Trage Tocht Frederiksoord
De weg erheen is al speciaal, vanuit Groningen word ik via Appelscha, dwars over het Doldersummerveld gestuurd. Het is niet alleen Maeve die haar ogen uitkijkt, helaas voor haar blijft het bij deze blik uit de auto want honden zijn hier op de wandelpaden niet toegestaan. Ik parkeer de auto voor Hotel Frederiksoord en ben klaar om mij te laten verrassen door de omgeving. Totaal onbekend is het niet, ik heb hier ooit op de basisschool nog bomen geplant tijdens de nationale boomplantdag en kennissen van de familie woonden ooit in zo’n schattig klein arbeiderswoninkje. Maar de wandelpaden rondom Frederiksoord zijn mij onbekend. Dus ik kijk meteen al mijn ogen uit in het Sterrebos. Alle paden leiden naar een grote open plek in het bos waar een boom staat met een grote ronde bank eromheen. Het is hier even goed opletten om het juiste wandelpad te kiezen maar al snel loop ik langs de rand van Frederiksoord en wandel ik een grindpad op, weg uit het koloniedorp.
Wandelen rondom Frederiksoord
Er staat echt een flinke wind, maar gelukkig schijnt ook het zonnetje wat het tot prima wandelweer maakt. Al snel loop ik over een smal pad dwars tussen de akkers. In de verte zie ik een man met hond lopen, ze komen onze kant op. Helaas voor ons loopt de hond los en waagt die een sprong naar Maeve. Ik besluit snel door te lopen, geen zin in een confrontatie. Wie ook geen zin heeft in een confrontatie is een slang die ik uit mijn ooghoek spot in de berm. Ik kan mijn ogen niet geloven, een slang! Maeve heeft niks door en ik geef haar het commando zit. Ik heb geen zin dat ze gebeten wordt of nog erger, dat ze besluit hem zelf aan te vallen. Het moment gebruik ik voor een kort filmpje en enkele foto’s welke ik uiteraard meteen doorstuur naar het thuisfront. De jaloersheid spat van het scherm, vooral mijn vriendin kan niet geloven dat ik wéér een slang tegen kom (het is pas de tweede slang in mijn leven). Dat het zandpad lang en recht is boeit mij ineens een stuk minder, ik heb gewoon een slang gezien! Wat ik ook in de verte zie is dezelfde man met dezelfde hond, welke nog steeds los loopt en weer een kleine uitval naar Maeve doet. De man reageert wéér te laat en sleept de hond aan zijn halsband mee. Ook wij lopen weer door, ik heb gewoon geen zin in dit soort mensen, beter is dit de laatste keer dat onze paden elkaar kruisen.
Weldadig wandelen
In de volle wind eet ik mijn broodje pindakaas op een klein bankje dat uitkijkt op het veld. Zo koel ik toch wel snel af dus besluit ik al snel door te lopen. Weer is het een lange bomenlaan maar het ademt de historie van vroeger. Dit was allemaal landbouwkolonie, een experiment om arme mensen, uit voornamelijk het westen van het land, een nieuw, beter bestaan te geven in de 19e eeuw. Onderweg kom ik geregeld informatieborden tegen en de historica in mij wordt enthousiast om meer in deze omgeving te wandelen. (Gelukkig voor mij hebben dezelfde uitgevers van mijn wandelgids ‘Dwalen door Drenthe’ ook het wandelgidsje ‘Weldadig Wandelen’ uitgebracht, die komt zoals je wel begrijpt op mijn wensenlijstje.) Als ik even later een zogenaamd ‘rustpunt’ tegen kom besluit ik mijn twijfels opzij te zetten en voor het eerst eens gebruik te maken van dit speciale punt voor wandelaars. Ik moet ook gewoon best nodig plassen en daarvoor zijn deze punten ook ingericht vertel ik mijzelf. Het rustpunt bevindt zich in een bamboekwekerij die ondertussen wel wat meer lijkt te zijn dan alleen dat. Door de kassen wandel ik samen met Maeve naar het toiletgebouw, het voelt wat ongemakkelijk maar dan kom ik een man tegen. Het blijkt de eigenaar van dit alles te zijn en hij haalt een bakje water voor Maeve terwijl ik even naar de wc ga. Ergens voel ik mij schuldig dat ik alleen gebruik maak van het toilet, maar meer ben ik niet echt nodig, ik heb net nog geluncht. De man vindt het geen probleem en wenst mij nog een prettige wandeling. En prettig werd het zeker.
Dwalen door Drenthe: de Trage Tocht Frederiksoord
Want via een smal pad naast een waterloop wandelen we echt de eenzaamheid tegemoet. Er is hier geen mens te bekennen, het zonnetje schijnt, de wind waait over de velden en het enige gezelschap zijn een drietal Schotse Hooglanders dat bij een groepje bomen rust houdt. Ik besluit ook aan de rand van een bos rust te houden zodat ik uit de wind zit en settel mij op het mos. Nadat Maeve de nabije omgeving geïnspecteerd heeft gaat ze naast mij liggen en dat is het moment dat mijn hart een sprongetje maakt. Dit is ultiem geluk. Alleen wij twee, in een onze kleine bubbel, buiten in de natuur waar we horen te zijn. Waar ik iets minder geluk in had en waar ik iets minder hoorde te zijn was het laatste stuk van de route. Ik was zo verdwaald in mijn eigen hoofd dat ik helemaal de verkeerde kant op wandelde en daarom een stuk langs een autoweg moest lopen om weer op de route te geraken. Wilhelminaoord heb ik dan ook maar kort gezien. Via een rij arbeiderswoningen wandel ik alweer in de richting van het Sterrebos en daarmee naar de parkeerplaats voor Hotel Frederiksoord. Deze wandelroute maakte mij nieuwsgierig naar deze semi onbekende wandelomgeving voor mij. Als ik alle wandelingen uit ‘Dwalen door Drenthe’ gelopen heb, ga ik misschien wel de wandelgids ‘Weldadig Wandelen’ aanschaffen.
