Wandelen vanuit Tynaarlo
Het is vroeg, 7 uur s´ ochtends welteverstaan en dat op een zondag! Ik heb bij wijze van experiment met Maeve in de tent achterin de tuin geslapen en bij kamperen hoort nou eenmaal wakker worden met de vogeltjes. Een vast ritueel hierbij is tevens om de ochtend te starten met een mooie wandeling, precies voordat de meute wakker is en de natuur intrekt. Dat lijkt ook nu goed gelukt te zijn, er staat één andere auto op de parkeerplaats. Ik zou willen dat ik kon schrijven dat ik in stilte vertrok maar helaas begint deze wandelroute naast de autoweg. Gelukkig mag ik wel over het onverharde pad in het gras lopen, tot aan de brug over het Westerdiep. Het beloofd een zonnige dag te worden en er hangt een magische nevel boven de velden. Net voor de rotonde van Tynaarlo wijst de route mij een onverhard bospad op, tijd om de stilte op te gaan zoeken!
Een samenkomst van wandelroutes
Maar niet voordat ik eerst semi parallel loop aan de A28, dat is jammer. Toch weet het geluid van een fazant het monotone geluid van de auto´s te overstemmen. En wacht eens even, hoor ik nou alweer een koekoek? Langzaam buigt het pad zich af van de autoweg en wandel ik bekend terrein op. Ik loop in de richting van het restaurant de Drentsche Aa waar zich een houten wegwijzer bevindt met daarop alle richtingen van de verschillende LAW’s en streekpaden die hier samenkomen. Het Pieterpad, het Groot Frieslandpad (wat doet een Friesland pad in Drenthe vraag ik mij nog steeds af) en natuurlijk het Drenthepad! Voor het Drenthepad sloeg ik voor het restaurant linksaf, nu mag ik rechtsaf in de richting van het Siepelveen en de Zeegser Duinen.
Zeegser Duinen en meer
Niet lang geleden liep ik een zelfde soort wandelroute van Eindjeomindrenthe, ‘Rondom Zeegse‘ heette het. Ik vind het leuk om op deze manier de puzzelstukjes in elkaar te leggen en steeds meer inzicht krijg in hoe een gebied in elkaar steekt. Zo wist ik niet dat het Siepelveen zo dichtbij het restaurant de Drentsche Aa lag en je het ook zo kon aanlopen. Weer hoor ik een fazant in de hooilanden en weer zie ik hem niet. De wandelroute maakt een mooi rondje rondom het Siepelveen en door de Zeegser Duinen. Op een bankje vol in de zon neem ik pauze en begin ik aan mijn ontbijt. Hier is het tenminste echt stil, er is geen mens te bekennen. Een zoete geur dringt mijn neus binnen, dat moet de gagel zijn die aan de rand van het veen groeit. Ik sta op, haal mijn hand door het struikgewas en moet glimlachen. Wat een heerlijke geur! Via een smal pad vervolg ik de route en wandel ik terug naar het begin van de lus. Vanaf hier is de route vrij recht toe, recht aan. Via een relatief nieuwe brug steek ik het Zeegser loopje over en wandel ik over het asfalt terug naar de parkeerplaats. De auto van vanmorgen is verdwenen, een nieuwe auto is gearriveerd. Dat zal vanmiddag vast heel anders zijn. Want met het zonnige weer is een wandeling door dit natuurgebied een cadeautje.
