De heenreis naar Natuurkampeerterrein Zanderdennen: het auto avontuur
Avontuur één was de autorit, maar eigenlijk was daar weinig avontuurlijks aan. Maeve gedroeg zich netjes en lag het merendeel van de tijd op de achterbank. Dat biedt perspectief voor onze aankomende vakantie naar Luxemburg. Na een krappe 2 uur rijden we het grindpad op naar het Natuurkampeerterrein. Nadeel van in je eentje kamperen is dat je maar liefst 4x in en uit moet stappen om uiteindelijk op het Natuurkampeerterrein te komen. De Zanderdennen wordt namelijk door twee verschillende hekken afgesloten, een fijne gedachte dat mensen met kwade bedoelingen niet zomaar het terrein op kunnen komen crossen. Maar het betekent ook 4 keer in en uit stappen om de hekken te openen en te sluiten. Voor Maeve een nieuw concept en elke keer als ik weer instapte was ze dolenthousiast dat ik er weer was. Zoals altijd parkeerde ik de auto eerst op de parkeerplaats om een verkennend rondje te maken. Ik had dit keer niet gekozen voor een voorkeursplek en ik was benieuwd naar mijn aangewezen plek en of er misschien niet een nog leuker plekje was.
Plekje 12 is geen plekje 11 maar eigenlijk toch wel
Meteen valt het mij op dat het terrein kleiner is dan ik had gedacht. Op het open veldje staan caravans en busjes netjes aan de rand van het veld geparkeerd met de voorkant naar het midden. Daar wil ik dus sowieso niet staan. Mij was plekje 12 aangewezen, op de kaart leek het een redelijk mooi solo plekje te zijn, in de praktijk was dat wel even heel wat anders. Het plekje moest ik delen met plekje 11 en het iets wat hogere gras moest de scheiding voorstellen. Ook lag het vlak aan het fietspad waar de hele dag toeristen en jonge scholieren overheen fietsen, stond het plekje midden op de dag pal in de zon en stond op de plek tegenover mij een grote caravan. Tot zover mijn privacy. Dit was wel even wennen na mijn mini landgoed ervaring op plekje 11 op natuurkampeerterrein De Dennen. In mijn hoofd noteerde ik nummers van plekjes die mij leuker leken en hoopte ik dat deze nog vrij waren. Bij het informatiebord meldde ik mij aan en klikte ik op de knop ‘pleknummer wijzigen’. Plekje 7 stond er nog tussen, jeej! Maar toen ik het aan klikte dat ik met de tent kwam verdween dit plekje en bleven er nog maar 4 andere plekken over waarvan 2 op dat open veld. Teleurgesteld noteerde ik de nummers van de 2 overige plekken en wandelde ik terug om deze te bekijken. Maar ook op deze plekken had ik directe buren en besloot ik maar gewoon voor plekje 12 te gaan. Je kan het niet altijd zo goed hebben als op plekje 11.
De buren op de Zanderdennen
Ondertussen waren andere mensen ook gearriveerd en hadden zij hun grote SUV op mijn plekje 12 geparkeerd om hun caravan op een andere plek te installeren. Schoorvoetend kwam ik aangereden met mijn Saxo en zei dat ze op mijn plekje stonden. De man reed uiteraard zonder problemen zijn auto weg en zo kon ik mijn kleine basecamp inrichten. Ik had geen zin op uitzicht op de buren dus parkeerde ik mijn tent zo dat ik uitzicht had op het bos (en helaas ook het fietspad, maar dit bleek toch ook wel leuk vermaak te zijn want letterlijk iedere toerist die voorbij fietste maakte een opmerking over die leuke camping midden in het bos). Maeve had zich ondertussen in de bosjes genesteld, het enige schaduwplekje op dat moment. Ik besloot net als de vorige keer de rest van de middag bij de tent door te brengen zodat ze kon wennen aan ons tijdelijke thuis. Het gaf ons ook de gelegenheid om ons te verbazen over onze buren op plekje 11. Eerst dacht ik dat ze een vouwwagen meehadden, maar het bleek een karretje te zijn voor hun enorme tent en al hun spullen. Ik overdrijf niet dat ze echt opgepropt op hun plekje stonden. De tent paste er maar net op en ze waren serieus wel 2 uur bezig om dat ding op te tuigen en vast te zetten met weet ik wel niet hoeveel lijnen. Ondertussen had hun hond er wel genoeg van en piepte en blafte de hele boel bij elkaar. O god, daar gaan we, dacht ik…
Welkom op de hondencamping
Maeve aanschouwde het allemaal rustig vanuit haar bosje en gaf weinig om de andere hond. Ik slaakte een zucht van opluchting. Het halve kampeerterrein bestond uit mensen met honden maar Maeve gedroeg zich voorbeeldig. Zelfs de buren van plekje 11 waren onder de indruk van haar. Het was hun eerste keer kamperen met hun hond en hij had het er duidelijk wel even moeilijk mee. Ze vroegen hoe ik Maeve zo rustig kreeg, maar daar had ik eigenlijk geen antwoord op. Maeve lijkt gewoon een geboren kampeerder te zijn. De rest van ons verblijf hebben we hun hond niet meer gehoord, hij leek het kamperen ook wel leuk te zijn gaan vinden.
Kootwijkerzand om de hoek
Om 17 uur vond ik dat we wel lang genoeg bij de tent hadden gezeten. Tijd om de omgeving een klein beetje te gaan ontdekken! Met het Kootwijkerzand pal naast het natuurkampeerterrein konden we niet anders dan daar een bezoekje aan brengen. Je had er bij moeten zijn om die blik op Maeve haar gezicht te zien. Vol verwondering en blijdschap keek ze uit op het eindeloze zand. Maeve wordt altijd heel gelukkig van los zand en wil het liefst zo hard mogelijk rennen. Helaas mogen honden niet los op het Kootwijkerzand dus moest ik er even aan geloven en had ik een hond aan de longeerlijn in plaats van een paard. Eenmaal wat gekalmeerd settelden we ons midden op de zandvlakte en keken we beiden onze ogen uit. Wat een prachtige natuur. Hier zaten we samen een tijdje tot ik honger begon te krijgen en we terug liepen naar de tent. Om 21 uur deden we nog een laatste ronde en terwijl ik checkte of ik wel Deet in mijn tas had besefte ik mij dat ik nog geen mug gezien had. Wat een verschil met Schoonloo! We hebben serieus ons hele kampeeravontuur geen mug gezien, hallelujah! Waar het aan lag? Misschien de temperatuur?….
Nachttemperaturen van de Sahara
Want o mijn god, wat was het de eerste nacht koud! Ik kreeg flashbacks naar mijn allereerste kampeeravontuur op Natuurkampeerterrein Borger, toen het krap aan 1 graad boven 0 was. Ik begon met een lange pyjamabroek, warme sokken en een t shirt maar al snel trok ik toch ook mijn trui aan, ritste de slaapzak verder dicht en kroop nog meer naar binnen. Voor mijn gevoel heb ik elk uur van de nacht meegekregen, waarbij ik telkens verontrustend naar Maeve keek en mij afvroeg of zij het ook niet koud had. Ze lag opgekruld op haar mat maar had geen behoefte om tegen mij aan te liggen. Ik wilde maar al te graag dat ze bij mij in de slaapzak kwam liggen. Naast de kou werden we ook wakker gehouden door blaffende reeën die in grote getalen aanwezig waren. Het was echt een spookachtig geluid maar gelukkig bleef Maeve stil. Toen ik wakker werd zag ik geen zon op het tentdoek en was ik moed aan het verzamelen om de enigszins warme slaapzak te verlaten. Eenmaal uit de tent bleek het om 8 uur toch al vrij aangenaam te zijn, mijn plekje stond als een van de weinige al in de zon waardoor ik al snel in een T-shirt zat te ontbijten. Waarom kon het s’ nachts niet zo aangenaam zijn?
Wandelen rondom de Zanderdennen
Voor vandaag had ik een Trage Tocht op het programma staan, ik had er thuis speciaal een abonnement op Wandelzoekpagina voor afgesloten en de route in mijn Komoot account geladen. Voor Maeve werd het een kleine uitdaging want ik had gekozen voor de Trage Tocht Kootwijk 2 van 14 kilometer. Ik had expres voor de dinsdag gekozen omdat het de koelste dag zou zijn en koel was het zeker. Daar liep ik dan in mijn korte broek en T-shirt, in de zon was het al snel heet, maar zodra er een wolk voor kwam was het ineens fris (en wolken waren er die dag in overvloed). Met kippenvel at ik mijn broodje op een bankje, met als schamele troost de gedachte dat het voor Maeve in ieder geval niet te warm zou zijn. Ondanks dat het niet zo warm was als verwacht, hielt ik toch om de 1.5 tot 2 uur een kleine drinkpauze waar ze gretig gebruik van maakte. Het laatste stuk was nog even pittig want toen kwam de zon ineens wel tevoorschijn en liepen we midden op het Kootwijkerzand, wat een timing. Gelukkig was dat ook het eindpunt van de route en met dik 14 kilometer in de benen rustten we de rest van de dag uit bij de tent.
Wijziging in de wandelplannen
Thuis was er slecht nieuws, de kat van Chris haar ouders waar we op pasten moest acuut worden ingeslapen nadat het ineens bergafwaarts ging met haar chronisch nierfalen. Chris moest dit helemaal alleen doen en ik zat met een naar gevoel in mijn buik op het Natuurkampeerterrein. Ik had oorspronkelijk 3 nachtjes geboekt, maar besloot de volgende dag het boeltje in te pakken en huiswaarts te keren. De avonden alleen bij de tent vielen mij ook deze keer weer wat zwaar, tel daarbij op dat ik om 19 uur al geen zon meer had mijn plekje en met het vooruitzicht van weer een koude nacht… Maar ik ging niet naar huis voordat ik radio Kootwijk had gezien. Op Instagram komt het veelvuldig voorbij en dus besloot ik dat ik het ook een keer gezien wilde hebben. Google vertelde mij dat het ondertussen betaald parkeren was geworden en dat had ik er dan weer niet per se voor over. Gelukkig zijn er dan aardige Google recensenten die de tip geven van gratis parkeerplaatsen op een half uur lopen. Kijk, dat klinkt als het betere werk. Dus na een interessante autorit dwars door de natuur over een breed grindpad, parkeerde ik de auto bij Hoog Buurlo. Staatsbosbeheer heeft hier verschillende paaltjesroutes uitgezet met alleen de rode route van 12.5 kilometer die langs Radio Kootwijk ging. Maar 12.5 kilometer was voor vandaag wel iets te optimistisch, iets met 25 graden, dwars over heidevelden op de dag na een wandeling van 14 kilometer. Dus maakte ik een screenshot van de kaart van Staatsbosbeheer en flanste ik een eigen route in elkaar. Hoe lang die was? Geen idee….
Natuurkampeerterrein Zanderdennen kan van de bucketlist af
Vandaag was ik iets later vertrokken dan gepland en het zonnetje scheen al uitbundig. Dit kon wel eens een uitdaging worden. We hadden de paden dwars over de hei voor ons alleen, tot we in de buurt kwamen van radio Kootwijk. Daar is het ineens een komen en gaan van fietsers. Het is warm en radio Kootwijk ligt midden op de hei, Maeve had het duidelijk zwaar maar stapte dapper door. Gelukkig konden we pal voor radio Kootwijk in de schaduw even pauze houden (en een uitgebreide fotoshootsessie maar dat terzijde). Grappig om te zien hoe alle fietsers pal voor de deur stoppen, roepen tegen medefietsers dat het dicht is en weer door fietsen. Zo van, ‘nou dat is ook weer van de bucketlist gestreept’. Stiekem gold voor mij ook een beetje hetzelfde, ik had geen intentie om naar binnen te gaan, ik kwam er eigenlijk alleen maar om het eens in het echt te zien (en instagramwaardige foto’s te maken natuurlijk, ghehe). Radio Kootwijk was het doel van deze wandelroute en die was behaalt, tijd om via het bos terug te wandelen naar de auto. Waar ons nog eens een leuke verrassing stond te wachten in de vorm van een ijscokar! Uiteraard deelde ik mijn ijsje met Maeve, dat had ze wel verdiend. Eenmaal terug op de camping at ik een broodje knakworst (welke ik ook deelde met Maeve) en pakte ik op gemak het hele boeltje weer in. Om half vier s’ middags vertrokken we weer naar huis, voldaan en moe. Maeve heeft letterlijk twee dagen bijna alleen maar geslapen en terecht natuurlijk. Zo’n hele autorit, die lange wandelingen (de wandeling naar Radio Kootwijk bleek ook nog eens 7 kilometer te zijn geweest) en alle indrukken op het Natuurkampeerterrein. Dan mag je wel benoemd zijn tot geboren kampeerhond, dat is toch nog best een zware titel om te dragen.
Dingen die je van te voren wil weten
- Natuurkampeerterrein Zanderdennen bevindt zich in Kootwijk in het bos.
- Er is een informatiezuil waar je je kan aanmelden, hier kun je ook je aangewezen plek veranderen.
- Er is stroom op deze camping maar een lange kabel is aan te raden.
- Er is een klein toiletgebouw met 2 wc's, 2 douches en 2 ruimtes met elk 3 wasbakken. De wc-rol neem je zelf mee.
- Vanaf het Natuurkampeerterrein loop je in nog geen 5 minuten het Kootwijkerzand op en je staat natuurlijk gewoon midden in de boswachterij van Kootwijk.
