Wandelen over de Lemelerberg
Een paar jaar geleden maakte ik kennis met de Lemelerberg, gehuld in dikke winterkleding wandelde ik en een vriendin met half Nederland over de zandpaden van de stuwwal. Hoe anders was het op deze zaterdagochtend in september. Het beloofd een warme dag te worden, 27 graden, misschien niet de meest ideale omstandigheden om midden op de hei op een ‘berg’ te gaan wandelen. Maar we zijn voorbereid met veel water, een petje en zonnebrandcrème. Om half elf parkeren wij de auto bij het Theehuis op de Lemelerberg en vol verbazing stap ik uit, er zijn amper nog mensen! Hebben zij zich wel laten afschrikken door de voorspelde temperaturen? Vandaag lopen we de blauwe paaltjesroute, althans, dat is de bedoeling maar ik heb al een aantal smokkelopties paraat. Bij het begin vind je een overzichtskaart van het gebied met alle wandelknooppunten, een tip: maak hier een foto van. Zo kan je onderweg heel makkelijk de route aanpassen.
Paaltjesroute Lemelerberg
We starten meteen met een kleine klim en grappend vraag ik aan Chris of het gaat. “Tss, natuurlijk gaat het, dit is niks.” Boven aangekomen hebben we meteen al een fantastisch uitzicht over het heideveld. Helaas voor ons is de heide bijna uitgebloeid maar je kunt je zeker nog een voorstelling maken hoe prachtig het er hier een aantal weken geleden uitgezien moet hebben. Via een statige bomenlaan wandelen we weer omhoog naar een volgend uitkijkpunt, ik kan hier enorm van genieten maar Chris is opzoek naar vogels en die spotten we vreemd genoeg maar weinig. Ik hoop dat er nog wat vogels verschijnen anders is het snel gedaan met het enthousiasme van Chris. ‘Kijk, een valkje!’ en meteen wordt de camera naar de hemel gericht en tientallen foto’s worden geschoten. Ik heb ondertussen mijn blik op het zandpad gericht, het lijken mij hier de perfecte omstandigheden voor zandhagedissen en slangen. Zodra ik Chris dit mededeel worden de vogels vergeten en turen we naar de grond. Ondertussen veranderen mijn armen en benen in een zwarte waas. We hebben Maeve aan de lange lijn meegenomen omdat ze hier niet los mag, maar al het zand in combinatie met een 7 meter lijn die over de grond sleept pakt voor mij niet al te gunstig uit. Zolang mijn gezicht maar gespaard blijft van zwarte oorlogsvegen vind ik het best.
Genieten op de Lemelerberg
De uitzichten boven op de Lemelerberg zijn spectaculair. We kunnen inderdaad de contouren van de stad Zwolle zien en heel even waan ik mij even in Duitsland als ik door de bomen de volgende heuvel voor ons zie opdoemen. “Zit daar nou iemand?” zegt Chris twijfelend terwijl ze naar een figuur met een hoed wijst. Ik moet grinniken, ik had precies dezelfde gedachte de vorige keer maar weet nu dat iemand een geruit vest en een hoed om een boomstam gebonden heeft waardoor het net lijkt alsof er een herder zit. Ook Maeve vindt het maar vreemd en loop met gespitste oren en een gespannen tred voorbij. Ik ben blij als het bos zich aandient want de temperatuur begint snel op te lopen.
Hier ergens was ik van plan de route in te korten, in plaats van nog een stuk over de hei te lopen volgen we een rode paaltjesroute door het bos voor een kilometer en snijden we daarmee een kleine 2 kilometer van de blauwe route af. Al snel pikken we de blauwe paaltjesroute weer op en slingeren we over de heuvels richting ‘het dal’. Verschillende bomenlanen bieden verkoeling en op een bankje naast een fietspad lassen we een lunchpauze in. Knakworstjes op witte bolletjes, een echte traktatie. We worden vreemd aangekeken door de passerende fietsers als ik bezig ben de knakworstjes warm te maken op mijn kookstelletje. “We gaan wandelen en nemen mee…” grapt Chris. “Dit deed ik de hele tijd op het Westerwoldepad!” “Oja.” Laat de fietsers maar raar kijken, wij eten lekker warme knakworst op een wit bolletje met mayo en ketchup. Het laatste stuk van de route blijven we door het bos wandelen en daardoor ben ik zeer tevreden met mijn keus om juist ’s ochtends de stuwwal te beklimmen. We eindigen op het terras van het Theehuis met een cola en sinas, welverdiend. Want ook al hebben we dus een klein stukje gesmokkeld op de route, we blijken alsnog 9.5 kilometer gelopen hebben. Die kilometer van de originele route hadden we dus ook nog wel aangekund.
