Wandelen vanuit Natuurplaats Noordsche Veld
Afgezien van de boswachtersauto is er nog niemand op de parkeerplaats van de Natuurplaats Noordsche Veld te vinden. Een uniek momentje omdat het een populaire wandelbestemming betreft. Ik lijn Maeve snel aan en zet koers naar de gele routepaaltjes. 15 kilometer ga ik vandaag wandelen, naar Zeijen en terug. Het boswachterspad loopt een heel lang stuk gelijk op met de 6 kilometer lange paarse paaltjesroutes. Waar ik tijdens die wandeling vele konijnen en hazen zag, is het nu stil in de weilanden. Het heeft de dag ervoor eindelijk geregend, plassen op de wandelpaden zijn hier het bewijs van. Ik kan mij gewoon niet herinneren wanneer ik voor het laatst heb moeten uitwijken voor plassen. Vandaag doe ik het met alle liefde want jeetje, wat heeft de natuur dit nodig. Vele gele blaadjes liggen verdwaald op het zandpad, stille getuigen van het watertekort én een aankondiging van de herfst. Qua temperatuur is het nog zomer, om half tien loop ik al in mijn t-shirt en zit mijn jas vastgebonden aan mijn rugzak. Tot zover mijn herfst vibes.
Wandelen over het Noordsche Veld
We wandelen langs de rand van het Noordsche Veld en waar de paarse route linksaf slaat moet ik nu rechtdoor. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt, ik heb expres de kaart niet goed bekeken, zodat de wandeling na het Noordsche Veld een verrassing is. Verrast word ik inderdaad, maar niet op een hele positieve manier, de mystieke Zeijerstrubben mag ik alleen maar vanaf de zijlijn bekijken. Elk wandelpad dat erin leidt trekt ook Maeve haar aandacht maar helaas ontbreekt er een markering en dus blijven we het pad rechtdoor vervolgen. Ik spot een bankje en pas hier gaat er een lichtje branden, ik ben hier eerder geweest! Ik wandel in tegengestelde richting van de rode paaltjes van de Veentjesroute Zeijen. Goh, dat het Noordsche Veld zo dichtbij Zeijen lag, dat had ik nooit geweten. Ik ben benieuwd in hoeverre ik de rode paaltjesroute blijf volgen. (Spoiler: best wel een tijdje.) Onderweg zeg ik gedag tegen Drentse heideschapen, kleine kikkers die verblijven in de plassen op de wandelpaden en zwaai ik een buizerd uit die een cadeautje voor mij achterlaat, een enorme veer! Voorzichtig stop ik de veer in de zijkant van mijn rugzak, die gaat mee naar huis.
Kruising met de Veentjesroute
Omdat mijn wandelroute de Veentjesroute blijft volgen is het geen verrassing als ik uitkom bij een wat misplaatst kanaal. De Zeijerwiek werd in de 19e eeuw aangelegd en was toen verbonden met de Drentse hoofdvaart. Oude foto’s bij het gedempte haventje laten zien wat een bedrijvigheid hier ooit was. Nu wandelen er alleen nog maar mensen en honden aan weerszijden van het kanaal en is het water terug gegeven aan de dieren. Er schijnen snoeken, ijsvogels en zelfs een otter gespot te zijn in dit unieke cultuurlandschap. Vandaag kom ik geen van de drie tegen, maar ben ik wel verbaasd door de helderheid van het water. Ook Maeve raakt erdoor in de war en beland bijna in het water. Via de Zeijerwiek wandelen we het dorp Zeijen binnen en naast de sportvelden beleven we even een angstig moment. Een vrouw met een loslopende labrador komt onze kant op, ze lijnt hem vlug aan maar kan hem duidelijk niet aan. Na de hond drie keer hardhandig terug getrokken te hebben vliegt hij de vierde keer onze kant op met de vrouw erachteraan. Er wordt luid gegromd en Maeve en ik proberen weg te komen, dit lukt gelukkig vrij snel. “Wij lopen door want dit is gevaarlijk” zeg ik zonder om te kijken “het is niet gevaarlijk, hij is alleen een beetje dominant”. Ik moet mij inhouden om niet om te draaien en die vrouw eens goed de waarheid te vertellen want dit is alles behalve ongevaarlijk. “Ook dat is gevaarlijk” zeg ik alsnog en wandel met trillende benen door. Maeve schudt zich uit en wandelt al snel weer met een opgeheven staartje rond, ik heb nog wel enkele kilometers nodig om tot rust te komen. Pas als onze paaltjesroute zich afscheidt van de rode Veentjesroute ben ik weer enigszins tot mijzelf gekomen en verheug ik mij op het hunebed.
Boswachterspad Erfgoed
Je zou denken dat ik alle hunebedden ondertussen wel gezien heb in Drenthe maar niks is minder waar. Hunebed D5 is nieuw voor mij. Het is een klein hunebed en het ligt in een kleine kom in het veld. Naast het hunebed ligt nog een kleine steen met een uitgesleten cirkelvormig pad eromheen. Het fascineert mij, maar heb geen idee wat dit allemaal betekent. Iets om thuis misschien nog op te zoeken. Het laatste stuk van de wandelroute breekt aan, het Noordsche Veld. Nadat ik Maeve over het wildrooster geholpen heb (toch vreemd als aangelijnde honden wel mee mogen maar er eigenlijk geen manier voor ze is om hier zelfstandig te geraken) kijk ik toch even alert om mij heen. Er wordt hier actief begraasd, door zowel koeien, als schapen als geiten. De geiten blijken zich achter een stroomdraad te bevinden die ze scheidt van de rest van de dieren. De schapen zijn in geen velden of wegen te bekennen maar de koeien maken aanstalten richting het fietspad. Volgens mij zie ik wat kalveren en dat doet mij besluiten toch enigszins de pas erin te houden. Onderweg word ik afgeleid door mestkevers die een keer niet hulpeloos op hun rug liggen maar druk bezig zijn met mestballetjes rollen. Als ik van mijn hurken af kom zie ik een valkje op een paal zitten, hij blijft er verdacht lang zitten en ik baal dat Chris niet mee is met haar camera. Met mijn telefoon maak ik geen schijn van kans op een mooie foto, dus moet ik het doen met de beelden in mijn hoofd. We blijven de koeien voor en na het passeren van het wildrooster bevinden we ons in hondenlosloopgebied. Ondanks dat we er bijna 15 kilometer op hebben zitten, weet Maeve nog enkele sprintjes te trekken en vrolijk voorop te lopen. Ik daarentegen ben vrij afgepeigerd, heb ik toch weer te weinig pauze genomen en de 15 kilometer bijna in één ruk uitgelopen. Genoten heb ik wel, ondanks dat het een soort combinatie was van de Noordsche Veld paaltjesroute met de Veentjesroute. Het is gewoon een prachtige omgeving met zoveel historie, dat moet je zelf maar eens gaan ontdekken!
