Net buiten de stad Assen ligt het prachtige natuurgebied én nationaal park de Drentsche Aa. Hier slingert het Deurzerdiep idyllisch door het landschap van oude boerderijen, hooilanden en beekdalen. Niet gek dat Staatsbosbeheer hier een paaltjesroute heeft uitgezet. Of beter gezegd, de boswachter zijn eigen boswachterspad heeft gekregen. Begin in het gehucht Deurze en wandel langzaam maar zeker richting de rand van de stad Assen om stilletjes terug te slingeren naar de parkeerplaats. Laat je verrassen door de schoonheid van de omgeving en probeer je jaloezie in toom te houden voor de inwoners van Assen.

Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER.

Binnen drie dagen tijd wandelde ik deze paaltjesroute maar liefst twee keer en dat zegt wat! Op een zonnige zaterdagochtend sprak ik af met een vriendin op de parkeerplaats van zalencentrum de Aanleg in Deurze. Ik stond nog in dubio of ik de gelegenheid zou gebruiken voor een blog, maar we hadden zoveel bij te praten dat ik besloot de wandelroute gewoon nog een keer te lopen zodat ik op gemak foto’s kon maken. Dus stond ik op maandagochtend weer op de parkeerplaats alleen helaas toen met regen. Buienradar belooft mij dat het verder droog zou blijven dus pak ik de spullen in en vertrekken we. Het bospad lijkt nog groener dan zaterdag, het zal de regen wel zijn geweest. De ooievaars zitten nog steeds op hun nest en ook de paarden staan rustig in de wei. Ondanks de bewolking blijft het landschap prachtig, op de akkers zijn vele mensen bezig met het oogsten van graszoden (noem je dat zo; oogsten?) maar verder is er niemand te bekennen. Een grote groep kraaien heeft hun toevlucht gezocht op een andere akker, ze vliegen af en aan vanuit een grote eikenboom. Echt bang zijn ze niet voor ons, ze vliegen net op tijd weg voordat Maeve haar sprong gewaagd heeft. Lang blijft ze ze niet najagen, er lijken in die twee dagen heel wat geuren bijgekomen te zijn want ze neemt echt haar tijd om elke grasspriet en elk bloemetje af te snuffelen. Dat geeft mij weer de tijd om op gemak om mij heen te kijken en te genieten van de omgeving.

Want genieten doe ik, ook nu het niet zulk stralend mooi weer is. De graspaden waar we over wandelen zijn felgroen en worden geflankeerd door hoog fluitenkruid. Ik kan er maar net overheen kijken om ineens een jonge reiger te spotten die beet heeft! Geschrokken vliegt het weg. Het heeft de interesse van Maeve gewekt want die gaat maar al te graag kijken bij het stromende water. Ik gok dat het het Deurzerdiep is, maar zeker weten doe ik het niet. Wel word ik heel blij van de kleine stroomversnellingen die er gecreëerd zijn met stenen, het geeft mij meteen vakantie vibes. Voor het gehucht Schieven kom ik voor een keuzemoment te staan, ga ik voor de 5 of 8 kilometer. Wie mij enigszins kent weet dat dit eigenlijk helemaal geen keuzemoment is. Natuurlijk ga ik voor de 8 kilometer! Weer wandelen we over een mooi graspad dat heerlijk mee meandert met het naastgelegen water. Het graspad ruilen we in voor een fietspad en dan lopen we de stad Assen binnen. Het zou zeker geen straf zijn om aan deze kant van de stad te wonen. Het is op dit stuk van de route dat je even goed moet opletten want hier ontbreekt tot twee keer toe een paaltje. Een snelle blik op de kaart online leert dat zodra het grindpad overgaat op een betonnen fietspad je hier rechtdoor moet en bij het volgende bankje in een bocht rechtsaf gaat. Via smalle wandelpaden laat je Assen weer achter je om aan het laatste deel van de paaltjesroute te beginnen.

Dwars tussen de kale akkers begint onze race tegen de klok. Er hangt echt een enorm donkere wolk boven de stad die onze kant opgeblazen wordt. We stappen stevig door, de beschutting van de bomen tegemoet. Eigenlijk wil ik pauzeren bij het bankje naast de beelden van de oerbewoners (iemand was zo vrij om het iets echter te maken) maar de wind trekt ineens zo aan dat ik besluit dat we maar moeten pauzeren in de auto. In een soort snelwandeltempo lopen we een boslaan in en slaak ik een zucht van verlichting. Als het gaat regenen lopen we in ieder geval beschut. We zijn bijna bij de auto, want de boslaan kondigt het einde van de paaltjesroute aan. Net op tijd bereiken we de auto en genieten we na van dit mooie boswachterspad langs het Deurzerdiep.