Van: Havenstraat Onstwedde
Naar: Natuurkampeerterrein BuitenWedde
Kilometers: 8.4
‘Van schoolreiskriebels naar ben ik er nu al?‘
Ik ben toch wel een beetje zenuwachtig. Maar het is gezonde spanning, zoals je vroeger met kriebels in je buik wakker werd op de dag van het schoolreisje. Chris is zo lief geweest om mij met de auto naar Onstwedde te rijden, Maeve hebben we thuis gelaten om een waar Hollywood afscheid met jankende hond (en idem dito baasjes) te voorkomen. Eenmaal aangekomen in de Havenstraat verwissel ik mijn open sandalen voor mijn hoge Meindle’s en hoor ik de bemoedigende woorden “hier ga je spijt van krijgen” als Chris mijn backpack uit de kofferbak pakt. Moeiteloos hijs ik het gevaarte op mijn rug en wandel ik naar het eerste routepaaltje. Omdat ik van plan ben het hele avontuur vast te leggen blijft Chris nog even als foto- en videograaf om de start te filmen. “Zo, die is weg.” hoor ik haar vanachter de camera roepen. Nouja zeg! Ze zei dat ze mij zou gaan missen. Ik wandel terug om mijn telefoon op te halen en neem afscheid van Chris. Tot over een week! Als haar auto uit het zicht verdwijnt komt het besef pas echt, ik ga gewoon een week lang wandelen met mijn backpack!
Zodra ik de grote weg oversteek maak ik kennis met het landschap waarin ik mij de komende week veel zal begeven. Uitgestrekte velden, een waterloop en bomenlanen die voor wat beschutting zorgen. Binnen tien minuten ben ik mijzelf zeer dankbaar voor mijn last minute aankoop: een petje van de Decathlon. Ik zag het niet zitten om mijn zonnebril op sterkte ook nog mee te moeten slepen, niet om het gewicht maar omdat ik het gewoon onhandig vind om dan steeds te moeten wisselen van bril. Wat ook onhandig is, is het filmen van mijzelf. Niet alleen omdat ik telkens geconfronteerd word met mijn eigen hoofd en stem; het blijft gewoon ongemakkelijk. Maar ook omdat ik steeds heen en weer moet lopen voor die leuke filmpjes van mijzelf, hallo extra kilometers. Alles voor het goede doel hè, de kijkers thuis, haha.
De temperatuur begint steeds een beetje meer op te lopen en ik begin te vrezen voor de dagen die nog komen moeten. Dit is zo’n beetje de ‘koudste’ dag van de week: 22 graden. Dat beloofd nog wat als het 25+ gaat worden de komende dagen. De wandelpaden slingeren door het gras, langs gouden akkers en uiteraard naast water. Het Westerwoldepad volgt namelijk hoofdzakelijk de Ruiten Aa, die in ere herstelt is en weer mag slingeren door het landschap. Het idee dat er altijd verkoeling te vinden is tijdens de wandeling is een goede oppepper. Na bijna twee uur lopen vind ik het tijd voor de eerste pauze, eigenlijk heb ik mijn zinnen gezet op een bankje maar deze blijkt telkens in beslag genomen te zijn door fietsers. ‘Maar zij zitten al de hele tijd, ik wil ook even zitten’. Voor deze gedachte koop ik natuurlijk niks en ik besluit uiteindelijk onder een boom in het gras mijn zitflap neer te leggen en hier genoegen mee te nemen. Mijn lichaam is mij dankbaar dat ik de tas eindelijk een keer af doe en ik verplicht mijzelf hier een half uur pauze te nemen. Dat gaat wonderbaarlijk genoeg vanzelf. Ik eet mijn krentenbollen met kaas, drink water en geniet van het uitzicht. Alleen in de verte zie ik enkele fietsers, verder is er hier niemand. Heel fijn, want ik moet eigenlijk even plassen, het zullen de zenuwen zijn. Na precies een half uur hijs ik de backpack weer op mijn rug en vervolg ik de route. De ironie wil zijn dat ik na een honderd meter lopen een leeg bankje tegenkom met uitzicht over de velden, uiteraard. Ik eet mijn ‘verdriet’ hierover weg met allemaal dikke, rijpe bramen die ik onderweg tegenkom. Augustus is de ideale maand om het Westerwoldepad te lopen besluit ik, er zijn hier bramen in overvloed. Op deze manier komt het wel goed met de vitamine C.
Ondertussen loopt er een gezin op enkele honderden meters achter mij en het lijkt erop dat zij denken dat ik hun paaltjesroute loop. Want ze blijven mij maar volgen terwijl ik al opgemerkt heb dat hun paaltjes eigenlijk de andere kant op wijzen. Als ik op een bankje net buiten Wedde besluit nog een kleine pauze te houden stappen zij mij voorbij. “Volgens mij staat onze auto daar” en wijzen ze terug naar waar ze vandaan komen. “Nee, daar staan allemaal auto’s, daar is die van ons ook!” het jongste meisje wijst naar de auto’s die geparkeerd staan in het dorp. “Nee, we moeten terug, volgens mij zijn we de route kwijt geraakt.” Het meisje kreunt en loopt stampvoetend achter haar ouders aan. Ik moet gniffelen, arme meid. Het is ook best warm en om dan door het open veld te moeten lopen op je open sandalen is ook niet leuk. Tijd om mijn eigen route er eens bij te pakken want volgens mij ben ik al bijna in de buurt van mijn camping. En inderdaad, ik hoef nog maar een kilometer te lopen en dan ben ik er al! Hè? Nu al? Voor mijn gevoel ben ik pas net begonnen, hoe kan ik na 3 uur wandelen nou al bij mijn camping zijn? Ik besluit de meevaller te omarmen en zet koers naar het natuurkampeerterrein. Hier word ik aller vriendelijkst welkom geheten door de eigenaresse die maar niet wil geloven dat ik al 31 jaar ben. Ik ben benieuwd of de eigenaren van de laatste camping dat ook zullen zeggen of dat ik in die week tijd verouder.
Nadat ik mijn tentje heb opgezet en de picknickbank overgenomen heb door bijna al mijn spullen hierop uit te stallen, begint het kampeerterrein ineens vol te lopen. Eerst verschijnt er een jong stel die met behulp van een bolderkar alles naar hun tentplek brengt. Dan komt er een echtpaar van rond de 50 het terrein op gefietst en niet veel later een meid alleen die ook op de fiets gekomen is. We raken aan de praat, iets dat gewoon lijkt te gebeuren als trekkers onder elkaar. Het stel komt uit Deventer en is vandaag naar deze camping gefietst. Ze zijn van plan 5 dagen te fietsen en volgen een natuurkampeerterreinen fietsroute in Groningen. Het meisje alleen komt uit Zoetermeer en doet een rondje Nederland op de fiets. Zij wordt mijn buurmeisje en we praten de hele avond aan de picknickbanken over kamperen, fietsen en wandelen. De zonsondergang is schitterend, de hele lucht kleurt fel rood, roze en oranje. Wat een spektakel om de eerste dag mee af te sluiten zeg!
