Drie keer eerder deden Corine en ik een poging tot het maken van de tweedaagse Nivon trektocht. Corona, storm Eunice en kwakkelende lichamen gooiden roet in het eten. Maar het laatste weekend van april was het dan toch eindelijk zo ver! Ook al was ik niet helemaal fit (een kleine verkoudheid welke ik als souvenir uit Gent had meegenomen) het zou en moest doorgaan. Met een strip ibuprofen in de tas en de zakken vol met laurierdropjes reed ik zaterdagochtend naar station Meppel waar Corine al op mij stond te wachten. Ben je klaar om je in ons avontuur te laten onderdompelen?
Een nieuw begin over bekende paden
Met een bijna privé busje (er zat één andere passagier in) werden we afgezet in het centrum van Ruinen. In de bus had Corine al verklapt dat dag 1 van de Nivon trektocht een etappe van het Drenthepad was. Geen verrassingen voor mij dus, maar eigenlijk vond ik het best wel een leuk idee. De symboliek ontging mij niet, het was letterlijk het oude, vertrouwde achter mij laten om het nieuwe te ontdekken. Dag twee zou namelijk het Maarten van Rossumpad volgen en die was nieuw voor mij. Voordeel van het weten hoe de route loopt is dat we eerst een pitstop maakten bij de Coop in Ruinen om nog wat snacks in te slaan voor onderweg. Hier liet ik Corine ook een professionele blik werpen op mijn rugtas. Het was de eerste keer dat ik met een rugtas van 8 kilo liep en ik was niet geheel zeker of ik hem zelf wel goed afgesteld had. Er werd nog het een en ander verstelt en toen was het tijd om echt te gaan lopen.
Over in twijfel gesteld worden maar wel taart krijgen
Al gaandeweg begon ik meer en meer van de route te herinneren en vertelde ik Corine geregeld korte anekdotes over toen ik deze etappe twee jaar geleden van het Drenthepad liep. Toen werd er bijvoorbeeld geen mest uitgereden op de akkers of geploegd. Corine voorziet dat we een sprintje moeten trekken om de rook- en stankwolken te vermijden maar gelukkig voor ons kunnen we rustig onze weg vervolgen. Waar ik tijdens het Drenthepad oog in oog stond met een enorme buizerd worden we nu getrakteerd op een kleine kudde reeën. Ondertussen hebben we beiden onze jas uitgedaan want het zonnetje is gaan schijnen. “Hé, dan komen we volgens mij ook langs het theehuis Anserdennen”. Blijkbaar vertrouwd Corine niet helemaal op mijn geheugen en zoekt ze het op op de kaart. “Je hebt gelijk en het is nog best dichtbij ook.” Ik neem het gebrek aan vertrouwen voor lief want het betekent dat ik eindelijk een keer een bezoek kan brengen aan het theehuis!
Toen ik het Drenthepad liep was corona net gearriveerd in Nederland en ging alle horeca op slot. Het theehuis Anserdennen heb ik dus links moeten laten liggen. Ook al is het nog vroeg op de route, we besluiten hier te pauzeren en gaan voor een Bionade vlierbes met een stuk huisgemaakte taart. Appeltaart met slagroom voor mij, kwarktaart voor Corine, het blijkt onze lunch te zijn want we zitten bommetje vol als we vertrekken.
Drukte op het Drenthepad
In het theehuis Anserdennen kwamen we er al snel achter dat we niet alleen op het Drenthepad waren. Een groepje vrouwen van middelbare leeftijd heeft het Nivon routegidsje midden op tafel liggen en vertrekken enkele minuten voor ons. Als we een open vlakte tegemoet lopen verzucht Corine dat we ze waarschijnlijk moeten gaan inhalen later. Maar echt op ze inlopen doen we niet, tot zij stil staan op een kruising richting een rustpunt maar vervolgens toch doorlopen. Het is hier dat wij midden in hun groepje belanden maar het lukt ons niet de kopgroep in te halen. Over het brede zandpad stappen zij stevig door en laten zij zich klaarblijkelijk niet afremmen door de langzamere mensen uit hun groep. Zo midden in een groepje lopen is niet echt ideaal en we zijn dan ook blij als de kopgroep toch even besluit stil te staan om te wachten op de rest. We zetten eventjes aan om uit te lopen maar we blijken ze hier voor het laatst gezien te hebben. Wat fijn is ook want we lopen het prachtige landgoed Rheebruggen in Uffelte in. Hier wandelen we door een sprookjesachtige bospad welke we veel te snel moeten verlaten om via een asfaltweg Uffelte binnen te lopen.
Uffelte City: the place to be
We zijn toe aan een bankje en laten er nou genoeg staan in Uffelte. Terwijl Corine de kaart bestudeerd verstuur ik een ansichtkaart aan mijn beste vriendin die uit Uffelte komt. Niet met pen en papier maar gewoon digitaal, via een informatiezuil bij de bankjes kies ik een prachtige ansichtkaart met een berglandschap zo uit Oostenrijk geplukt met de begeleidende tekst ´Groeten uit Uffelte´. Ik moet grinniken om deze grap en heb moeite om Karin niet meteen een appje te doen. “Nog maar 5 kilometer tot het Hunehuis” zegt Corine. Echt waar? Zijn we al zo dichtbij? Toch moet ik nodig plassen en besluit ik het niet nog 5 kilometer lang op te houden. Ik trek de stoute schoenen aan en besluit aan te bellen bij Karin haar ouders die in Uffelte wonen. Enigszins spannend vind ik het toch wel een beetje, wat als ze mij niet herkennen, dan wordt het een ongemakkelijke situatie. Maar Karin haar vader reageert meteen vrolijk, natuurlijk mag ik gebruik maken van hun toilet. De halve familie blijkt aan de keukentafel te zitten en iedereen moet lachen als ik nog even gedag zeg. Zo kan ik de laatste 5 kilometer met gemak aan!
De plaggenhut: home sweet home
De klinkers gaan spontaan over in een zandweg en dan begint misschien wel het mooiste stuk van de etappe. Vanaf hier is het 100% onverhard en slingeren we door het bos, langs de hei richting het Hunehuis. De mensen die we eerder tegenkwamen op de route zijn al druk bezig met hun tent op te zetten, wij lopen door naar de receptie en melden ons voor de kamer. Een uiterst vriendelijke man (welke mij sterk doet denken aan mijn schoonvader) maakt ons wegwijs in het huis, vertelt kort wat over de geschiedenis van het Hunehuis en brengt ons daarna naar onze kamer. Corine was benieuwd wat ik van de kamer zou vinden, tja, wat is er van te vinden? Er staat een bed, een stoel een kast en een wasbakje. En oja, een ienieminie foto in een grote lijst van een plaggenhut. Niet geheel toeval want onze kamer heet ook de plaggenhut. Beter dan ‘De Kerk’ die zich twee deuren verderop bevindt, ik denk dat we ons daar minder thuis hadden gevoeld, haha. Nadat we ons geïnstalleerd hebben blijven we wat hangen op bed tot het avondeten. Gevulde pasta met tomaatjes en geitenkaas, binnen 5 minuten zitten we aan tafel. Een biertje voor mij, een cola voor Corine, tijd om te proosten op dag 1. Het uitzicht is fenomenaal, we kijken uit op het Holtingerveld, dat kon minder.
Kinderen, paarden, fietsers, motoren en wij
We worden gewekt door rennende kinderen over de gang. De timing van ons Nivon trektocht avontuur is iet wat ongelukkig. Het is meivakantie en dus lijkt het halve hunehuis vol te zitten met jonge gezinnen. We timen ons ontbijt daarentegen wel perfect, de gezinnen zijn al aan het opruimen als wij onze havermoutpap klaarmaken. Weer is ‘onze’ tafel aan het raam vrij en zo ontbijten we weer met een uitzicht waar je u tegen zegt. Lang blijven we niet hangen in het Hunehuis, nadat we alles opgeruimd hebben en de tassen hebben ingepakt checken we uit en vervolgen we onze route.
We wisselen het Drenthepad in voor het Maarten van Rossumpad en beginnen met een hunebed. Een hunebed die overgenomen is door kleine kindjes, een uitgebreide fotoshoot zit er dus voor ons niet in. We schieten een klein pad over de hei in en langzaam verstomt het geluid van de gezinnen. Daarvoor in de plaats komt hoef getrappel en even later brullende motoren. We vertragen onze pas want het is even de vraag of de motorrijders de amazone wel gezien hebben. Het paard is alert maar de voorste bestuurder gelukkig ook. Ze gaan vol in de ankers wat een grote stofwolk veroorzaakt. Ze zetten hun motoren uit en laten de amazone passeren. Wauw, dit is zoals het hoort zeggen we tegen elkaar. Als wij de motorrijders passeren zie ik dat het marechaussees zijn, niet veel later volgt er een terreinwagen van de marechaussee. We wandelen natuurlijk langs de kazerne van Havelte en ook op zondag oefenen ze dus. We houden de kazerne aan de rechterhand terwijl we het brede zandpad inwisselen voor een verhard fietspad. De weg is lang en bankjes zijn er niet. Daarom besluiten we neer te ploffen aan de rand van een groot grasveld. Het is hier dat Corine de kaart er weer bij pakt en niet zulk leuk nieuws brengt.
An applepie a day keeps the doctor away
We zullen dit fietspad praktisch tot aan Steenwijk moeten volgen. Het alternatief is de mulle brede zandweg maar ook dat spreekt ons niet echt aan. Om het leed te verzachten vindt Corine een horecastop in Kallenkote. Theeschenkerij Maargies Hoeve op een boerderij waar je geitjes kan aaien en taart kan eten. Ik ben voor! Weer ga ik voor de appeltaart met slagroom en Corine voor een monchoutaartje. Deze appeltaart is lekkerder dan die van gisteren besluit ik. Als het op is wandelen we nog even het erf op waar ik kalfjes aai en Corine langs het kerkje voor alle godsdiensten gaat en varkentjes bezoekt. Een geslaagde stop op deze etappe, want de rest is niet bijster interessant. Nivon probeert ons nog enigszins door het groen van Steenwijk te sturen, wat we uiteraard waarderen, maar we zijn wel een beetje klaar het met het asfalt. Als vervolgens een steegje afgesloten is waar onze wandelroute doorheen loopt, zijn we er wel klaar mee. We besluiten de borden station Steenwijk te volgen en de eventuele stadswandeling te laten voor wat het is. Onze timing is perfect want we hoeven niet te rennen voor de trein maar ook niet ellenlang te wachten. Met gemixte gevoelens sluiten we de Nivon trektocht af.
Nivon Hunehuis trektocht: ons eindoordeel
Ik had eigenlijk 0 verwachtingen van de Nivon Trektocht, ik vond het vooral heel leuk om weer twee dagen achter elkaar te gaan wandelen. De kaart die je erbij koopt geeft een avontuurlijke touch, is een mooie prop voor je foto’s en voorziet je van enkele leuke weetjes en bezienswaardigheden. Voor de routebeschrijving zelf hoef je het niet per se te doen, je kan gewoon de uitstekende markering van het Drenthepad en het Maarten van Rossumpad volgen. Maar wil je de volledige experience en ook de extra rondjes erbij pakken om je dagetappes op te krikken naar respectievelijk 20 en 16 kilometer, dan moet je de kaart gewoon hebben.
Dag 1 was in onze ogen toch wel de mooiste dag, ook al zat hier aardig wat asfalt in. Dag 2 viel ons wel heel erg tegen omdat het eigenlijk praktisch een rechte lijn naar Steenwijk was terwijl je aan de rand van het natuurgebied liep. Het bos riep ons maar we moesten op het fietspad blijven. Ons verblijf in het Hunehuis was prettig en van de horeca onderweg werden we blij. Al met al een leuke ervaring maar ben je enigszins bekend in Drenthe, ontwerp dan vooral lekker zelf je route en boek een overnachting in het Hunehuis.
