Wandelen vanuit Anloo
Het is vroeg, héél vroeg, om 6 uur s’ ochtends sta ik al op de parkeerplaats bij het informatiecentrum Homanshof. Het beloofd weer een tropische dag te worden dus ga ik zo vroeg mogelijk op pad om toch nog wat kilometers te kunnen maken. Anloo hult zich in stilte terwijl de eerste zonnestralen op de roze gevel vallen van een boerderij. Ik volg de donkerblauwe paaltjes het dorp uit en sla linksaf een breed zandpad op. Hier klik ik Maeve los, die er als een dolblije hond vandoor gaat en het zandpad op en neer scheurt. De zon komt achter ons op en werpt onze schaduw voor ons uit. Het zandpad is lang en weinig verrassend tot we een klein paadje langs een weiland met schapen moeten. Nieuwsgierig kijken ze hun vroege bezoekers aan maar blijven liggen op hun plek, geef ze eens ongelijk. Het paadje wordt smaller en smaller en braamstruiken nemen langzaam het pad over. Zonder kleerscheuren komen we aan op weer een breed zandpad en lopen we tot mijn verbazing terug in de richting van het dorp Anloo. Huh, heb ik ergens een afslag gemist? Een blik op de kaart leert dat de wandeling bestaat uit twee lussen en na het oversteken van de grote weg sta ik aan de start van de tweede grote lus. Laat het avontuur maar komen!
Waar is het Anlooërdiepje?
Alsof het universum mijn gedachten kon lezen, op een paar meter afstand hupst een haas over het pad. Maeve en ik blijven stokstijf staan en genieten van dit moment dat de vroege morgen ons brengt. Als we verder wandelen zie ik geregeld een paar oren boven het gras uitsteken, ik wist niet dat er hier zoveel hazen zaten! Wat ik ook niet wist was dat deze wandeling uit een heleboel lange, brede, rechte zandpaden bestond. Het wordt zo langzamerhand een beetje eentonig en ik vind het jammer dat ik Anlooërdiepje zelf maar weinig zie. Als we aankomen bij het punt waarop we de route kunnen inkorten sta ik even in dubio, zal ik? Maar een pad dwars door het open veld lonkt en ik vind dat ik nog maar weinig hoogtepunten gezien heb en dus vervolg ik de 11 kilometer lange paaltjesroute.
Verrassingen op de paaltjesroute Anlooërdiepje
Wat volgt zijn nog een heleboel lange rechte paden, maar ook prachtige schotse Hooglanders en zelfs een ree. De wandelroute verrast mij als we langs de rand van de Gasterse Duinen lopen en ik de paaltjes van het boswachterspad Oudemolense Diep tegenkom. Als je wilt kun je hier nog allemaal uitstapjes maken naar deze paaltjesroutes en echt wel 20+ kilometer onderweg zijn. Alertheid is geboden omdat de paaltjes van het boswachterspad lichtblauw zijn en die van het Anlooërdiepje donkerblauw. Natuurlijk niet bijster moeilijk om uit elkaar te houden, maar zo op de vroege ochtend raakte ik toch een enkele keer even in verwarring. De zon is ondertussen al uitbundig gaan schijnen en dat voelt dan om half negen s’ ochtends al vrij warm aan. Gelukkig zijn we al snel bij de auto en rijden we met alle raampjes open terug naar huis. Deze paaltjesroute gaat bij mij persoonlijk niet de boeken in als de meest enerverende wandelroute. Ik vond hem zelfs vrij eentonig te noemen door al zijn lange, brede zandpaden. Toch is er een heleboel moois onderweg te zien en heb ik zo op de vroege ochtend genoten van de stilte en de ontmoetingen met de verschillende wilde dieren.
