Wandelen over de Sallandse Heuvelrug
Tijdens mijn eerste verblijf op natuurkampeerterrein de Twilhaar wandelde ik al de Twilhaar wandelroute en bleef de Koningsbeltroute op het verlanglijstje staan. Het laatste weekend van juli streek ik weer neer op het natuurkampeerterrein en had ik als doel de paarse paaltjesroute te lopen. De weersvoorspellingen waren vrij intens, 25+, maar toen ik de tent open ritste was het zwaar bewolkt en begon het zelfs te druppelen. Het werd een rustige ochtend en pas rond half elf vertrokken we vanaf het natuurkampeerterrein naar de paaltjesroute. Je leest het goed, ‘we’, mijn Instagram kampeermaatjes wilden ook wel mee. Er werd wat gegrapt over wandelen in stilte, ‘als je dat graag wilt kan ik prima stil zijn hoor’, maar vrij natuurlijk werden gesprekken afgewisseld met stilte zonder dat het ongemakkelijk was. Vrij vroeg op de wandeling spotte ik een ree, maar hij wist zich zo goed te verstoppen in het struikgewas dat alleen ik hem zag en mijn medewandelaars mij moesten geloven op mijn woord. De paarse paaltjesroute loopt een stuk gelijk op met de rode route, maar toch herkende ik maar niet de paden waar wij over liepen. Pas toen we bij de schaapskooi aankwamen besefte ik mij dat ik de Twilhaar wandeling in tegenovergestelde richting heb gelopen. Achteraf gezien hadden wij dat die dag ook beter kunnen doen met deze wandelroute, want waar we kilometers door het bos liepen terwijl de zon achter de wolken verdwenen was, liepen we het stuk over de heide in de volle zon.
Buitencentrum Sallandse Heuvelrug
We bereikten na krap een uur het Buitencentrum Sallandse Heuvelrug waar ik opperde een taartpauze te houden. Daar zeiden de andere twee geen nee tegen en zo zaten we al snel aan de appelgebak met slagroom, cheesecake en cappuccino en warme chocolademelk met slagroom. Zelf had ik ook verwacht aan een ijskoude Radler te zitten, maar met de miezer had ik meer behoefte aan een warme choco. Als we de wandeling voort willen zetten beseffen we al snel dat we teruglopen naar waar we vandaan kwamen, dit kan niet goed zijn. Gelukkig is er een plattegrond in de buurt en zijn we voorzien van online navigatie waarna we al snel de route weer kunnen oppikken. Als we uitkomen op een toegangsweg naar de heide las ik korte stop in, tijd om de jas uit te trekken! De zon is volop gaan schijnen en vanaf hier wacht alleen nog maar het open landschap van de Sallandse Heuvelrug op ons. De honden krijgen alvast een drinkpauze en dan is het tijd om ons midden op de hei te begeven.
Genieten op de Koningsbeltwandeling
De heide staat al in bloei en dat is verrassend vroeg in het jaar, ik vind het niet zo erg want het uitzicht is geweldig. Even waan ik mij op de Posbank, ‘maar dan met wat minder heuvels’ attendeert Iris. Ach, als je een oog dichtknijpt begint het landschap vanzelf te golven. Mijn hoop is om een slang te spotten, de omstandigheden zijn ideaal, dus blijft mijn blik op de grond gericht. Hierdoor mis ik in eerste instantie de vrouw die op een random plek foto’s aan het maken is. ‘Er staat een ree.’ fluistert Iris en verrek, op enkele meters afstand van het wandelpad staat een ree op zijn dooie gemak te grazen. De vrouw voor ons kan zonder problemen foto’s maken en zelfs doorlopen zonder dat het wegspringt. Ik pak mijn camera erbij, zoom volledig in en heb het ree scherp in beeld. Marleen durft het wat dichterbij te wagen en schiet met haar telefoon mooie foto’s. Pas als één van de honden een geluid maakt (Suus de Jack-Russell heeft een enorm jachtinstinct en heeft moeite haarzelf in bedwang te houden) lijkt de ree ons door te hebben en springt over het zandpad. Maar op zo’n bedeesd tempo dat het wel duidelijk is dat die niet helemaal gezond lijkt te zijn.
Ondertussen is de temperatuur opgelopen en snakken we naar een bankje in de schaduw. Schaduw vinden we, maar een bankje niet dus ploffen we neer op een boomstam in de berm. De honden komen rustig weer op temperatuur en ook wij bereiden ons mentaal voor op het laatste stuk. Want de Koningsbelt is prachtig zo in de zon, maar ook zwaar. Onderweg houden we nog geregeld een korte drinkpauze voor de honden en de eerlijkheid gebieden te zeggen dat het voor de mensen ook niet zo’n slecht idee was. De camping lijkt zo dichtbij, maar tegelijkertijd zo ver weg, als ik heel dramatisch zou willen doen zou ik het bijna een fata morgana kunnen noemen. Maar uiteindelijk bereiken we gelukkig alsnog de camping en daar wordt zeker een koud biertje geopend en proosten we op deze prachtige wandelroute.
