwelkomen. We passeren een klaphekje en dan lopen we op een brede grasdijk waar tot mijn verbazing het bekende paarse routepaaltje van het Drents Landschap staat. Online staat niks over de paaltjesmarkering en daarom had ik de route ingeladen in Komoot. Voor de zekerheid laat ik de app lopen, wie weet is de markering niet meer betrouwbaar. We wandelen over de grasdijk met aan de ene kant het water dat naar het Peizerdiep leidt en aan de andere kant weilanden met daarin een ooievaarsnest. Mijn ogen spotten leven op het nest en iets verderop leven in het weiland. Reeën! Er zitten tientallen meters tussen ons en dus grazen ze ongestoord verder, helaas krijg ik ze daardoor niet scherp op de foto.

Wat ik wel scherp op de foto krijg is het prachtige landschap waarin ik mij bevind. Zeker, het weer helpt ook enorm mee. Met een strakblauwe lucht, een licht briesje en een felle zon waan ik mij bijna in de zomer. Waar ik ook kijk, overal is leven. De eerste vlinders fladderen over het graspad, roofvogels cirkelen boven de eeuwenoude eikenbomen, koeien grazen rustig in het weiland terwijl de kikkers luid kabaal maken in het water. Wat ook kabaal maakt zijn de auto’s op de A7, dat is helaas de keerzijde van dit prachtige open landschap. Maar zodra ik het bos betreed verstomt het geluid, van de auto’s wel te verstaan. Maeve bromt achter mij, terwijl ik een filmpje probeer te maken van een ooievaar die zich rustig door het weiland begeeft, probeer ik te achterhalen waar ze op reageert. Twee grote zwerfkeien bevinden zich aan de rand van het wandelpad, ze staan er inderdaad vrij random. Als een held op sokken volgt Maeve mij, ik moet voorop. Relax leun ik tegen de eerste steen, aarzelend komt ze dichterbij en besnuffelt de zwerfsteen. De tweede steen is daarna niet meer zo eng en dus kunnen we onze route vervolgen.

Waar blijven die bosanemomen toch, vraag ik mij af. Terwijl ik door de klei glibber probeer ik de witte bloemetjes te spotten. Ja! Daar zijn ze. Naast het wandelpad groeien enkele bosanemomen, ik maak wat foto’s maar ben toch nog lichtelijk teleurgesteld. Over een brede eikenlaan vervolg ik de paaltjesroute en dan moet ik linksaf, weer een bos in en dan valt mijn mond bijna open. Letterlijk de gehele bosvloer is begroeid met witte bloemen. Wauw! Wat een sprookje zeg. Wel moet ik goed opletten waar ik mijn voeten neerzet, het Kleibosch doet zijn naam eer aan. De camera komt weer uit de jaszak en ik ga los. Maeve staat ongeduldig te wachten en is blij als ik hem weer opberg en achter haar aan loop. Veel te snel verlaten we alweer het sprookjesbos en wandelen we terug naar de grasdijk en daarmee terug naar de auto.